سیمونه مارتینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini) | سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini) | ||
[[File:25358500.jpg|thumb| | [[File:25358500.jpg|thumb|تابلوی جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک، اثر سیمونه مارتینی]] | ||
نقاش ایتالیایی. از استادان مکتب سیه‌نا<ref>Sienese school</ref>، نوعی سبک [[گوتیک، هنر|گوتیک]] بسیار باظرافت، بود. نقاشی را نزد دوتچو<ref>Duccio</ref> آموخت، و ضمن استفاده از رنگ‌های تابناک و خط‌های ظریف نقاشی سیه‌نایی، طبیعت‌گرایی<ref>naturalism</ref> تازه‌ای بدان افزود. ''جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک''<ref>''Maestà''</ref> در ساختمان شهرداری سیِنا<ref>Town Hall of Siena</ref> و ''عید بشارت''<ref>''Annunciation''</ref> (۱۳۳۳م؛ اوفیتسی<ref>Uffizi</ref>، فلورانس<ref>Florence</ref>) از برجسته‌ترین آثار اویند. سیمونه از حمایت شهر سیه‌نا، شاه ناپل، و پاپ برخوردار بود. دو دیوارنگاره<ref>fresco</ref>اش در ساختمان شهرداری سیه‌ناست: ''مریم عذرا بر سریر ملکوت''، و تک‌چهره‌ای از قهرمان شهر، گوئیدوریتچو دا فولیانو<ref>''Guidoriccio da Fogliano''</ref>، سوار بر اسب. هنر گوتیک<ref>Gothic</ref> فرانسوی، و عنصر گوتیک در مجسمه‌سازیِ پیسانو<ref>Pisano</ref>ها (پدر و پسر)، سمت‌وسوی جدیدی به هنر سیمونه دادند، که تا دو قرن بعد در سیه‌نا مسلّط ماند. سفر به ناپل در ۱۳۱۷م، برای نخستین‌بار او را با فرانسه و زندگی دربار پیوند داد. در ناپل نقاشی محرابی<ref>altarpiece</ref> کلیسای سان لورنتسو<ref>San Lorenzo</ref> را برای روبر آنژویی<ref>Robert of Anjou</ref> آفرید، و سنت لوئیس<ref>St Louis</ref> را درحال‌گذاشتن تاج پادشاهی ناپل بر سر روبر تصویر کرد. در ۱۳۳۹م برای کاری دولتی به آوینیون<ref>Avignon</ref> رفت و باقی عمر را در آن‌جا گذراند، و با پترارک<ref>Petrarch</ref> طرح دوستی ریخت، و تک‌چهره‌ای (اکنون مفقود شده است) از لورا<ref>Laura</ref>ی ممدوحِ او پدید آورد، و دیوان اشعار ویرژیل<ref>Virgil</ref> را برای شاعر مصوّر ساخت، که اکنون در میلان نگهداری می‌شود. | نقاش ایتالیایی. از استادان مکتب سیه‌نا<ref>Sienese school</ref>، نوعی سبک [[گوتیک، هنر|گوتیک]] بسیار باظرافت، بود. نقاشی را نزد دوتچو<ref>Duccio</ref> آموخت، و ضمن استفاده از رنگ‌های تابناک و خط‌های ظریف نقاشی سیه‌نایی، طبیعت‌گرایی<ref>naturalism</ref> تازه‌ای بدان افزود. ''جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک''<ref>''Maestà''</ref> در ساختمان شهرداری سیِنا<ref>Town Hall of Siena</ref> و ''عید بشارت''<ref>''Annunciation''</ref> (۱۳۳۳م؛ اوفیتسی<ref>Uffizi</ref>، فلورانس<ref>Florence</ref>) از برجسته‌ترین