ارتباطات راه دور: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


اِرتِباطات راه دور (telecommunications)<br/> [[File:11175200.jpg|thumb|اِرتِباطات راه دور]]برقراری ارتباط بین فواصل طولانی، معمولاً با وسایل الکترونیکی. ارتباط صوتی راه دور از ۱۸۷۶ و با پیش‌گامی دانشمند اسکاتلندی، اَلگزاندر گراهام بل<ref>Alexander Graham bell  
اِرتِباطات راه دور (telecommunications)<br /> [[File:11175200.jpg|thumb|اِرتِباطات راه دور]]برقراری ارتباط بین فواصل طولانی، معمولاً با وسایل الکترونیکی. ارتباط صوتی راه دور از ۱۸۷۶ و با پیش‌گامی دانشمند اسکاتلندی، [[بل، الگزاندر گراهام (۱۸۴۷ـ۱۹۲۲)|اَلگزاندر گراهام بل]]<ref>Alexander Graham bell  
</ref>، و اختراع تلفن آغاز شد. اکنون برقراری ارتباط تلفنی بین‌المللی از طریق کابل تلفن<ref>telephone cable  
</ref>، و اختراع [[تلفن]] آغاز شد. اکنون برقراری ارتباط تلفنی بین‌المللی از طریق کابل تلفن<ref>telephone cable  
</ref> یا ماهواره<ref>satellite</ref> یا شبکه‌های میکروویو<ref> Microwave link </ref>، با امکان بیش از ۱۰۰هزار مکالمۀ هم‌زمان و برقراری چندین کانال تلویزیونی ماهواره‌ای امکان‌پذیر است.
</ref> یا [[ماهواره]]<ref>satellite</ref> یا شبکه‌های میکروویو<ref> Microwave link </ref>، با امکان بیش از ۱۰۰هزار مکالمۀ هم‌زمان و برقراری چندین کانال تلویزیونی ماهواره‌ای امکان‌پذیر است.


