هومل، یوهان (۱۷۷۸ـ۱۸۳۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=یوهان هومل|نام=Johann Hummel|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۷۷۸م|تاریخ مرگ=۱۸۳۷م|دوره زندگی=|ملیت=اتریشی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر، هایدن، آنتونیو سالیری، آهنگ‌سازی|شغل و تخصص اصلی=نوازنده پیانو و آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی، از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار وورتمبرگ در اشتوتگارت داشت|جوایز و افتخارات=|آثار=صحنه‌ای اپراهای بازگشت امپراتور (۱۸۱۴) و ماتیلده فون گوییزه (۱۸۱۰)؛ باله‌های هلن و پاریس (۱۸۰۷)، نقاشی زنده‌شده، سافو؛ پانتومیم حلقۀ سحرآمیز (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ نیای مادری اثر گریلپارتسِر|خویشاوندان سرشناس=یوزف هومل (پدر)، الیزابت روکل (همسر)|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}هومل، یوهان (۱۷۷۸ـ۱۸۳۷) | |||
(Hummel, Johann) | |||
[[پرونده:Hummel, Johann.jpg|بندانگشتی|یوهان هومل]] | |||
[[پیانو]]<nowiki/>نواز و آهنگ‌ساز اتریشی. در ادامۀ راه [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] (استاد خود)، ملودی‌هایی زیبا و جذاب هرچند به‌نوعی بیش‌ازحد متقارن و «قالبی» پدید آورد. به محافظه‌کاری شهرت داشت. علاوه‌بر آثار مخصوص ساز کلاویه‌دار، مشتمل بر هفت کنسرتو، آثار کُرال و مجلسی و اپراهایی نیز ساخت. هومِل موسیقی را ابتدا از پدرش، یوزف هومل<ref>Joseph Hummel</ref> رهبر ارکستر، تعلیم گرفت که در ۱۷۸۵ در مقام رهبر ارکستر تئاتِر آوف دِر ویدِن<ref>Theater auf der Wieden</ref> به [[وین]] آمده بود. در آن هنگام یوهان دیگر یک پیانونواز درخشان شده بود و موتسارت دو سال به او تعلیم داد. در [[لندن (انگلستان)|لندن]] از [[کلمنتی، موتسیو (۱۷۵۲ـ۱۸۳۲)|موتسیو کلمنتی]]<ref>Muzio Clementi</ref> درس‌های بیشتری فراگرفت و تا ۱۷۹۲ در آن شهر ماندگار شد. در ۱۷۹۳ به وین بازگشت و زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر<ref>Johann Albrechtsberger</ref>، [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، و [[سالیری ، آنتونیو (۱۷۵۰ـ۱۸۲۵)|آنتونیو سالیِری]]<ref>Antonio Salieri</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۰۳ از [[روسیه]] دیدن کرد و از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی<ref>Prince Esterházy</ref> بود. از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار [[وورتمبرگ]]<ref>Württemberg </ref> در [[اشتوتگارت]] داشت و از ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۲ را نیز در دربار وایمار<ref>Weimar </ref> گذراند و از ۱۸۳۳ تا پایان عمر در این دربار ماند؛ در این میان برای اجرای کنسرت به گشت‌های هنری گسترده‌ای نیز می‌رفت و اوقات زیادی را در لندن می‌گذراند. هومل از دوستان [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] بود و سه سونات پیانوی آخر [[شوبرت ، فرانتس (۱۷۹۷ـ ۱۸۲۸)|شوبرت]]<ref>Schubert </ref> در اصل به او تقدیم شد. همسرش، الیزابت روکل<ref>Elisabeth Röckl</ref> (۱۷۹۳ـ۱۸۸۳) خواننده بود. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهای ''بازگشت امپراتور<ref>Die Rückfahrt des Kaisers</ref>'' (۱۸۱۴) و ''ماتیلده فون گوییزه<ref>Mathilde von Guise</ref>'' (۱۸۱۰)؛ باله‌های ''هلن و پاریس<ref>Hélène et Paris</ref>'' (۱۸۰۷)، ''نقاشی زنده‌شده<ref>Das belebte Gemälde</ref>''، ''سافو<ref>Sappho </ref>''؛ پانتومیم ''حلقۀ سحرآمیز<ref>Der Zauberring</ref>'' (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ ''نیای مادری<ref>Die Ahnfrau</ref>'' اثر [[گریلپارتسر، فرانتس (۱۷۹۱ـ۱۸۷۲)|گریلپارتسِر]]<ref>Grillparzer</ref>. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۵
