یاناچک، لیوش (۱۸۵۴ـ۱۹۲۸): تفاوت میان نسخه‌ها

Leos Janacek
لیوش یاناچک; Leos Janacek
زادروز	۱۸۵۴م;
درگذشت	۱۹۲۸م
ملیت	چک
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیلات نامنظم در لایپزیگ و وین
شغل و تخصص اصلی	آهنگساز
آثار	کاتا کابانووا(۱۹۲۱)؛ دومین کوآرتت زهی نامه‌های صمیمانه (۱۹۲۸)
گروه مقاله	موسیقی
جوایز و افتخارات

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۱۲ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۳۲

لیوش یاناچک (۱۸۵۴ـ ۱۹۲۸) (Janacek, Leos)

خطا در ایجاد بندانگشتی: نمی‌توان تصویر بندانگشتی را در مقصد ذخیره کرد

لیوش یاناچک

آهنگ‌ساز چک. در ۱۹۱۹ مدیر کنسرواتوار در برنو^[۱] و در ۱۹۲۰ استاد کنسرواتوار پراگ^[۲] شد. آثار او، که اصیل و متأثر از موسیقی محلی موراویایی^[۳] است، عبارت‌اند از تنظیم‌هایی از ترانه‌های محلی، اپراها (یِنوفا^[۴]، ۱۹۰۴؛ روباه کوچولوی حیله‌گر^[۵]، ۱۹۲۴)، و کُرال مس گلاگولیتیک^[۶]. یاناچک فرزند یک مدیر مدرسۀ فقیر بود. در کودکی به کُر پسران صومعۀ برادران آستین^[۷] در برنو پیوست و بعدها بیشتر خرج زندگی خود را از طریق تدریس موسیقی به‌دست‌ می‌آورد، و برای تحصیل به مدرسۀ ارگ^[۸] در پراگ^[۹] رفت. رهبر انجمن‌های گوناگون کُر شد، تحصیلات نامنظمی در لایپزیگ^[۱۰]، و وین^[۱۱]، داشت و در ۱۸۸۱ به برنو بازگشت تا مدرسۀ ارگ آن شهر را تأسیس کند. در این ضمن با موسیقی محلی موراویایی نیز مشغول بود و ترانه‌های محلی را جمع‌آوری، هارمونی‌گذاری، و اجرا می‌کرد؛ تأثیر این ترانه‌ها در نخستین اثر کامل او، اپرای یِنوفا شنیده می‌شود، که ساخت آن در ۱۸۹۴ آغاز شد و در ۱۹۰۴ در برنو به‌‌روی صحنه رفت. هرچند این اثر موفقیت‌آمیز بود، شهرت گستردۀ یاناچک تا اجرای این اثر در پراگ در ۱۹۱۶، و پس از آن نیز در آلمان، به‌دست نیامد. یاناچک در ده سال آخر عمر خود، فعالیت خلاقانه‌ای را تجربه کرد، و آثار تازۀ فراوانی ساخت که همگی سرشار از غنا، قدرت احساسی و ریتم‌های خشن شاخص بودند. اپرای گشت‌وگذارهای آقای بروچِک^[۱۲] نخستین‌بار در ۱۹۲۰ در پراگ اجرا شد، و سال بعد راپسودی تاراس بولبا^[۱۳] از روی اثر گوگول^[۱۴] در برنو به‌اجرا درآمد. قسمت عمدۀ آثار حیرت‌انگیز بعدی او، به‌ویژه اپرای کاتا کابانووا^[۱۵] (۱۹۲۱) و دومین کوآرتت زهی نامه‌های صمیمانه^[۱۶] (۱۹۲۸)، با تأثیر از عشق بی‌پاسخ او به کامیلا استوسلووا^[۱۷] ساخته شدند، که یاناچک طی آخرین دهۀ عمرش همواره برای او نامه می‌نوشت. بسیاری از صحنه‌های اپراهای او، همچنین دورۀ ترانۀ دفتر خاطرات مرد جوانی که ناپدید شد^[۱۸] (۱۹۲۱)، ظاهراً از نامه‌ها و نیایش‌های مذهبی مایه گرفته‌اند. یاناچک پژوهش‌های دقیقی دربارۀ گویش و ترانۀ محلی انجام داد و آن‌ها را در موسیقی آوازی خود به‌کار برد؛ ریتم‌های کلامی برای یاناچک در تصویرکردن حال‌وهوای یک شخصیت نقش بسیار مهمی داشتند. موسیقی آوازی او اغلب بازتابی از همین مطلب است، و به‌شکلی سلیس و روان بین الگوهای خنثای دربند کلام و لحظه‌هایی از احساسات شدید و قدرت بیانگری در حرکت است؛ او از نظر مذهبی یک ارتُدوکس معتقد نبود؛ اما موسیقی او نشان‌دهندۀ نوعی چند خداباوری سنجیده است، که احساسی عمیق نسبت ‌به شرایط انسانی و ستایشی وجدآمیز نسبت‌به جهان طبیعی و نقش آفریننده‌ای در آن وجود دارد.

