ادیب طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ـ تهران ۱۳۶۱ش): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}[[پرونده: 11166500.jpg | بندانگشتی|اَدیب طوسی، محمدامین]] | }}[[پرونده: 11166500.jpg | بندانگشتی|اَدیب طوسی، محمدامین]]ادیب، پژوهشگر، شاعر و نویسندۀ ایرانی. پس از تحصیل در مکتب‌های قدیم و مدرسه‌های علوم دینی، نزد ادیب نیشابوری ادبیات آموخت. برای ادامۀ تحصیل به [[سبزوار، شهر|سبزوار]] رفت و نزد آقابزرگ حکیم، معروف به افتخارالحکما، حکمت و اصول فلسفۀ شرق را فرا گرفت. در ۱۳۴۲ش برای تکمیل معلومات خود به [[بغداد]] و از آن‌جا به [[هندوستان]]، [[عربستان سعودی|عربستان]]، [[ترکستان، ناحیه|ترکستان]]، [[مصر]]، و [[ترکیه]] رفت و در بازگشت به [[خراسان]]، در وزارت معارف استخدام و به تدریس در مدارس پرداخت. دکتری خود را در رشتۀ ادبیات فارسی از [[دانشگاه تهران]] گرفت. سپس به تدریس در دانشکده ادبیات تبریز مشغول شد و مدیریت مجلۀ آن دانشکده و مجلۀ ''مهتاب'' را به‌عهده گرفت. پژوهش‌هايی را در زمينه‌های ادبی و زبان‌شناسی تاريخی انجام داد. در سال 1325ش به عضویت انجمن ادبی فرهنگستان ایران درآمد و با ادبای بزرگ هم‌عصر خود مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|بهار]] و [[فروزانفر، بدیع الزمان|فروزانفر]] ارتباط برقرار کرد. با نوشتن کتاب ''دستور نوین'' خود، گامی مهم در راستای تدوین دستور زبان فارسی برداشت و کتابش الگوی مناسبی برای محققان بعدی شد. از داستان‌های اوست: ''دخمه‌های سیاه یا کلبۀ بدبختان''؛ ''شبح مخوف''؛'' انتقام عشق'' (تبریز، ۱۳۱۹ش). از تألیفات اوست: ''فرهنگ لغات ادبی''، ۲ جلد (تبریز، ۱۳۴۹ش)؛ ''دیوان ادیب طوسی'' (تبریز، ۱۳۴۱ش)؛ ''فرهنگ لغات لهجه‌های محلی ایران''؛ ''بودا در هند''. | ||
نسخهٔ ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۱۱
اَدیب طوسی، محمدامین (مشهد ۱۲۸۳ـ تهران ۱۳۶۱ش)
| محمدامین ادیب طوسی | |
|---|---|
| زادروز |
مشهد ۱۲۸۳ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۶۱ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر و نویسنده |
| شغل و تخصص های دیگر | پژوهشگر ادبی |
| آثار | داستان‌های دخمه‌های سیاه یا کلبۀ بدبختان؛ شبح مخوف؛ و انتقام عشق (تبریز، ۱۳۱۹ش)؛ فرهنگ لغات ادبی، ۲ جلد (تبریز، ۱۳۴۹ش)؛ دیوان ادیب طوسی (تبریز، ۱۳۴۱ش)؛ فرهنگ لغات لهجه‌های محلی ایران؛ بودا در هند |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
ادیب، پژوهشگر، شاعر و نویسندۀ ایرانی. پس از تحصیل در مکتب‌های قدیم و مدرسه‌های علوم دینی، نزد ادیب نیشابوری ادبیات آموخت. برای ادامۀ تحصیل به سبزوار رفت و نزد آقابزرگ حکیم، معروف به افتخارالحکما، حکمت و اصول فلسفