افندی، میرزا عبدالله (۱۰۶۷ـ۱۱۳۰ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
اَفَنْدی، میرزا عبدالله (۱۰۶۷ـ۱۱۳۰ق)<br> | اَفَنْدی، میرزا عبدالله (۱۰۶۷ـ۱۱۳۰ق)<br> | ||
<p>شرح‌‌حال‌نویس و عالم شیعی. نزد استادانی چون محقق شیرازی، آقاحسین خوانساری و علامه مجلسی به تحصیل پرداخت. در انواع علوم از عقلی و نقلی، ادبی و ریاضی و پزشکی تبحر داشت. سفرهای درازی کرد و از مصر و شام و حجاز دیدن کرد. در سفرش به عثمانی به دربار قسطنطنیه راه یافت و تقرب او به سلطان عثمانی چندان بود که در مجلس او کرسی خاص داشت و لقب افندی گرفت. در بازگشت به ایران به کار تألیف پرداخت. مهم‌ترین اثر او کتاب ''ریاض‌العلماء'' در شرح حال علمای اسلام، اعم از شیعی و | <p>شرح‌‌حال‌نویس و عالم شیعی. نزد استادانی چون محقق شیرازی، [[آقاحسین خوانساری]] و [[مجلسی، محمدباقر (اصفهان ۱۰۳۷ـ۱۱۱۱ق)|علامه مجلسی]] به تحصیل پرداخت. در انواع علوم از عقلی و نقلی، ادبی و ریاضی و پزشکی تبحر داشت. سفرهای درازی کرد و از [[مصر]] و [[شام]] و [[حجاز]] دیدن کرد. در سفرش به عثمانی به دربار [[قسطنطنیه]] راه یافت و تقرب او به سلطان عثمانی چندان بود که در مجلس او کرسی خاص داشت و لقب افندی گرفت. در بازگشت به ایران به کار تألیف پرداخت. مهم‌ترین اثر او کتاب ''[[ریاض العلماء|ریاض‌العلماء]]'' در شرح حال علمای اسلام، اعم از [[شیعه|شیعی]] و [[سنی]]، از زمان [[غیبت صغری]] تا ۱۱۱۹ق است که در نهایت دقت و صحت فراهم آمده است. دیگر آثارش عبارت‌اند از ''ثمارالمجالس و نثارالعرایس'' که تقلیدی است از ''[[کشکول]]'' [[شیخ بهایی]] و به همین علت ''کشکول'' افندی نیز خوانده شده است؛ حاشیه بر ''الهیات [[شفاء|شفا]]<nowiki/>ی'' [[ابن سینا، حسین بن عبدالله (خرمیثن ۳۷۰ـ همدان ۴۲۸)|ابن سینا]]، و شرح ''[[شافیه]]'' [[ابن حاجب، عثمان (مصر ۵۷۰ ـ اسکندریه ۶۴۶ق)|ابن حاجب]].</p> | ||
<br><!--11413400--> | <br><!--11413400--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:آثار و مورخین]] | [[رده:آثار و مورخین]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۵۸
اَفَنْدی، میرزا عبدالله (۱۰۶۷ـ۱۱۳۰ق)
شرح‌‌حال‌نویس و عالم شیعی. نزد استادانی چون محقق شیرازی، آقاحسین خوانساری و علامه مجلسی به تحصیل پرداخت. در انواع علوم از عقلی و نقلی، ادبی و ریاضی و پزشکی تبحر داشت. سفرهای درازی کرد و از مصر و شام و حجاز دیدن کرد. در سفرش به عثمانی به دربار قسطنطنیه راه یافت و تقرب او به سلطان عثمانی چندان بود که در مجلس او کرسی خاص داشت و لقب افندی گرفت. در بازگشت به ایران به کار تألیف پرداخت. مهم‌ترین اثر او کتاب ریاض‌العلماء در شرح حال علمای اسلام، اعم از شیعی و سنی، از زمان غیبت صغری تا ۱۱۱۹ق است که در نهایت دقت و صحت فراهم آمده است. دیگر آثارش عبارت‌اند از ثمارالمجالس و نثارالعرایس که تقلیدی است از کشکول شیخ بهایی و به همین علت کشکول افندی نیز خوانده شده است؛ حاشیه بر الهیات شفای ابن سینا، و شرح شافیه ابن حاجب.