'''تاریخچه'''. نخستین سیستم‌های مکانیکی ارتباط راه دور سمافور<ref>semaphore</ref> و هلیوگراف یا تلگراف نوری<ref> heliograph </ref> بود که در آن از بازتاب نور خورشید استفاده می‌کردند. این سیستم‌ها در اواسط قرن ۱۹ اختراع شدند، اما پیش‌درآمد عصر ارتباط راه دور را باید تلگراف برقی<ref>electric telegraph </ref> دانست. نخستین دستگاه تلگراف کارآمد را ویلیام کوک<ref>William Cooke</ref> و چارلز ویتستون<ref> Charles Weatstone </ref> در بریتانیا اختراع کردند (۱۸۳۷). شرکت‌های راه‌آهن از این اختراع بهره بردند. در ایالات متحده امریکا، ساموئل مورس<ref>Samuel Morse</ref> رمزی برای ارسال سیگنال اختراع کرد که به الفبای مورس<ref> morse code </ref> شهرت یافت و هنوز هم از آن استفاده می‌کنند. اختراع دیگر او دستگاه تلگراف ثبات<ref>recording telegraph </ref> بود که برای نخستین‌بار در ۱۸۵۱، بین فرانسه و انگلستان کاربرد تجاری پیدا کرد. بعد از آن‌که هاینریش هرتز<ref>Heinrich Hertz </ref>، فیزیک‌دان آلمانی، امواج الکترومغناطیسی<ref>electromagnetic waves </ref> را کشف کرد، گولئیلمو مارکونیِ<ref>Guglielmo Marconi </ref> ایتالیایی نوعی تلگراف بی‌سیم<ref>wireless telegraph</ref> اختراع کرد که پیش‌درآمد ساخت رادیو<ref> radio </ref> بود. مارکونی در ۱۸۹۹ بین انگلستان و فرانسه، و در ۱۹۰۱، بین دو سوی اقیانوس اطلس ارتباط بی‌سیم برقرار کرد. در سیستم‌های مدرن تلگراف، از دستگاه‌های تله‌پرینتر (دورچاپگر)<ref>teleprinter </ref> برای ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده در طول خطوط ارتباطی استفاده می‌کنند. دستگاه‌های تلگراف امروزی ماشین‌هایی‌اند که با صفحه‌کلید<ref>keyboard </ref> کار می‌کنند و رمز پنج رقمی باودات<ref>five-unit baudot code  
'''تاریخچه'''. نخستین سیستم‌های مکانیکی ارتباط راه دور [[سمافور]]<ref>semaphore</ref> و هلیوگراف یا تلگراف نوری<ref> heliograph </ref> بود که در آن از بازتاب نور [[خورشید]] استفاده می‌کردند. این سیستم‌ها در اواسط قرن ۱۹ اختراع شدند، اما پیش‌درآمد عصر ارتباط راه دور را باید تلگراف برقی<ref>electric telegraph </ref> دانست. نخستین دستگاه تلگراف کارآمد را ویلیام کوک<ref>William Cooke</ref> و چارلز ویتستون<ref> Charles Weatstone </ref> در [[بریتانیا]] اختراع کردند (۱۸۳۷). شرکت‌های راه‌آهن از این اختراع بهره بردند. در [[امریکا، ایالات متحده|ایالات متحده امریکا]]، [[مورس، سامویل (۱۷۹۱ـ۱۸۷۲)|ساموئل مورس]]<ref>Samuel Morse</ref> رمزی برای ارسال سیگنال اختراع کرد که به [[الفبای مورس]]<ref> morse code </ref> شهرت یافت و هنوز هم از آن استفاده می‌کنند. اختراع دیگر او دستگاه تلگراف ثبات<ref>recording telegraph </ref> بود که برای نخستین‌بار در ۱۸۵۱، بین [[فرانسه]] و [[انگلستان]] کاربرد تجاری پیدا کرد. بعد از آن‌که هاینریش هرتز<ref>Heinrich Hertz </ref>، فیزیک‌دان آلمانی، امواج الکترومغناطیسی<ref>electromagnetic waves </ref> را کشف کرد، [[مارکونی، گولیلمو (۱۸۷۴ـ۱۹۳۷)|گولئیلمو مارکونیِ]]<ref>Guglielmo Marconi </ref> ایتالیایی نوعی تلگراف بی‌سیم<ref>wireless telegraph</ref> اختراع کرد که پیش‌درآمد ساخت رادیو<ref> radio </ref> بود. مارکونی در ۱۸۹۹ بین انگلستان و فرانسه، و در ۱۹۰۱، بین دو سوی اقیانوس اطلس ارتباط بی‌سیم برقرار کرد. در سیستم‌های مدرن تلگراف، از دستگاه‌های تله‌پرینتر ([[دورچاپگر]])<ref>teleprinter </ref> برای ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده در طول خطوط ارتباطی استفاده می‌کنند. دستگاه‌های تلگراف امروزی ماشین‌هایی‌اند که با [[صفحه کلید|صفحه‌کلید]]<ref>keyboard </ref> کار می‌کنند و رمز پنج رقمی باودات<ref>five-unit baudot code  
</ref> را انتقال می‌دهند. تله‌پرینتر دریافت‌کننده به صورت خودکار پیام را چاپ می‌کند. نسخۀ مدرن تلگراف پست الکترونیکی<ref>electronic mail  
</ref> را انتقال می‌دهند. تله‌پرینتر دریافت‌کننده به صورت خودکار پیام را چاپ می‌کند. نسخۀ مدرن تلگراف [[پست الکترونیکی]]<ref>electronic mail  
</ref> است که در آن پیام به شیوۀ الکترونیکی و از طریق شبکه‌های ارتباطی، مانند اینترنت، از یک رایانه به رایانه دیگر فرستاده می‌شود.
</ref> است که در آن پیام به شیوۀ الکترونیکی و از طریق شبکه‌های ارتباطی، مانند [[اینترنت]]، از یک [[رایانه]] به رایانه دیگر فرستاده می‌شود.


