طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۹: خط ۲۹:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}(مشهور به: علامه طباطبایی) فیلسوف، عارف، مفسر و فقیه امامی. پس از تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش، راهی نجف شد (۱۳۰۴ش) و فقه و اصول را نزد میرزا محمدحسن نائینی، محمدحسین اصفهانی (مشهور به کمپانی) و سیدابوالحسن اصفهانی، و علوم عقلی را از سیدحسین بادکوبه‌ای فراگرفت و در عرفان و سیروسلوک از محضر سیدعلی قاضی طباطبایی بهره برد و مدارج عالی عرفان عملی را طی کرد. در ۱۳۱۴ به تبریز بازگشت و برای امرار معاش مدّت دَه سال به‌کار کشاورزی پرداخت و همزمان، موفق به نگارش مجموعۀ ''رسایل توحیدی'' و مجموعۀ ''رسایل منطقی'' شد. در ۱۳۲۴ به قم رفت و تا پایان عمر به تدریس و تفسیر قرآن، فلسفه و عرفان نظری پرداخت و شاگردان برجستۀ فراوانی تربیت کرد. مرتضی مطهری، جوادی آملی، حسن‌زاده آملی، حسینی تهرانی، ابراهیمی دینانی و سیدجلال آشتیانی ازجمله شاگردان او هستند. وی اگرچه از وامداران فکری حکمت متعالیه بوده، اما با نگرشی عقلانی در مواجهۀ جدّی با فلسفۀ غرب، به بحث معرفت‌شناسی پرداخته و سعی در ارائۀ منظومه‌ای معرفتی داشته است. علامه طباطبایی در مباحث تفسیری، به‌ویژه در تفسیر قرآن، با تفکیک حوزۀ تفسیر عقلانی، حوزۀ روایی و حوزۀ تاریخی، نگرشی نو را در برداشت از قرآن کریم به‌دست داده و روش تفسیری خود را به تأسّی از استاد عارفش تفسیر قرآن به قرآن نامیده است. او بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر بود و نوآوری‌های او در مباحث فلسفی و تفسیری از اهمیتی بسزا برخوردار است. اشعاری از او با درون‌مایه‌های عرفانی برجای مانده است. از آثارش: تفسیر المیزان؛ ''بدایة‌الحکمة''؛ ''نهایةالحکمة''؛ ''مجموعه رسائل توحیدی''؛ ''مجموعه رسائل منطقی''؛ ''شیعه‌ در اسلام''؛ ''اصول فلسفه و روش رئالیسم''؛ ''علی و فلسفۀ الهی''؛ ''قرآن در اسلام''.
}}(مشهور به: علامه طباطبایی) فیلسوف، عارف، مفسر و فقیه امامی. پس از تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش، راهی نجف شد (۱۳۰۴ش) و فقه و اصول را نزد میرزا محمدحسن نائینی، [[اصفهانی، محمدحسین|محمدحسین اصفهانی]] (مشهور به کمپانی) و [[اصفهانی، سید ابوالحسن (۱۲۴۶ ـ کاظمین ۱۳۲۴ش)|سید ابوالحسن اصفهانی]]، و علوم عقلی را از سیدحسین بادکوبه‌ای فراگرفت و در عرفان و سیر و سلوک از محضر [[قاضی طباطبایی، علی آقا (تبریز ۱۲۸۵ـ نجف ۱۳۶۶ق)|سیدعلی قاضی طباطبایی]] بهره برد و مدارج عالی عرفان عملی را طی کرد. در ۱۳۱۴ به تبریز بازگشت و برای امرار معاش مدّت دَه سال به‌کار کشاورزی پرداخت و همزمان، موفق به نگارش مجموعۀ ''رسایل توحیدی'' و مجموعۀ ''رسایل منطقی'' شد. در ۱۳۲۴ به قم رفت و تا پایان عمر به تدریس و تفسیر قرآن، فلسفه و عرفان نظری پرداخت و شاگردان برجستۀ فراوانی تربیت کرد. [[مطهری ، مرتضی (فریمان ۱۲۹۸ـ تهران ۱۳۵۸ش)|مرتضی مطهری]]، [[جوادی آملی، عبدالله (۱۳۱۲ش)|جوادی آملی]]، حسن‌زاده آملی، [[حسینی تهرانی، محمدحسین (تهران ۱۳۰۵ـ مشهد ۱۳۷۴ش)|حسینی تهرانی]]، [[ابراهیمی دینانی، غلام حسین (اصفهان ۱۳۱۳ش)|ابراهیمی دینانی]] و سیدجلال آشتیانی ازجمله شاگردان او هستند. وی اگرچه از وامداران فکری حکمت متعالیه بوده، اما با نگرشی عقلانی در مواجهۀ جدّی با فلسفۀ غرب، به بحث معرفت‌شناسی پرداخته و سعی در ارائۀ منظومه‌ای معرفتی داشته است. علامه طباطبایی در مباحث تفسیری، به‌ویژه در تفسیر قرآن، با تفکیک حوزۀ تفسیر عقلانی، حوزۀ روایی و حوزۀ تاریخی، نگرشی نو را در برداشت از قرآن کریم به‌دست داده و روش تفسیری خود را به تأسّی از استاد عارفش تفسیر قرآن به قرآن نامیده است. او بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر بود و نوآوری‌های او در مباحث فلسفی و تفسیری از اهمیتی بسزا برخوردار است. اشعاری از او با درون‌مایه‌های عرفانی برجای مانده است. از آثارش: تفسیر المیزان؛ ''بدایة‌الحکمة''؛ ''نهایةالحکمة''؛ ''مجموعه رسائل توحیدی''؛ ''مجموعه رسائل منطقی''؛ ''شیعه‌ در اسلام''؛ ''اصول فلسفه و روش رئالیسم''؛ ''علی و فلسفۀ الهی''؛ ''قرآن در اسلام''.
<br><!--29010400-->
<br><!--29010400-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:دین اسلام]]