آثار اویند. سیمونه از حمایت شهر سیه‌نا، شاه ناپل، و پاپ برخوردار بود. دو دیوارنگاره<ref>fresco</ref>اش در ساختمان شهرداری سیه‌ناست: ''مریم عذرا بر سریر ملکوت''، و تک‌چهره‌ای از قهرمان شهر، گوئیدوریتچو دا فولیانو<ref>''Guidoriccio da Fogliano''</ref>، سوار بر اسب. هنر گوتیک<ref>Gothic</ref> فرانسوی، و عنصر گوتیک در مجسمه‌سازیِ پیسانو<ref>Pisano</ref>ها (پدر و پسر)، سمت‌وسوی جدیدی به هنر سیمونه دادند، که تا دو قرن بعد در سیه‌نا مسلّط ماند. سفر به ناپل در ۱۳۱۷م، برای نخستین‌بار او را با فرانسه و زندگی دربار پیوند داد. در ناپل نقاشی محرابی<ref>altarpiece</ref> کلیسای سان لورنتسو<ref>San Lorenzo</ref> را برای روبر آنژویی<ref>Robert of Anjou</ref> آفرید، و سنت لوئیس<ref>St Louis</ref> را درحال‌گذاشتن تاج پادشاهی ناپل بر سر روبر تصویر کرد. در ۱۳۳۹م برای کاری دولتی به آوینیون<ref>Avignon</ref> رفت و باقی عمر را در آن‌جا گذراند، و با پترارک<ref>Petrarch</ref> طرح دوستی ریخت، و تک‌چهره‌ای (اکنون مفقود شده است) از لورا<ref>Laura</ref>ی ممدوحِ او پدید آورد، و دیوان اشعار ویرژیل<ref>Virgil</ref> را برای شاعر مصوّر ساخت، که اکنون در میلان نگهداری می‌شود. | ||
نسخهٔ ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۵۴
سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini)
نقاش ایتالیایی. از استادان مکتب سیه‌نا[۱]، نوعی سبک گوتیک بسیار باظرافت، بود. نقاشی را نزد دوتچو[۲] آموخت، و ضمن استفاده از رنگ‌های تابناک و خط‌های ظریف نقاشی سیه‌نایی، طبیعت‌گرایی[۳] تازه‌ای بدان افزود. جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک[۴] در ساختمان شهرداری سیِنا[۵] و عید بشارت[۶] (۱۳۳۳م؛ اوفیتسی[۷]، فلورانس[۸]) از برجسته‌ترین آثار اویند. سیمونه از حمایت شهر سیه‌نا، شاه ناپل، و پاپ برخوردار بود. دو دیوارنگاره[۹]اش در ساختمان شهرداری سیه‌ناست: مریم عذرا بر سریر ملکوت، و تک‌چهره‌ای از قهرمان شهر، گوئیدوریتچو دا فولیانو[۱۰]، سوار بر اسب. هنر گوتیک[۱۱] فرانسوی، و عنصر گوتیک در مجسمه‌سازیِ پیسانو[۱۲]ها (پدر و پسر)، سمت‌وسوی جدیدی به هنر سیمونه دادند، که تا دو قرن بعد در سیه‌نا مسلّط ماند. سفر به ناپل در ۱۳۱۷م، برای نخستین‌بار او را با فرانسه و زندگی دربار پیوند داد. در ناپل نقاشی محرابی[۱۳] کلیسای سان لورنتسو[۱۴] را برای روبر آنژویی[۱۵] آفرید، و سنت لوئیس[۱۶] را درحال‌گذاشتن تاج پادشاهی ناپل بر سر روبر تصویر کرد. در ۱۳۳۹م برای کاری دولتی به آوینیون[۱۷] رفت و باقی عمر را در آن‌جا گذراند، و با پترارک[۱۸] طرح دوستی ریخت، و تک‌چهره‌ای (اکنون مفقود شده است) از لورا[۱۹]ی ممدوحِ او پدید آورد، و دیوان اشعار ویرژیل[۲۰] را برای شاعر مصوّر ساخت، که اکنون در میلان نگهداری می‌شود.