جوتو: تفاوت میان نسخه‌ها

}}جوتّو (ح ۱۲۷۷/۱۲۶۷ـ۱۳۳۷م)(Giotto)<br><p>(نام اصلی: جوتّو دی بوندونه<ref>Giotto di Bondone</ref>) نقاش و معمار ایتالیایی. بسیاری او را بنیادگذار نقاشی نوین می‌دانند، ولی بی‌شک در تحوّل هنر اروپایی تأثیری ژرف داشته است. میثاق‌های بیزانسی<ref>Byzantine</ref> را وانهاد و طبیعت‌گرایی<ref>naturalism</ref> نوینی را صورت بخشید. قدّیسان را همچون افراد واقعی، با پیکری استوار و زنده، و صریح و گویا تصویر می‌کرد. شیوۀ او به توصیف رویدادهای کتاب مقدس، انسجام روایی بیشتر، و کشش عاطفی قوی‌تری بخشید. از آثار عمده‌اش، سلسله دیوارنگاره‌<ref>fresco </ref>هایی در کلیساهای فلورانس<ref>Florence </ref> و پادوا<ref>Padua </ref> درخور ذکرند. جوتّو در وِسپینْیانو<ref>Vespignano</ref>، شمال فلورانس، به‌دنیا آمد، و احتمالاً نزد جووانّی چیمابوئه<ref>Giovanni Cimabue </ref> هنر آموخت. به‌سبب شهرتی که در دوران زندگی‌اش کسب کرد، سفارش کارهای عمده‌ای در توسکان<ref>Tuscany </ref>، رُم، و ناپل به او محوّل شد. بیشتر این آثار، اکنون از میان رفته‌اند؛ لیکن مجموعۀ دیوارنگاره‌هایی که در نمازخانۀ آرِنا<ref>Arena</ref> در پادوا باقی مانده‌ است، مقام شاخص او را به‌مثابۀ یکی از شخصیت‌های مهم هنر اروپا، محرز می‌سازد. این دیوارنگاره‌ها که از ۱۳۰۳ تا ۱۳۰۶م اجرا شده‌اند، زندگی مسیح و زندگی مریم عذرا را در ۳۸ صحنه‌ تصویر می‌کنند. ظاهراً جوتّو از پیِترو کاوالّینی<ref>Pietro Cavallini </ref> (ح ۱۲۵۰ـ ح ۱۳۳۰م)، نقاش معاصرش در رم، و مجسمه‌سازانی همچون نیکلا پیسانو<ref>Nicola Pisano </ref> و جووانّی پیزانو<ref>Giovanni Pisano </ref>، و نیز مجسمه‌های باستانی تأثیر گرفته است؛ ولی پیکره‌هایی که به‌تصویر کشیده است، دارای شکوه و شکل‌نمایی بی‌سابقه‌اند و از توانایی نمایشگری شگرفی بهره دارند. یگانه اثر معماری برجا مانده از جوتّو، برج ناقوس کلیسای جامع فلورانس است، که ساخت آن در ۱۳۳۴، یعنی هم‌زمان با انتصابش به سرپرستی امور ملیِ فلورانس، آغاز شد. این ساختمان در زمان جوتّو به‌پایان نرسید، و طرح آن بعدها تغییر یافت. دیوارنگاره‌های کلیسای علیای قدیس فرانسیس<ref>Upper Church of St Francisco </ref> در آسّیزی<ref>Assisi </ref> که بین سال‌های ۱۲۹۷ و حدود ۱۳۰۵م اجرا شده‌اند، مدّت‌ها منسوب به جوتّو بوده‌اند، لیکن اکنون به‌رغم شباهت‌های عمیقی که با کارهای جوتّو دارند، از آثار هنرمندان دیگر دانسته می‌شوند. از دیگر آثار عمده در دیوارنگاری، تزیین چهار نمازخانه در سانتا کروچۀ<ref>Sta Croce </ref> فلورانس، درخور ذکرند، که دو دیوارنگارۀ آن برجا مانده‌اند. تخته‌نگاره‌های بسیاری منسوب به جوتّو است که ''مریم اوگنیسانتی''<ref>''Ognissanti Madonna''</ref> (اوفیتسی<ref>Uffizi </ref>، فلورانس) مهم‌ترین آن‌ها به‌شمار می‌رود؛ در این اثر، طبیعت‌گرایی و حساسیت نوظهوری در توصیف مریم و کودک به‌کار رفته است. همچنین موزائیک<ref>mosaic</ref>کاری عظیمی را با نام ''کشتی نجات کلیسا''<ref>''Novicella/The Ship of the Church''</ref> برای کلیسای سان پیِترو<ref>St Peter’s Basilica </ref> در رم طراحی کرد، که بعدها بسیار تغییر یافت. هنر جوتّو که به‌وسیلۀ شاگردانش، به‌ویژه مازاتچو<ref>Masaccio</ref>، ادامه یافت، شالودۀ تکامل بعدی رنسانس<ref>Renaissance</ref> ایتالیا را پی‌ریزی کرد.</p>[[پرونده: 16123500.jpg | بندانگشتی|تجلي مريم عذرا، اثر جوتّو]]<!--16123500-->