نسخهٔ ‏۵ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۸

طباطبایی، محمدحسین (تبریز ۱۲۸۱ـ قم ۱۳۶۰ش)

طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
طباطبايي، محمدحسين
محمدحسین طباطبایی
زادروز تبریز ۱۲۸۱ش
درگذشت قم ۱۳۶۰ش
محل زندگی تبریز و نجف و قم
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش
شغل و تخصص اصلی فیلسوف
شغل و تخصص های دیگر عارف، مفسر و فقیه امامی
لقب علامه طباطبایی
آثار  تفسیر المیزان؛ بدایة‌الحکمة؛ نهایةالحکمة؛ مجموعه رسائل توحیدی؛ مجموعه رسائل منطقی؛ شیعه‌ در اسلام؛ اصول فلسفه و روش رئالیسم؛ علی و فلسفۀ الهی؛ قرآن در اسلام
گروه مقاله دین اسلام
جوایز و افتخارات بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر

(مشهور به: علامه طباطبایی) فیلسوف، عارف، مفسر و فقیه امامی. پس از تحصیل مقدمات علوم در زادگاهش، راهی نجف شد (۱۳۰۴ش) و فقه و اصول را نزد میرزا محمدحسن نائینی، محمدحسین اصفهانی (مشهور به کمپانی) و سید ابوالحسن اصفهانی، و علوم عقلی را از سیدحسین بادکوبه‌ای فراگرفت و در عرفان و سیر و سلوک از محضر سیدعلی قاضی طباطبایی بهره برد و مدارج عالی عرفان عملی را طی کرد. در ۱۳۱۴ به تبریز بازگشت و برای امرار معاش مدّت دَه سال به‌کار کشاورزی پرداخت و همزمان، موفق به نگارش مجموعۀ رسایل توحیدی و مجموعۀ رسایل منطقی شد. در ۱۳۲۴ به قم رفت و تا پایان عمر به تدریس و تفسیر قرآن، فلسفه و عرفان نظری پرداخت و شاگردان برجستۀ فراوانی تربیت کرد. مرتضی مطهری، جوادی آملی، حسن‌زاده آملی، حسینی تهرانی، ابراهیمی دینانی و سیدجلال آشتیانی ازجمله شاگردان او هستند. وی اگرچه از وامداران فکری حکمت متعالیه بوده، اما با نگرشی عقلانی در مواجهۀ جدّی با فلسفۀ غرب، به بحث معرفت‌شناسی پرداخته و سعی در ارائۀ منظومه‌ای معرفتی داشته است. علامه طباطبایی در مباحث تفسیری، به‌ویژه در تفسیر قرآن، با تفکیک حوزۀ تفسیر عقلانی، حوزۀ روایی و حوزۀ تاریخی، نگرشی نو را در برداشت از قرآن کریم به‌دست داده و روش تفسیری خود را به تأسّی از استاد عارفش تفسیر قرآن به قرآن نامیده است. او بنیانگذار حرکت فرهنگی نوین در حوزۀ علمیه در دوران معاصر بود و نوآوری‌های او در مباحث فلسفی و تفسیری از اهمیتی بسزا برخوردار است. اشعاری از او با درون‌مایه‌های عرفانی برجای مانده است. از آثارش: تفسیر المیزان؛ بدایة‌الحکمة؛ نهایةالحکمة؛ مجموعه رسائل توحیدی؛ مجموعه رسائل منطقی؛ شیعه‌ در اسلام؛ اصول فلسفه و روش رئالیسم؛ علی و فلسفۀ الهی؛ قرآن در اسلام.