طبری، محمد بن جریر (آمل ۲۲۴ـ بغداد ۳۱۰ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>مورخ، مفسر و فقیه نامدار ایرانی و یکی از بزرگ‌ترین مورخان و مفسران جهان اسلام. گویند در ۷سالگی حافظ قرآن بود. در جوانی، در طلب علم به بغداد و مصر و شام سفر کرد. بعد از ۲۵۳ق عالمی مشهور بود. افزون بر تاریخ و فقه و علوم قرآنی، که در تخصص او بود، در لغت و صرف و نحو عربی و طب و ریاضی نیز دستی داشت. تمامی عمر او مصروف تحصیل و تحقیق شد و هرگز مقام و منصبی نپذیرفت. معروف است که از زمان بلوغ تا پایان عمر به‌طور متوسط روزانه چهارده صفحه تألیف کرده است. طبری نخست بر مذهب شافعی بود، احمد حنبل را محدث می‌دانست و او را فقیه نمی‌شمرد، از همین رو در بغداد حنبلیان به دشمنی با وی برخاستند. طبری از هیچ کس تقلید نمی‌کرد و خود پیشوا و مرجع مذهبی شد و پیروانی نیز یافت که ایشان را جریریه می‌خواندند، امّا این مذهب سرانجام متروک و منسوخ شد. مهم‌ترین اثر طبری کتاب ''تاریخ‌الرُسُل و الملوک'' (معروف به ''تاریخ طبری'') و اثر بزرگ دیگرش ''جامع‌البیان فی تفسیرالقرآن'' (معروف به ''تفسیر طبری'') است، که در آن روایات مختلف را مورد تحقیق قرار داده و آنچه را صحیح دانسته، انتخاب کرده است. این کتاب در ۲۷۰ق به‌پایان رسید و به‌سرعت در دنیای اسلام شهرت یافت و در زمان منصور بن نوح سامانی به فارسی ترجمه شد. از آثار دیگرش: ''اختلاف‌الفقهاء''، ''تهذیب‌الآثار''، ''ادب‌النفس''.</p> | }}<p>مورخ، مفسر و فقیه نامدار ایرانی و یکی از بزرگ‌ترین مورخان و مفسران جهان اسلام. گویند در ۷سالگی حافظ [[قرآن]] بود. در جوانی، در طلب علم به بغداد و مصر و شام سفر کرد. بعد از ۲۵۳ق عالمی مشهور بود. افزون بر تاریخ و فقه و علوم قرآنی، که در تخصص او بود، در لغت و صرف و نحو عربی و طب و ریاضی نیز دستی داشت. تمامی عمر او مصروف تحصیل و تحقیق شد و هرگز مقام و منصبی نپذیرفت. معروف است که از زمان بلوغ تا پایان عمر به‌طور متوسط روزانه چهارده صفحه تألیف کرده است. طبری نخست بر مذهب [[شافعیه|شافعی]] بود، [[حنبل، احمد|احمد حنبل]] را محدث می‌دانست و او را فقیه نمی‌شمرد، از همین رو در بغداد حنبلیان به دشمنی با وی برخاستند. طبری از هیچ کس تقلید نمی‌کرد و خود پیشوا و مرجع مذهبی شد و پیروانی نیز یافت که ایشان را [[جریریه]] می‌خواندند، امّا این مذهب سرانجام متروک و منسوخ شد. مهم‌ترین اثر طبری کتاب ''تاریخ‌الرُسُل و الملوک'' (معروف به ''[[تاریخ طبری]]'') و اثر بزرگ دیگرش ''جامع‌البیان فی تفسیرالقرآن'' (معروف به ''[[تفسیر طبری]]'') است، که در آن روایات مختلف را مورد تحقیق قرار داده و آنچه را صحیح دانسته، انتخاب کرده است. این کتاب در ۲۷۰ق به‌پایان رسید و به‌سرعت در دنیای اسلام شهرت یافت و در زمان [[منصور بن نوح سامانی دوم|منصور بن نوح سامانی]] به فارسی ترجمه شد. از آثار دیگرش: ''اختلاف‌الفقهاء''، ''تهذیب‌الآثار''، ''ادب‌النفس''.</p> | ||
<br><!--29013600--> | <br><!--29013600--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۳
طَبَری، محمد بن جَریر (آمل ۲۲۴ـ بغداد ۳۱۰ق)
| محمد بن جَریر طَبَری | |
|---|---|
| زادروز |
آمل 224ق |
| درگذشت | بغداد 310ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | مورخ |
| شغل و تخصص های دیگر | مفسر و فقیه |
| آثار | تاریخ‌الرُسُل و الملوک (معروف به تاریخ طبری)؛ جامع‌البیان فی تفسیرالقرآن (معروف به تفسیر طبری)؛ اختلاف‌الفقهاء؛ تهذیب‌الآثار؛ ادب‌النفس |
| گروه مقاله | دین اسلام |
| جوایز و افتخارات | از بزرگ‌ترین مورخان و مفسران جهان اسلام |
مورخ، مفسر و فقیه نامدار ایرانی و یکی از بزرگ‌ترین مورخان و مفسران جهان اسلام. گویند در ۷سالگی حافظ قرآن بود. در جوانی، در طلب علم به بغداد و مصر و شام سفر کرد. بعد از ۲۵۳ق عالمی مشهور بود. افزون بر تاریخ و فقه و علوم قرآنی، که در تخصص او بود، در لغت و صرف و نحو عربی و طب و ریاضی نیز دستی داشت. تمامی عمر او مصروف تحصیل و تحقیق شد و هرگز مقام و منصبی نپذیرفت. معروف است که از زمان بلوغ تا پایان عمر به‌طور متوسط روزانه چهارده صفحه تألیف کرده است. طبری نخست بر مذهب شافعی بود، احمد حنبل را محدث می‌دانست و او را فقیه نمی‌شمرد، از همین رو در بغداد حنبلیان به دشمنی با وی برخاستند. طبری از هیچ کس تقلید نمی‌کرد و خود پیشوا و مرجع مذهبی شد و پیروانی نیز یافت که ایشان را جریریه می‌خواندند، امّا این مذهب سرانجام متروک و منسوخ شد. مهم‌ترین اثر طبری کتاب تاریخ‌الرُسُل و الملوک (معروف به تاریخ طبری) و اثر بزرگ دیگرش جامع‌البیان فی تفسیرالقرآن (معروف به تفسیر طبری) است، که در آن روایات مختلف را مورد تحقیق قرار داده و آنچه را صحیح دانسته، انتخاب کرده است. این کتاب در ۲۷۰ق به‌پایان رسید و به‌سرعت در دنیای اسلام شهرت یافت و در زمان منصور بن نوح سامانی به فارسی ترجمه شد. از آثار دیگرش: اختلاف‌الفقهاء، تهذیب‌الآثار، ادب‌النفس.