آقا رضا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
آقا رِضا (اوایل قرن ۱۱ق) | آقا رِضا (اوایل قرن ۱۱ق) | ||
(نام اصلی: رضا کاشانی) نگارگر ایرانی. با لقب آقارضا مصوِّر نیز شهرت داشت. در کودکی نزد پدرش، علی‌اصغر کاشانی، و استادانی همچون عبدالصمد شیرازی هنر آموخت. در دربار شاه‌عباس اول از حرمت و اعتبار برخوردار بود، لیکن پس از مدتی به‌سبب کاهلی و رفتار نامناسب، از خدمت دربار مطرود شد؛ در این زمان همراه پسرش، | (نام اصلی: رضا کاشانی) نگارگر ایرانی. با لقب آقارضا مصوِّر نیز شهرت داشت. در کودکی نزد پدرش، علی‌اصغر کاشانی، و استادانی همچون [[عبدالصمد شیرازی]] هنر آموخت. در دربار شاه‌عباس اول از حرمت و اعتبار برخوردار بود، لیکن پس از مدتی به‌سبب کاهلی و رفتار نامناسب، از خدمت دربار مطرود شد؛ در این زمان همراه پسرش، [[نادرالزمان]]، به دربار شاهان هندی روآورد. به‌سبب شباهت آثار اولیه‌اش با تصاویر برجامانده از [[رضا عباسی (ح ۹۸۰ـ ح ۱۰۴۴ق)|رضا عباسی]] ـ که در آن زمان یگانه رقیب آقارضا به‌شمار می‌آمد ـ بیشتر هنرشناسان به خطا این دو را یکی می‌پندارند. پیش از سفر به هند، از مکتب محمدی هراتی و عبدالصمد شیرازی پیروی می‌کرد. در هند، به‌همراه پسرش، نادرالزمان، مکتب پرمایه‌ای را بنیاد نهاد که ریشۀ ایرانی داشت. ازجمله آثار اوست: ''پیرمردی نشسته با عمامۀ سفید'' (موزۀ ویکتوریا آلبرت، لندن)، و ''شاهزادۀ جوانی با باز شکاری در دست'' (۱۰۳۰ق). | ||
<br/> | <br/> | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] [[Category:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] [[Category:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۲۰
آقا رِضا (اوایل قرن ۱۱ق)
(نام اصلی: رضا کاشانی) نگارگر ایرانی. با لقب آقارضا مصوِّر نیز شهرت داشت. در کودکی نزد پدرش، علی‌اصغر کاشانی، و استادانی همچون عبدالصمد شیرازی هنر آموخت. در دربار شاه‌عباس اول از حرمت و اعتبار برخوردار بود، لیکن پس از مدتی به‌سبب کاهلی و رفتار نامناسب، از خدمت دربار مطرود شد؛ در این زمان همراه پسرش، نادرالزمان، به دربار شاهان هندی روآورد. به‌سبب شباهت آثار اولیه‌اش با تصاویر برجامانده از رضا عباسی ـ که در آن زمان یگانه رقیب آقارضا به‌شمار می‌آمد ـ بیشتر هنرشناسان به خطا این دو را یکی می‌پندارند. پیش از سفر به هند، از مکتب محمدی هراتی و عبدالصمد شیرازی پیروی می‌کرد. در هند، به‌همراه پسرش، نادرالزمان، مکتب پرمایه‌ای را بنیاد نهاد که ریشۀ ایرانی داشت. ازجمله آثار اوست: پیرمردی نشسته با عمامۀ سفید (موزۀ ویکتوریا آلبرت، لندن)، و شاهزادۀ جوانی با باز شکاری در دست (۱۰۳۰ق).