آملی، محمدتقی (تهران ۱۲۶۵ـ۱۳۴۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}حکیم اصولی و فقیه صوفی‌مسلک. صرف و نحو، منطق، سطوح فقه و اصول، حکمت و فلسفه و علوم معقول و منقول را نزد استادانی چون ملامحمد آملی (پدرش)، شیخ رضا نوری، شیخ علی نوری، میرزا حسن کرمانشاهی و شیخ عبدالنبی نوری فراگرفت. سپس به عراق رفت (۱۳۰۱ش) و از حوزۀ درس آقا ضیاء‌الدین | }}حکیم اصولی و فقیه صوفی‌مسلک. صرف و نحو، منطق، سطوح فقه و اصول، حکمت و فلسفه و علوم معقول و منقول را نزد استادانی چون ملامحمد آملی (پدرش)، شیخ رضا نوری، شیخ علی نوری، میرزا حسن کرمانشاهی و شیخ عبدالنبی نوری فراگرفت. سپس به عراق رفت (۱۳۰۱ش) و از حوزۀ درس آقا [[عراقی، آقا ضیاء|ضیاء‌الدین عراقی]]، میرزای نائینی و [[اصفهانی، سید ابوالحسن (۱۲۴۶ ـ کاظمین ۱۳۲۴ش)|سید ابوالحسن اصفهانی]] بهره برد و به اجتهاد رسید. پس از بازگشت به تهران (۱۳۱۳ش) به تدریس حکمت، فقه و اصول پرداخت و در علوم باطنی و سلوک به [[قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)|سید علی قاضی طباطبایی]] دست ارادت داد. از آثار اوست: ''مصباح‌الهدی فی شرح عروة‌الوثقی'' (تهران، ۱۳۷۷ـ۱۳۸۰ق)؛''دررالفوائد'' (تهران، ۱۳۷۷ق)؛ ''کتاب‌الصلوة'' (تهران، ۱۳۷۱ق)؛ ''خداشناسی'' (تهران، ۱۳۷۰ق)؛ ''حیات جاوید در اخلاق'' (تهران، ۱۳۳۵ق)؛ ''تعلیقة علی‌المکاسب و البیع'' (تهران، ۱۳۷۲ـ۱۳۷۴ق)؛''اثبات صانع از ماتریالیسم تا ایدئالیسم'' (تهران، ۱۳۷۱ق).<br /> | ||
| | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
---- | ---- | ||
[[Category:دین اسلام]] [[Category:فقه و اصول و احکام]] [[Category:فلسفه ، منطق و کلام]] [[Category:اسلام، ایران و شرق]] | [[Category:دین اسلام]] | ||
[[Category:فقه و اصول و احکام]] | |||
[[Category:فلسفه ، منطق و کلام]] | |||
[[Category:اسلام، ایران و شرق]] | |||
نسخهٔ ۵ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۵
آمُلی، محمدتقی (تهران ۱۲۶۵ـ۱۳۴۹ش)
| محمدتقی آملی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۶۵ش |
| درگذشت | ۱۳۴۹ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه |
| آثار | تعلیقه علی المکاسب و البیع (تهران، ۱۳۷۲ـ۱۳۷۴ق)؛ مصباح الهدی فی شرح عروه الوثقی (تهران، ۱۳۷۷ـ۱۳۸۰ق) |
| گروه مقاله | دین اسلام |
| خویشاوندان سرشناس | ملامحمد آملی (پدر) |
حکیم اصولی و فقیه صوفی‌مسلک. صرف و نحو، منطق، سطوح فقه و اصول، حکمت و فلسفه و علوم معقول و منقول را نزد استادانی چون ملامحمد آملی (پدرش)، شیخ رضا نوری، شیخ علی نوری، میرزا حسن کرمانشاهی و شیخ عبدالنبی نوری فراگرفت. سپس به عراق رفت (۱۳۰۱ش) و از حوزۀ درس آقا ضیاء‌الدین عراقی، میرزای نائینی و سید ابوالحسن اصفهانی بهره برد و به اجتهاد رسید. پس از بازگشت به تهران (۱۳۱۳ش) به تدریس حکمت، فقه و اصول پرداخت و در علوم باطنی و سلوک به سید علی قاضی طباطبایی دست ارادت داد. از آثار اوست: مصباح‌الهدی فی شرح عروة‌الوثقی (تهران، ۱۳۷۷ـ۱۳۸۰ق)؛دررالفوائد (تهران، ۱۳۷۷ق)؛ کتاب‌الصلوة (تهران، ۱۳۷۱ق)؛ خداشناسی (تهران، ۱۳۷۰ق)؛ حیات جاوید در اخلاق (تهران، ۱۳۳۵ق)؛ تعلیقة علی‌المکاسب و البیع (تهران، ۱۳۷۲ـ۱۳۷۴ق)؛اثبات صانع از ماتریالیسم تا ایدئالیسم (تهران، ۱۳۷۱ق).