قمشه ای، آقا محمدرضا (قمشه ۱۲۴۱ـ تهران ۱۳۰۶ق): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=آقا محمدرضا قمشه‌ای | {{جعبه زندگینامه|عنوان=آقا محمدرضا قمشه‌ای|نام=Agha Mohammad Reza Ghomshei|نام دیگر=آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای|نام اصلی=|نام مستعار=حکیم صهبا|لقب=|زادروز=قمشه اصفهان 1234ق|تاریخ مرگ=تهران ۱۳۰۶ق|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=حکیم و عارف|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=استاد و مدرس کتب حکمت و عرفان|جوایز و افتخارات=|آثار=تعلیقه بر شرح فصوص قیصری، تعلیقه بر تمهید‌القواعد و مصباح‌الانس و شرح اشارات طوسی|خویشاوندان سرشناس=شیخ ابوالقاسم قمشه‌ای (پدر)|گروه مقاله=عرفان|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}قمشه‌ای، آقا محمّدرضا (قمشه ۱۲34- تهران ۱۳۰۶ق) Agha Mohammad Reza Ghomshei<br> | ||
(آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای؛ متخلص به صهبا) عارف، فیلسوف و شاعر ایرانی. پدرش، ابوالقاسم قمشه‌ای، از فضلا و علمای [[قمشه]] بود. آقا محمدرضا خود از ارکان اصلی حوزۀ فلسفی تهران، و از شاگردان [[لاریجانی، سید رضی ( ـ تهران ۱۲۷۰ق)|سید رضی لاریجانی]]، میرزا حسن نوری و ملا محمدجعفر لاهیجی در فلسفه و عرفان است. در محضر او شاگردان متعددی، همچون [[اشکوری، میرزا هاشم ( ـ تهران ۱۳۳۲ق)|میرزا هاشم اشکوری]]، [[جهانگیرخان قشقایی]]، جلال‌الدین میرزا ابوالفضل عنقا طالقانی، آخوند ملا محمد کاشانی، و میرزا صفای اصفهانی تربیت یافتند. وی دارای افکار بدیع و تقریرات مهم عرفانی است، ازجمله برهان صدیقین در اثبات وحدت شخصی وجود، تحلیل نوین شیعی از ختم ولایت، و معرفت انسان کامل یا انسان کبیر. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در [[ابن بابویه، گورستان|ابن بابویه]] دفن شد. | (آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای؛ متخلص به صهبا) عارف، فیلسوف و شاعر ایرانی. پدرش، ابوالقاسم قمشه‌ای، از فضلا و علمای [[قمشه]] بود. آقا محمدرضا خود از ارکان اصلی حوزۀ فلسفی تهران، و از شاگردان [[لاریجانی، سید رضی ( ـ تهران ۱۲۷۰ق)|سید رضی لاریجانی]]، میرزا حسن نوری و ملا محمدجعفر لاهیجی در فلسفه و عرفان است. در محضر او شاگردان متعددی، همچون [[اشکوری، میرزا هاشم ( ـ تهران ۱۳۳۲ق)|میرزا هاشم اشکوری]]، [[جهانگیرخان قشقایی]]، جلال‌الدین میرزا ابوالفضل عنقا طالقانی، آخوند ملا محمد کاشانی، و میرزا صفای اصفهانی تربیت یافتند. وی دارای افکار بدیع و تقریرات مهم عرفانی است، ازجمله برهان صدیقین در اثبات وحدت شخصی وجود، تحلیل نوین شیعی از ختم ولایت، و معرفت انسان کامل یا انسان کبیر. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در [[ابن بابویه، گورستان|ابن بابویه]] دفن شد. | ||
