نقاشی تک رنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

نقاشی تَک‌رنگ (monochrome painting)

(یا: نقاشی مونوکروم) نیز مشهور به ''گریزای''<ref>''grisaille''</ref>. نقاشی در مایه‌های خاکستری یا رنگ‌های خنثی. مونوکروم در نقاشی دو استفادۀ عمده دارد: برای زیررنگ‌گذاریِ<ref>underpainting </ref> نقاشی، و برای ایجاد جلوه‌های سه‌بعدی. زمانی نقاشی تک‌رنگ به‌طور وسیع، در زیررنگ‌گذاری به‌کار می‌رفت، و نقاش نخست مسائل طرح و رنگ را در زیرسازی حل می‌کرد، و سپس به رنگ نهایی می‌پرداخت؛ رنگ نهایی گاهی در چند لایۀ نازکِ شفاف بر روی زمینۀ تکرنگ قرار می‌گرفت. برای مثال نقاشان قدیم [[ایتالیا]]، رنگیزۀ<ref>pigment </ref> سبز خاکی (''وِرداتچو''<ref>''verdaccio''</ref>) را بر روی [[جسو|جسّو]]<ref>gesso</ref>ی سفید استفاده می‌کردند. [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref>Rubens </ref> رنگیزۀ قهوه‌ای خاکی و نقاط روشن سفید را بر روی زمینۀ سفیدی به‌کار می‌بُرد که با خاکستری صدفی<ref>pearly </ref> ملایمش کرده بود. از مونوکروم برای ایجاد نمای برجسته نیز استفاده کرده‌اند، به‌ویژه در نقاشی‌هایی که بستر معمارانه دارند. از نخستین نمونه‌های آن، پیکره‌هایی اثر [[آیک، یان وان (ح ۱۳۹۰ـ۱۴۴۱م)|یان وان آیک]]<ref>Jan van Eyck </ref> بر لوح بیرونی محجر محراب<ref>altarpiece </ref> گِنت<ref>Ghent </ref>، و نقوش برجسته‌نمای [[مانتنیا، آندرآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶)|مانتنیا]]<ref>Mantegna </ref> در نقاشی ''مقدمه‌ای بر معرفی آیین کوبله در رم''<ref>''Intrduction to the Cult of the Cybele at Rome''</ref> (۱۵۰۵ـ۱۵۰۶م؛ [[نگارخانه ملی لندن|نگارخانۀ ملی لندن]]<ref>National Gallery,London </ref>) درخور ذکرند. در شیوه‌های [[باروک]]<ref>baroque </ref> و [[روکوکو]]<ref>rococo </ref>، اغلب در طراحیِ ریسه‌های گل<ref>swags</ref> و تزیینات دیگر، از این روش استفاده می‌کردند.