آرنیوس، سوانته اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
|تاریخ مرگ=۱۹۲۷م | |تاریخ مرگ=۱۹۲۷م | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت= | |ملیت=سوئدی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=دانشگاه استکهلم | |تحصیلات و محل تحصیل=دانشگاه استکهلم | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
آرِنیوس، سِوانتِه اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷)(Arrhenius, Svante August) | آرِنیوس، سِوانتِه اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷)(Arrhenius, Svante August) | ||
دانشمند سوئدی و پایه‌گذار علم شیمی‌فیزیک<ref>physical chemistry</ref>. در | دانشمند سوئدی و پایه‌گذار علم شیمی‌فیزیک<ref>physical chemistry</ref>. در ۱۹۰۳م، به سبب پژوهش‌هایش در زمینۀ برق‌کافت ([[الکترولیز (شیمی)|الکترولیز]])<ref>electrolysis</ref> [[نوبل، جایزه|جایزۀ نوبل]] شیمی گرفت. در ۱۹۰۵م، گرم‌شدن سراسریِ زمین را به سبب نشرِ [[دی اکسید کربن|دی‌اکسید کربن]]، دی‌اکسید ناشی از سوختن [[سوخت فسیلی|سوخت‌های فسیلی]]، پیش‌بینی کرد. او معلوم کرد که مادۀ حل‌شده در [[الکترولیت]] به [[یون (شیمی)|یون]]<nowiki/>های باردار تفکیک می‌شود. علت این‌که الکترولیت جریان الکتریسیته را هدایت می‌کند این است که یون‌ها درون محلول مهاجرت می‌کنند. آرنیوس در نزدیکی شهر اوپسالا<ref>Uppsala</ref>ی سوئد زاده شد. در آن‌جا و سپس در استکهلم درس خواند و در زمینۀ کار با محلول‌ها و الکترولیت‌ها خبره شد. هرچند از سراسر اروپا به او سمت‌های دانشگاهی پیشنهاد می‌شد، ترجیح داد در استکهلم بماند و استاد فیزیک شود (از ۱۸۹۱). در ۱۹۰۵، به مدیریت انستیتو نوبل<ref>Nobel Institute</ref> در شاخۀ شیمی‌فیزیک منصوب شد. از ۱۹۰۵ به بعد، آرنیوس قوانین شیمی نظری را در مسائل فیزیولوژی<ref>physiology</ref>، به‌ویژه مصونیت‌شناسی<ref>immunology</ref>، به‌‌کار برد. همچنین، مقالاتی دربارۀ فیزیک کیهان<ref>cosmic physics</ref> نوشت، ازجمله دربارۀ شفق قطبی‌شمالی، و انتقال مواد زنده (هاگ‌ها) در فضا، از یک سیاره به سیاره دیگر. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۱
| سوانته اوگوست آرنیوس Svante August Arrhenius | |
|---|---|
| زادروز |
نزدیکی اوپسالا ۱۸۵۹م |
| درگذشت | ۱۹۲۷م |
| ملیت | سوئدی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه استکهلم |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی فیزیک دان |
| گروه مقاله | شیمی |
| جوایز و افتخارات | نوبل شیمی (۱۹۰۳م) به سبب پژوهش در زمینه برق کافت (الکترولیز) |
آرِنیوس، سِوانتِه اوگوست (۱۸۵۹ـ۱۹۲۷)(Arrhenius, Svante August)
دانشمند سوئدی و پایه‌گذار علم شیمی‌فیزیک[۱]. در ۱۹۰۳م، به سبب پژوهش‌هایش در زمینۀ برق‌کافت (الکترولیز)[۲] جایزۀ نوبل شیمی گرفت. در ۱۹۰۵م، گرم‌شدن سراسریِ زمین را به سبب نشرِ دی‌اکسید کربن، دی‌اکسید ناشی از سوختن سوخت‌های فسیلی، پیش‌بینی کرد. او معلوم کرد که مادۀ حل‌شده در الکترولیت به یون‌های باردار تفکیک می‌شود. علت این‌که الکترولیت جریان الکتریسیته را هدایت می‌کند این است که یون‌ها درون محلول مهاجرت می‌کنند. آرنیوس در نزدیکی شهر اوپسالا[۳]ی سوئد زاده شد. در آن‌جا و سپس در استکهلم درس خواند و در زمینۀ کار با محلول‌ها و الکترولیت‌ها خبره شد. هرچند از سراسر اروپا به او سمت‌های دانشگاهی پیشنهاد می‌شد، ترجیح داد در استکهلم بماند و استاد فیزیک شود (از ۱۸۹۱). در ۱۹۰۵، به مدیریت انستیتو نوبل[۴] در شاخۀ شیمی‌فیزیک منصوب شد. از ۱۹۰۵ به بعد، آرنیوس قوانین شیمی نظری را در مسائل فیزیولوژی[۵]، به‌ویژه مصونیت‌شناسی[۶]، به‌‌کار برد. همچنین، مقالاتی دربارۀ فیزیک کیهان[۷] نوشت، ازجمله دربارۀ شفق قطبی‌شمالی، و انتقال مواد زنده (هاگ‌ها) در فضا، از یک سیاره به سیاره دیگر.