'''ماهواره‌های مخابراتی'''. روش اصلی انتقال مکالمات راه دور در خشکی، استفاده از امواج میکروویو است. عیب اصلی ارتباط صوتی راه دور از این طریق آن است که انتقال فقط به خط مستقیم و از دکلی به دکل دیگر امکان‌پذیر است. این روش در دریا کارآیی ندارد. آرتور سی کلارک<ref>Arthur C Clarke</ref>، نویسندۀ داستان‌های علمی ـ تخیلی، در ۱۹۴۵ برای این مشکل راه حلی عرضه کرد. او پیشنهاد کرد سیستمی از ماهواره‌های مخابراتی<ref>communications satellites</ref> در مداری به شعاع ۳۵,۹۰۰ کیلومتر بر فراز خط استوا ایجاد شود و این ماهواره‌ها دقیقاً هرساعت یک‌بار زمین را دور بزنند. بنابراین، همواره به نظر می‌رسد که در آسمان ثابت‌اند. اکنون چنین سیستمی در حال کار است و اینتل‌ست<ref> Intelsat </ref> از آن بهره‌برداری می‌کند. این ماهواره‌ها را ماهواره‌های زمین‌ایستا (سینکوم)<ref>Syncom </ref> می‌نامند. نخستین ماهواره، سینکوم ۲، در ژوئیۀ ۱۹۶۳ از پایگاه کیپ کاناورال<ref>Cape Canaveral </ref> با موفقیت به فضا پرتاب شد. اکنون بسیاری از این ماهواره‌ها در فضا در حال گردش به دور زمین‌اند و روی ناحیه‌هایی با حجم تبادل پیام بسیار، مانند اقیانوس اطلس، اقیانوس هند، و اقیانوس آرام، متمرکزند. ارتباطات تلفنی، تلگرافی، و تلویزیونی هم‌زمان با امواج رادیویی فرکانس بالا<ref>high-frequency radio waves </ref> برقرار می‌شود. این امواج را آنتن‌های بشقابی<ref>dish antennae</ref>&nbsp;بزرگ یا ایستگاه‌های زمینی به ماهواره‌های مرتبط با شبکۀ بین‌المللی می‌فرستند.
'''ماهواره‌های مخابراتی'''. روش اصلی انتقال مکالمات راه دور در خشکی، استفاده از امواج میکروویو است. عیب اصلی ارتباط صوتی راه دور از این طریق آن است که انتقال فقط به خط مستقیم و از دکلی به دکل دیگر امکان‌پذیر است. این روش در دریا کارآیی ندارد. [[کلارک، آرتور (۱۹۱۷ـ۲۰۰۸)|آرتور سی کلارک]]<ref>Arthur C Clarke</ref>، نویسندۀ داستان‌های علمی ـ تخیلی، در ۱۹۴۵ برای این مشکل راه حلی عرضه کرد. او پیشنهاد کرد سیستمی از ماهواره‌های مخابراتی<ref>communications satellites</ref> در مداری به شعاع ۳۵,۹۰۰ کیلومتر بر فراز خط استوا ایجاد شود و این ماهواره‌ها دقیقاً هر ساعت یک‌بار زمین را دور بزنند. بنابراین، همواره به نظر می‌رسد که در آسمان ثابت‌اند. اکنون چنین سیستمی در حال کار است و [[اینتل ست|اینتل‌ست]]<ref> Intelsat </ref> از آن بهره‌برداری می‌کند. این ماهواره‌ها را ماهواره‌های زمین‌ایستا (سینکوم)<ref>Syncom </ref> می‌نامند. نخستین ماهواره، سینکوم ۲، در ژوئیۀ ۱۹۶۳ از پایگاه [[کیپ کاناورال]]<ref>Cape Canaveral </ref> با موفقیت به فضا پرتاب شد. اکنون بسیاری از این ماهواره‌ها در فضا در حال گردش به دور زمین‌اند و روی ناحیه‌هایی با حجم تبادل پیام بسیار، مانند [[اقیانوس اطلس]]، [[اقیانوس هند]]، و [[اقیانوس آرام]]، متمرکزند. ارتباطات تلفنی، تلگرافی، و تلویزیونی هم‌زمان با امواج رادیویی فرکانس بالا<ref>high-frequency radio waves </ref> برقرار می‌شود. این امواج را آنتن‌های بشقابی<ref>dish antennae</ref> بزرگ یا ایستگاه‌های زمینی به ماهواره‌های مرتبط با شبکۀ بین‌المللی می‌فرستند.


