اسکوییت، هربرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان= | {{جعبه زندگینامه|عنوان=هربرت اسکوئیت|نام=Herbert Asquith|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=یورکشر ۱۸۵۲م|تاریخ مرگ=۱۹۲۸م|دوره زندگی=|ملیت=انگلیسی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=دولتمرد و سیاستمدار|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=وزیر کشور در دوران نخست‌وزیری گلدستون - وزیر دارایی در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن - نخست‌وزیر بریتانیا (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶)|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=تاریخ جهان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | ||
[[پرونده:11316200-1.jpg|بندانگشتی|هربرت اسکوئیت]] | |||
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)<br /> [[ | اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)<br /> | ||
</ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان<ref>House of Lords | |||
</ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل<ref>Charles Parnell </ref> | اِرلِ اول [[آکسفورد]] و اسکوئیت<ref>1st Earl of Oxford and Asquit | ||
</ref>، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات [[مجلس اعیان]]<ref>House of Lords | |||
</ref> را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری<ref> home rule </ref> اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر<ref>Yorkshire </ref> به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای [[پارنل، چارلز استوارت (۱۸۴۶ـ۱۸۹۱)|چارلز پارنل]]<ref>Charles Parnell </ref> به شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی<ref>East Fife </ref> به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری [[گلادستون، ویلیام (۱۸۰۹ـ۱۸۹۹)|گلادستون]]<ref>Gladstone </ref> (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری [[کمبل ـ بنرمن، هنری (۱۸۳۶ـ۱۹۰۸)|کمبل ـ بنرمن]]<ref>Henry Campbell-Bannerman </ref> در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که [[لوید جورج، دیوید (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵)|دیوید لوید جورج]]<ref>David Lloyd George </ref>، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی ۱۹۱۱<ref>Parliament Act of 1911 veto </ref> بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در [[وتو]]<ref>Curragh Mutiny</ref> کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آ''''''غاز [[جنگ جهانی اول]] در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۲۵
| هربرت اسکوئیت Herbert Asquith | |
|---|---|
| زادروز |
یورکشر ۱۸۵۲م |
| درگذشت | ۱۹۲۸م |
| ملیت | انگلیسی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد و سیاستمدار |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
اَسْکوئیت، هِربِرت (۱۸۵۲ـ۱۹۲۸)(Asquith, Herbert)
اِرلِ اول آکسفورد و اسکوئیت[۱]، سیاستمدار لیبرال انگلیسی و نخست‌وزیر (۱۹۰۸ـ۱۹۱۶) این کشور. در ۱۹۰۸ به هنگام تصدّیِ وزارتِ دارایی نظام پرداخت مستمری به سالخوردگان را برقرار کرد، اختیارات مجلس اعیان[۲] را کاهش داد، و تلاش کرد تا به ایرلند حق خودمختاری[۳] اعطا کند. اسکوئیت در یورکشر[۴] به‌دنیا آمد و پس از تکمیل تحصیلات، وکیل شد. در ۱۸۸۹ با قبولِ وکالتِ اعضایِ جنبش ملی‌گرایِ ایرلند در ماجرای چارلز پارنل[۵] به شهرت رسید. اولین عضو منتخب حزب لیبرال بود، که در ۱۸۸۶ از حوزۀ انتخابیۀ فایف شرقی[۶] به پارلمان راه یافت و تا ۱۹۱۸ این کرسی را در اختیار داشت. در دوران نخست‌وزیری گلادستون[۷] (۱۸۹۲ـ۱۸۹۵) وزیر کشور بود. در کابینۀ هنری کمبل ـ بنرمن[۸] در ۱۹۰۵، وزیر دارایی شد و پس از کناره‌گیری کمبل ـ بنرمن در ۱۹۰۸، به نخست‌وزیری رسید. با پافشاری برای تصویب بودجۀ رادیکالی، که دیوید لوید جورج[۹]، وزیر دارایی او، به پارلمان تسلیم کرده بود، ناگزیر شد تا به دو سری انتخابات در ۱۹۱۰ تن در دهد. نتیجۀ این انتخابات تصویب قانون پارلمانی ۱۹۱۱[۱۰] بود، که براساس آن اختیارات مجلس اعیان در وتو[۱۱] کردن قوانین محدود شد. تلاش‌های اسکوئیت برای به تصویب‌رساندن قانون خودمختاری ایرلند، «شورش کراگ» (پادگانی انگلیسی در ایرلند) و شروع مقدمات جنگ داخلی را در پی داشت. با آغاز جنگ جهانی اول در ۱۹۱۴، وحدت دوباره برقرار شد و اسکوئیت در مه ۱۹۱۵ کابینۀ ائتلافی تشکیل داد، اما سیاست صبر و انتظار او با جنگ تمام‌عیار ناسازگار بود؛ درنتیجه، در دسامبر ۱۹۱۶ به ناچار استعفا کرد و لوید جورج جانشین او شد. این رویداد به بروز شکافی ژرف در حزب لیبرال انجامید و این حزب پس از ۱۹۱۸، با وجود ادامۀ رهبری رسمی اسکوئیت تا ۱۹۲۶، از رونق و اعتبار افتاد.