میشل پیکولی: تفاوت میان نسخه‌ها

میشل پیکولی (پاریس 27 دسامبر 1925- فرانسه 12 مه 2020م) (Michel Piccoli)

(نام کامل: ژاک دانیل میشل پیکولی<ref>Jacques Daniel Michel Piccoli</ref>) بازیگر برجستۀ سینما و تئاتر فرانسه. از پدر و مادری اهل موسیقی به دنیا آمد. پدرش ویلون‌نوازی ایتالیایی و مادرش پیانیستی فرانسوی بود. میشل پس از اتمام تحصیلات ابتدایی در مدرسۀ بازیگری تحصیل کرد، از سال ۱۹۴5م وارد سینما شد و تا سال‌ها نقش‌های دوم را به عهده می‌گرفت. در دهۀ ۱۹۵۰ در پاریس به عنوان بازیگر سرشناس تئاتر، هم در اجراهای کلاسیک و هم در آثار نوگرایانه و متونی از [[سامویل بکت|ساموئل بکت]] و [[اوژن یونسکو]] ظاهر شد. در دهۀ ۱۹۶۰ به عنوان یکی از بازیگران سرشناس نقش‌های اصلی در سینمای اروپا به شهرت رسید. با بسیاری از فیلمسازان بزرگ (از جمله [[لوییس بونویل (۱۹۰۰ـ۱۹۸۳)|لوییس بونوئل]] در شش فیلم، [[کلود شابرول]]، [[گدار، ژان ـ لوک (۱۹۳۰)|ژان لوک گدار]]، [[آلفرد هیچکاک|آلفرد هیچکاک،]] [[ژان رنوار]] و ژاک ریوت<ref>Jacques Rivett</ref>) همکاری کرد. همسر دومش، [[ژولیت گرکو]] (از ۱۹۶۶ - ۱۹۷۷)، خواننده و بازیگر مشهور فرانسوی بود. پیکولی براثر سکتۀ قلبی درگذشت.   

پیکولی، طی 70سال فعالیت بازیگری در سینما و تلویزیون (از سال ۱۹۴۵ تا ۲۰۱۵)، در بیش‌تر از دویست فیلم بازی کرده که در اغلب آنها، چه در نقش اول و چه در نقش دوم، پرتوان و به‌یادماندنی بوده است؛ اگرچه هیچ‌وقت تبدیل به ستاره نشد. او که هم چهره و هم رفتارش سرد و نچسب جلوه می‌کند، بر پرده عالی می‌نماید. از جمله در نقش نویسندۀ روشنفکر و ناراحت ''تحقیر''<ref>''Le Mépris''</ref> (گدار- 1963) همان‌قدر درخشان است که در نقش گنگستر ''دیلینجر مرده است''<ref>''Dillinger è morto''</ref> (مارکو فرری- 1969). به‌جز این، به خاطر حضورش در فیلم‌های بونوئل شهرت دارد و از جمله می‌توان به نقش «هانری هوسون» در بل دوژور<ref>''Belle de jour''</ref> و یا «مارکیز» ''راه شیری''<ref>''La Voie lactée''</ref> اشاره کرد. پیکولی در هر نقشی چه روشنفکر، چه شکم‌پرست، چه رمانتیک، چه مرد حسود و عاشق، چه مرد مهربان، چه بدبین و... راحت بازی می‌کند. او شخصیت سینمای خاص خود را داشت.