| یوهان هومل Johann Hummel | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۷۸م |
| درگذشت | ۱۸۳۷م |
| ملیت | اتریشی |
| تحصیلات و محل تحصیل | زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر، هایدن، آنتونیو سالیری، آهنگ‌سازی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده پیانو و آهنگ‌ساز |
| آثار | صحنه‌ای اپراهای بازگشت امپراتور (۱۸۱۴) و ماتیلده فون گوییزه (۱۸۱۰)؛ باله‌های هلن و پاریس (۱۸۰۷)، نقاشی زنده‌شده، سافو؛ پانتومیم حلقۀ سحرآمیز (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ نیای مادری اثر گریلپارتسِر |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | یوزف هومل (پدر)، الیزابت روکل (همسر) |
هومل، یوهان (۱۷۷۸ـ۱۸۳۷)
(Hummel, Johann)
پیانونواز و آهنگ‌ساز اتریشی. در ادامۀ راه موتسارت (استاد خود)، ملودی‌هایی زیبا و جذاب هرچند به‌نوعی بیش‌ازحد متقارن و «قالبی» پدید آورد. به محافظه‌کاری شهرت داشت. علاوه‌بر آثار مخصوص ساز کلاویه‌دار، مشتمل بر هفت کنسرتو، آثار کُرال و مجلسی و اپراهایی نیز ساخت. هومِل موسیقی را ابتدا از پدرش، یوزف هومل[۱] رهبر ارکستر، تعلیم گرفت که در ۱۷۸۵ در مقام رهبر ارکستر تئاتِر آوف دِر ویدِن[۲] به وین آمده بود. در آن هنگام یوهان دیگر یک پیانونواز درخشان شده بود و موتسارت دو سال به او تعلیم داد. در لندن از موتسیو کلمنتی[۳] درس‌های بیشتری فراگرفت و تا ۱۷۹۲ در آن شهر ماندگار شد. در ۱۷۹۳ به وین بازگشت و زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر[۴]، هایدن[۵]، و آنتونیو سالیِری[۶] به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۰۳ از روسیه دیدن کرد و از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی[۷] بود. از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار وورتمبرگ[۸] در اشتوتگارت داشت و از ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۲ را نیز در دربار وایمار[۹] گذراند و از ۱۸۳۳ تا پایان عمر در این دربار ماند؛ در این میان برای اجرای کنسرت به گشت‌های هنری گسترده‌ای نیز می‌رفت و اوقات زیادی را در لندن می‌گذراند. هومل از دوستان بتهوون بود و سه سونات پیانوی آخر شوبرت[۱۰] در اصل به او تقدیم شد. همسرش، الیزابت روکل[۱۱] (۱۷۹۳ـ۱۸۸۳) خواننده بود. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهای بازگشت امپراتور[۱۲] (۱۸۱۴) و ماتیلده فون گوییزه[۱۳] (۱۸۱۰)؛ باله‌های هلن و پاریس[۱۴] (۱۸۰۷)، نقاشی زنده‌شده[۱۵]، سافو[۱۶]؛ پانتومیم حلقۀ سحرآمیز[۱۷] (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ نیای مادری[۱۸] اثر گریلپارتسِر[۱۹].
- ↑ Joseph Hummel
- ↑ Theater auf der Wieden
- ↑ Muzio Clementi
- ↑ Johann Albrechtsberger
- ↑ Haydn
- ↑ Antonio Salieri
- ↑ Prince Esterházy
- ↑ Württemberg
- ↑ Weimar
- ↑ Schubert
- ↑ Elisabeth Röckl
- ↑ Die Rückfahrt des Kaisers
- ↑ Mathilde von Guise
- ↑ Hélène et Paris
- ↑ Das belebte Gemälde
- ↑ Sappho
- ↑ Der Zauberring
- ↑ Die Ahnfrau
- ↑ Grillparzer