استصلاح: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اِستِصلاح <br> | اِستِصلاح <br> | ||
<p>(در لغت | <p>(در لغت به معنای مصلحت‌اندیشی) در [[اصول فقه]]، به ابتناء احکام فقهی براساس مصالح مرسله را گویند. اکثر اهل تسنّن بر مبنای مصالح مرسله [[استنباط]] می‌کنند و می‌گویند در مواردی که شارع حکمی صادر نکرده است باید به مقتضای مصلحت حکم صادر کرد. غزالی می‌گوید: مصلحت در اصل جلب منفعت یا دفع ضرر و پاسداری از مقاصد و آرمان‌های شرع است. آرمان‌های اسلامی دارای پنج رکن است: دین، جان، عقل، نسل، و مال. هر چیزی که این پنج رکن را حفظ کند مصلحت نامیده می‌شود و هر چیزی که با آن‌ها در تضادّ باشد مفسده است و دفع چنین مفسده‌ای خود مصلحت است. شیعه برپایه استصلاح حکم نمی‌کند و آن را معتبر نمی‌شمرد.</p> | ||
<br><!--11264700--> | <br><!--11264700--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:فقه و اصول و احکام]] | [[رده:فقه و اصول و احکام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۷
اِستِصلاح
(در لغت به معنای مصلحت‌اندیشی) در اصول فقه، به ابتناء احکام فقهی براساس مصالح مرسله را گویند. اکثر اهل تسنّن بر مبنای مصالح مرسله استنباط می‌کنند و می‌گویند در مواردی که شارع حکمی صادر نکرده است باید به مقتضای مصلحت حکم صادر کرد. غزالی می‌گوید: مصلحت در اصل جلب منفعت یا دفع ضرر و پاسداری از مقاصد و آرمان‌های شرع است. آرمان‌های اسلامی دارای پنج رکن است: دین، جان، عقل، نسل، و مال. هر چیزی که این پنج رکن را حفظ کند مصلحت نامیده می‌شود و هر چیزی که با آن‌ها در تضادّ باشد مفسده است و دفع چنین مفسده‌ای خود مصلحت است. شیعه برپایه استصلاح حکم نمی‌کند و آن را معتبر نمی‌شمرد.