'''شبکۀ دیجیتال خدمات یکپارچه'''. شبکۀ ديجيتال خدمات يکپارچه<ref>Integrated Services Digital Network</ref>&nbsp;(آی‌اِس‌دی‌اِن) برقراری ارتباط از طریق تلفن تصویری<ref>videophone</ref> و نمابر<ref> fax </ref> را با کیفیت بالا امکان‌پذیر می‌کند. نخستین مرکز بزرگ‌مقیاس از این دست در ژاپن آغاز به کار کرد (۱۹۸۸). در این سیستم، داده‌های صوتی و تصویری به سیگنال‌های دیجیتال<ref>digital signals</ref> تبدیل و از طریق خط انتقالی منفردی ارسال می‌شوند. کابل‌های فیبر نوری<ref> fibre optic cables</ref> جایگزین مناسبی برای کابل‌های مسی تلفن‌اند. در این کابل‌ها، سیگنال‌های مخابراتی به‌صورت دیجیتال و به‌شکل پالس‌های<ref> pulses</ref> نور لیزری<ref> laser light</ref> ارسال می‌شوند.
'''شبکۀ دیجیتال خدمات یکپارچه'''. شبکۀ ديجيتال خدمات يکپارچه<ref>Integrated Services Digital Network</ref> (آی‌اِس‌دی‌اِن) برقراری ارتباط از طریق تلفن تصویری<ref>videophone</ref> و [[نمابر]]<ref> fax </ref> را با کیفیت بالا امکان‌پذیر می‌کند. نخستین مرکز بزرگ‌مقیاس از این دست در [[ژاپن]] آغاز به کار کرد (۱۹۸۸). در این سیستم، داده‌های صوتی و تصویری به سیگنال‌های دیجیتال<ref>digital signals</ref> تبدیل و از طریق خط انتقالی منفردی ارسال می‌شوند. کابل‌های فیبر نوری<ref> fibre optic cables</ref> جایگزین مناسبی برای کابل‌های مسی تلفن‌اند. در این کابل‌ها، سیگنال‌های مخابراتی به صورت دیجیتال و به شکل پالس‌های<ref> pulses</ref> نور لیزری<ref> laser light</ref> ارسال می‌شوند.


&nbsp;
<br />


----
----


[[Category:رسانه ها و ارتباطات]] [[Category:ارتباطات]]
[[Category:رسانه ها و ارتباطات]]  
[[Category:ارتباطات]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۵

اِرتِباطات راه دور (telecommunications)

اِرتِباطات راه دور

برقراری ارتباط بین فواصل طولانی، معمولاً با وسایل الکترونیکی. ارتباط صوتی راه دور از ۱۸۷۶ و با پیش‌گامی دانشمند اسکاتلندی، اَلگزاندر گراهام بل[۱]، و اختراع تلفن آغاز شد. اکنون برقراری ارتباط تلفنی بین‌المللی از طریق کابل تلفن[۲] یا ماهواره[۳] یا شبکه‌های میکروویو[۴]، با امکان بیش از ۱۰۰هزار مکالمۀ هم‌زمان و برقراری چندین کانال تلویزیونی ماهواره‌ای امکان‌پذیر است.

تاریخچه. نخستین سیستم‌های مکانیکی ارتباط راه دور سمافور[۵] و هلیوگراف یا تلگراف نوری[۶] بود که در آن از بازتاب نور خورشید استفاده می‌کردند. این سیستم‌ها در اواسط قرن ۱۹ اختراع شدند، اما پیش‌درآمد عصر ارتباط راه دور را باید تلگراف برقی[۷] دانست. نخستین دستگاه تلگراف کارآمد را ویلیام کوک[۸] و چارلز ویتستون[۹] در بریتانیا اختراع کردند (۱۸۳۷). شرکت‌های راه‌آهن از این اختراع بهره بردند. در ایالات متحده امریکا، ساموئل مورس[۱۰] رمزی برای ارسال سیگنال اختراع کرد که به الفبای مورس[۱۱] شهرت یافت و هنوز هم از آن استفاده می‌کنند. اختراع دیگر او دستگاه تلگراف ثبات[۱۲] بود که برای نخستین‌بار در ۱۸۵۱، بین فرانسه و انگلستان کاربرد تجاری پیدا کرد. بعد از آن‌که هاینریش هرتز[۱۳]، فیزیک‌دان آلمانی، امواج الکترومغناطیسی[۱۴] را کشف کرد، گولئیلمو مارکونیِ[۱۵] ایتالیایی نوعی تلگراف بی‌سیم[۱۶] اختراع کرد که پیش‌درآمد ساخت رادیو[۱۷] بود. مارکونی در ۱۸۹۹ بین انگلستان و فرانسه، و در ۱۹۰۱، بین دو سوی اقیانوس اطلس ارتباط بی‌سیم برقرار کرد. در سیستم‌های مدرن تلگراف، از دستگاه‌های تله‌پرینتر (دورچاپگر)[۱۸] برای ارسال پیام‌های رمزگذاری‌شده در طول خطوط ارتباطی استفاده می‌کنند. دستگاه‌های تلگراف امروزی ماشین‌هایی‌اند که با صفحه‌کلید[۱۹] کار می‌کنند و رمز پنج رقمی باودات[۲۰] را انتقال می‌دهند. تله‌پرینتر دریافت‌کننده به صورت خودکار پیام را چاپ می‌کند. نسخۀ مدرن تلگراف پست الکترونیکی[۲۱] است که در آن پیام به شیوۀ الکترونیکی و از طریق شبکه‌های ارتباطی، مانند اینترنت، از یک رایانه به رایانه دیگر فرستاده می‌شود.