بیشتر آثار او به‌صورت حواشی و گزارش‌هایی بر کتب عرفانی و فلسفی است، همچون تعلیقه بر ''شرح فصوص'' قیصری که شامل ''رسالۀ ولایت''، ''خلافت کبری''، ''تحلیل جوهر و عرض به لسان اهل‌الله''، ''فرق بین اقسام اسماء''، ''شرح حدیث زندیق'' و یادداشت‌های متعدد بر فص‌های مختلف ''شرح فصوص'' است؛ تعلیقه بر ''تمهید‌القواعد'' و ''مصباح‌الانس'' و شرح ''اشارات طوسی''؛ رساله‌های ''موضوع علم''، ''ردّ جواز انتزاع مفهوم واحد از حقایق متباین'' و ''تحلیل بندی از دعای سحر''. | بیشتر آثار او به‌صورت حواشی و گزارش‌هایی بر کتب عرفانی و فلسفی است، همچون تعلیقه بر ''شرح فصوص'' قیصری که شامل ''رسالۀ ولایت''، ''خلافت کبری''، ''تحلیل جوهر و عرض به لسان اهل‌الله''، ''فرق بین اقسام اسماء''، ''شرح حدیث زندیق'' و یادداشت‌های متعدد بر فص‌های مختلف ''شرح فصوص'' است؛ تعلیقه بر ''تمهید‌القواعد'' و ''مصباح‌الانس'' و شرح ''اشارات طوسی''؛ رساله‌های ''موضوع علم''، ''ردّ جواز انتزاع مفهوم واحد از حقایق متباین'' و ''تحلیل بندی از دعای سحر''. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۸
| آقا محمدرضا قمشه‌ای Agha Mohammad Reza Ghomshei | |
|---|---|
| زادروز |
قمشه اصفهان 1234ق |
| درگذشت | تهران ۱۳۰۶ق |
| نام‌های دیگر | آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای |
| شغل و تخصص اصلی | حکیم و عارف |
| آثار | تعلیقه بر شرح فصوص قیصری، تعلیقه بر تمهید‌القواعد و مصباح‌الانس و شرح اشارات طوسی |
| گروه مقاله | عرفان |
| خویشاوندان سرشناس | شیخ ابوالقاسم قمشه‌ای (پدر) |
قمشه‌ای، آقا محمّدرضا (قمشه ۱۲34- تهران ۱۳۰۶ق) Agha Mohammad Reza Ghomshei
(آقا محمدرضا صهبای قمشه‌ای؛ متخلص به صهبا) عارف، فیلسوف و شاعر ایرانی. پدرش، ابوالقاسم قمشه‌ای، از فضلا و علمای قمشه بود. آقا محمدرضا خود از ارکان اصلی حوزۀ فلسفی تهران، و از شاگردان سید رضی لاریجانی، میرزا حسن نوری و ملا محمدجعفر لاهیجی در فلسفه و عرفان است. در محضر او شاگردان متعددی، همچون میرزا هاشم اشکوری، جهانگیرخان قشقایی، جلال‌الدین میرزا ابوالفضل عنقا طالقانی، آخوند ملا محمد کاشانی، و میرزا صفای اصفهانی تربیت یافتند. وی دارای افکار بدیع و تقریرات مهم عرفانی است، ازجمله برهان صدیقین در اثبات وحدت شخصی وجود، تحلیل نوین شیعی از ختم ولایت، و معرفت انسان کامل یا انسان کبیر. در خشکسالی سال 1288ق، تمام مایملک منقول و غیرمنقولش را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر، درویشانه زیست. پیکرش در ابن بابویه دفن شد. بیشتر آثار او به‌صورت حواشی و گزارش‌هایی بر کتب عرفانی و فلسفی است، همچون تعلیقه بر شرح فصوص قیصری که شامل رسالۀ ولایت، خلافت کبری، تحلیل جوهر و عرض به لسان اهل‌الله، فرق بین اقسام اسماء، شرح حدیث زندیق و یادداشت‌های متعدد بر فص‌های مختلف شرح فصوص است؛ تعلیقه بر تمهید‌القواعد و مصباح‌الانس و شرح اشارات طوسی؛ رساله‌های موضوع علم، ردّ جواز انتزاع مفهوم واحد از حقایق متباین و تحلیل بندی از دعای سحر.