↑ Brno
↑ Prague Conservatory
↑ Moravia
↑ Jenufa
↑ The Cunning little Vixen
↑ Glagolitic Mass
↑ Austin Friars
↑ Organ School
↑ Prague
↑ Leipzig
↑ Vienna
↑ The Excursions of Mr Broucek
↑ Taras Bul’ba
↑ Gogol
↑ Káta Kabanová
↑ Intimate Letters
↑ Kamila Stösslová
↑ The Diary of a Young Man Who Disappeared

[1] Brno

[2] Prague Conservatory

[3] Moravia

[4] Jenufa

[5] The Cunning little Vixen

[6] Glagolitic Mass

[7] Austin Friars

[8] Organ School

[9] Prague

[10] Leipzig

[11] Vienna

[12] The Excursions of Mr Broucek

[13] Taras Bul’ba

[14] Gogol

[15] Káta Kabanová

[16] Intimate Letters

[17] Kamila Stösslová

[18] The Diary of a Young Man Who Disappeared

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

@@ خط ۲۷: / خط ۲۷: @@
 |پست تخصصی =
 |باشگاه =
-}}[[File:42014600.jpg|thumb|ياناچِک، لِئوش]]
+}}[[File:42014600.jpg|thumb|لیوش یاناچک|280x280پیکسل]]
+[[پرونده:Janacek, Leos1.jpg|بندانگشتی|لیوش یاناچک]]
-آهنگ‌ساز چک. در ۱۹۱۹ مدیر کنسرواتوار در برنو<ref>Brno</ref>&nbsp;و در ۱۹۲۰ استاد کنسرواتوار پراگ<ref>Prague Conservatory</ref>&nbsp;شد. آثار او، که اصیل و متأثر از موسیقی محلی موراویایی<ref>Moravia </ref>&nbsp;است، عبارت‌اند از تنظیم‌هایی از ترانه‌های محلی، اپراها (''یِنوفا<ref>''Jenufa'' </ref>''، ۱۹۰۴؛ ''روباه کوچولوی حیله‌گر<ref>''The Cunning little Vixen''</ref>''، ۱۹۲۴)، و کُرال ''مس گلاگولیتیک<ref>''Glagolitic Mass''</ref>''. یاناچک فرزند یک مدیر مدرسۀ فقیر بود. در کودکی به کُر پسران صومعۀ برادران آستین<ref>Austin Friars </ref>&nbsp;در برنو پیوست و بعدها بیشتر خرج زندگی خود را از طریق تدریس موسیقی به‌دست‌ می‌آورد، و برای تحصیل به مدرسۀ ارگ<ref>Organ School</ref>&nbsp;در پراگ<ref>Prague </ref>&nbsp;رفت. رهبر انجمن‌های گوناگونِ کُر شد، تحصیلات نامنظمی در لایپزیگ<ref>Leipzig </ref>، و وین<ref>Vienna </ref>، داشت و در ۱۸۸۱ به برنو بازگشت تا مدرسۀ ارگ آن شهر را تأسیس کند. در این ضمن با موسیقی محلی موراویایی نیز مشغول بود و ترانه‌های محلی را جمع‌آوری، هارمونی‌گذاری، و اجرا می‌کرد؛ تأثیر این ترانه‌ها در نخستین اثر کامل او، اپرای ''یِنوفا'' شنیده می‌شود، که ساختِ آن در ۱۸۹۴ آغاز شد و در ۱۹۰۴ در برنو به‌‌روی صحنه رفت. هرچند این اثر موفقیت‌آمیز بود، شهرت گستردۀ یاناچِک تا اجرای این اثر در پراگ در ۱۹۱۶، و پس از آن نیز در آلمان، به‌دست نیامد. یاناچک در ده سال آخر عمر خود، فعالیت خلاقانه‌ای را تجربه کرد، و آثار تازۀ فراوانی ساخت که همگی سرشار از غنا، قدرت احساسی و ریتم‌های خشن شاخص بودند. اپرای ''گشت‌وگذارهای آقای بروچِک<ref>''The Excursions of Mr Broucek''</ref>''&nbsp;نخستین‌بار در ۱۹۲۰ در پراگ اجرا شد، و سال بعد راپسودی ''تاراس بولبا<ref>''Taras Bul’ba''</ref>''&nbsp;از روی اثر گوگول<ref>Gogol </ref>&nbsp;در برنو به‌اجرا درآمد. قسمت عمدۀ آثار حیرت‌انگیز بعدی او، به‌ویژه اپرای''کاتا کابانووا<ref>''Káta Kabanová''</ref>''&nbsp;(۱۹۲۱) و دومین کوآرتت زهی ''نامه‌های صمیمانه<ref>''Intimate Letters''</ref>''&nbsp;(۱۹۲۸)، با تأثیر از عشق بی‌پاسخ او به کامیلا استوسلووا<ref>Kamila Stösslová</ref>&nbsp;ساخته شدند، که یاناچک طی آخرین دهۀ عمرش همواره برای او نامه می‌نوشت. بسیاری از صحنه‌های اپراهای او، همچنین دورۀ ترانۀ ''دفتر خاطرات مرد جوانی که ناپدید شد<ref>''The Diary of a Young Man Who Disappeared''</ref>''&nbsp;(۱۹۲۱)، ظاهراً از نامه‌ها و نیایش‌های مذهبی مایه گرفته‌اند. یاناچک پژوهش‌های دقیقی دربارۀ گویش و ترانۀ محلی انجام داد و آن‌ها را در موسیقی آوازی خود به‌کار برد؛ ریتم‌های کلامی برای یاناچک در تصویرکردن حال‌وهوای یک شخصیت نقش بسیار مهمی داشتند. موسیقی آوازی او اغلب بازتابی از همین مطلب است، و به‌شکلی سلیس و روان بین الگوهای خنثای دربند کلام و لحظه‌هایی از احساسات شدید و قدرت بیانگری در حرکت است؛ او از نظر مذهبی یک ارتُدوکس معتقد نبود؛ اما موسیقی او نشان‌دهندۀ نوعی چند خداباوری سنجیده است، که احساسی عمیق نسبت ‌به شرایط انسانی و ستایشی وجدآمیز نسبت‌به جهان طبیعی و نقش آفریننده‌ای در آن وجود دارد.
+آهنگ‌ساز چک. در ۱۹۱۹ مدیر کنسرواتوار در [[برنو]]<ref>Brno</ref> و در ۱۹۲۰ استاد کنسرواتوار پراگ<ref>Prague Conservatory</ref> شد. آثار او، که اصیل و متأثر از موسیقی محلی موراویایی<ref>Moravia </ref> است، عبارت‌اند از تنظیم‌هایی از ترانه‌های محلی، اپراها (''یِنوفا<ref>''Jenufa'' </ref>''، ۱۹۰۴؛ ''روباه کوچولوی حیله‌گر<ref>''The Cunning little Vixen''</ref>''، ۱۹۲۴)، و کُرال ''مس گلاگولیتیک<ref>''Glagolitic Mass''</ref>''. یاناچک فرزند یک مدیر مدرسۀ فقیر بود. در کودکی به کُر پسران صومعۀ برادران آستین<ref>Austin Friars </ref> در برنو پیوست و بعدها بیشتر خرج زندگی خود را از طریق تدریس موسیقی به‌دست‌ می‌آورد، و