ماهواره‌های مخابراتی. روش اصلی انتقال مکالمات راه دور در خشکی، استفاده از امواج میکروویو است. عیب اصلی ارتباط صوتی راه دور از این طریق آن است که انتقال فقط به خط مستقیم و از دکلی به دکل دیگر امکان‌پذیر است. این روش در دریا کارآیی ندارد. آرتور سی کلارک[۲۲]، نویسندۀ داستان‌های علمی ـ تخیلی، در ۱۹۴۵ برای این مشکل راه حلی عرضه کرد. او پیشنهاد کرد سیستمی از ماهواره‌های مخابراتی[۲۳] در مداری به شعاع ۳۵,۹۰۰ کیلومتر بر فراز خط استوا ایجاد شود و این ماهواره‌ها دقیقاً هر ساعت یک‌بار زمین را دور بزنند. بنابراین، همواره به نظر می‌رسد که در آسمان ثابت‌اند. اکنون چنین سیستمی در حال کار است و اینتل‌ست[۲۴] از آن بهره‌برداری می‌کند. این ماهواره‌ها را ماهواره‌های زمین‌ایستا (سینکوم)[۲۵] می‌نامند. نخستین ماهواره، سینکوم ۲، در ژوئیۀ ۱۹۶۳ از پایگاه کیپ کاناورال[۲۶] با موفقیت به فضا پرتاب شد. اکنون بسیاری از این ماهواره‌ها در فضا در حال گردش به دور زمین‌اند و روی ناحیه‌هایی با حجم تبادل پیام بسیار، مانند اقیانوس اطلس، اقیانوس هند، و اقیانوس آرام، متمرکزند. ارتباطات تلفنی، تلگرافی، و تلویزیونی هم‌زمان با امواج رادیویی فرکانس بالا[۲۷] برقرار می‌شود. این امواج را آنتن‌های بشقابی[۲۸] بزرگ یا ایستگاه‌های زمینی به ماهواره‌های مرتبط با شبکۀ بین‌المللی می‌فرستند.

شبکۀ دیجیتال خدمات یکپارچه. شبکۀ ديجيتال خدمات يکپارچه[۲۹] (آی‌اِس‌دی‌اِن) برقراری ارتباط از طریق تلفن تصویری[۳۰] و نمابر[۳۱] را با کیفیت بالا امکان‌پذیر می‌کند. نخستین مرکز بزرگ‌مقیاس از این دست در ژاپن آغاز به کار کرد (۱۹۸۸). در این سیستم، داده‌های صوتی و تصویری به سیگنال‌های دیجیتال[۳۲] تبدیل و از طریق خط انتقالی منفردی ارسال می‌شوند. کابل‌های فیبر نوری[۳۳] جایگزین مناسبی برای کابل‌های مسی تلفن‌اند. در این کابل‌ها، سیگنال‌های مخابراتی به صورت دیجیتال و به شکل پالس‌های[۳۴] نور لیزری[۳۵] ارسال می‌شوند.


  1. ↑ Alexander Graham bell
  2. ↑ telephone cable
  3. ↑ satellite
  4. ↑ Microwave link
  5. ↑ semaphore
  6. ↑ heliograph
  7. ↑ electric telegraph
  8. ↑ William Cooke
  9. ↑ Charles Weatstone
  10. ↑ Samuel Morse
  11. ↑ morse code
  12. ↑ recording telegraph
  13. ↑ Heinrich Hertz
  14. ↑ electromagnetic waves
  15. ↑ Guglielmo Marconi
  16. ↑ wireless telegraph
  17. ↑ radio
  18. ↑ teleprinter
  19. ↑ keyboard
  20. ↑ five-unit baudot code
  21. ↑ electronic mail
  22. ↑ Arthur C Clarke
  23. ↑ communications satellites
  24. ↑ Intelsat
  25. ↑ Syncom
  26. ↑ Cape Canaveral
  27. ↑ high-frequency radio waves
  28. ↑ dish antennae
  29. ↑ Integrated Services Digital Network
  30. ↑ videophone
  31. ↑ fax
  32. ↑ digital signals
  33. ↑ fibre optic cables
  34. ↑ pulses
  35. ↑ laser light
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=ارتباطات_راه_دور&oldid=2010128200»