برای تحصیل به مدرسۀ ارگ<ref>Organ School</ref> در [[پراگ]]<ref>Prague </ref> رفت. رهبر انجمن‌های گوناگون کُر شد، تحصیلات نامنظمی در [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref>، و [[وین]]<ref>Vienna </ref>، داشت و در ۱۸۸۱ به برنو بازگشت تا مدرسۀ ارگ آن شهر را تأسیس کند. در این ضمن با موسیقی محلی موراویایی نیز مشغول بود و ترانه‌های محلی را جمع‌آوری، هارمونی‌گذاری، و اجرا می‌کرد؛ تأثیر این ترانه‌ها در نخستین اثر کامل او، اپرای ''یِنوفا'' شنیده می‌شود، که ساخت آن در ۱۸۹۴ آغاز شد و در ۱۹۰۴ در برنو به‌‌روی صحنه رفت. هرچند این اثر موفقیت‌آمیز بود، شهرت گستردۀ یاناچک تا اجرای این اثر در پراگ در ۱۹۱۶، و پس از آن نیز در آلمان، به‌دست نیامد. یاناچک در ده سال آخر عمر خود، فعالیت خلاقانه‌ای را تجربه کرد، و آثار تازۀ فراوانی ساخت که همگی سرشار از غنا، قدرت احساسی و ریتم‌های خشن شاخص بودند. اپرای ''گشت‌وگذارهای آقای بروچِک<ref>''The Excursions of Mr Broucek''</ref>'' نخستین‌بار در ۱۹۲۰ در پراگ اجرا شد، و سال بعد راپسودی ''تاراس بولبا<ref>''Taras Bul’ba''</ref>'' از روی اثر [[گوگول، نیکلای (۱۸۰۹ـ۱۸۵۲)|گوگول]]<ref>Gogol </ref> در برنو به‌اجرا درآمد. قسمت عمدۀ آثار حیرت‌انگیز بعدی او، به‌ویژه اپرای ''کاتا کابانووا<ref>''Káta Kabanová''</ref>'' (۱۹۲۱) و دومین کوآرتت زهی ''نامه‌های صمیمانه<ref>''Intimate Letters''</ref>'' (۱۹۲۸)، با تأثیر از عشق بی‌پاسخ او به کامیلا استوسلووا<ref>Kamila Stösslová</ref> ساخته شدند، که یاناچک طی آخرین دهۀ عمرش همواره برای او نامه می‌نوشت. بسیاری از صحنه‌های اپراهای او، همچنین دورۀ ترانۀ ''دفتر خاطرات مرد جوانی که ناپدید شد<ref>''The Diary of a Young Man Who Disappeared''</ref>'' (۱۹۲۱)، ظاهراً از نامه‌ها و نیایش‌های مذهبی مایه گرفته‌اند. یاناچک پژوهش‌های دقیقی دربارۀ گویش و ترانۀ محلی انجام داد و آن‌ها را در موسیقی آوازی خود به‌کار برد؛ ریتم‌های کلامی برای یاناچک در تصویرکردن حال‌وهوای یک شخصیت نقش بسیار مهمی داشتند. موسیقی آوازی او اغلب بازتابی از همین مطلب است، و به‌شکلی سلیس و روان بین الگوهای خنثای دربند کلام و لحظه‌هایی از احساسات شدید و قدرت بیانگری در حرکت است؛ او از نظر مذهبی یک ارتُدوکس معتقد نبود؛ اما موسیقی او نشان‌دهندۀ نوعی چند خداباوری سنجیده است، که احساسی عمیق نسبت ‌به شرایط انسانی و ستایشی وجدآمیز نسبت‌به جهان طبیعی و نقش آفریننده‌ای در آن وجود دارد.
 &nbsp;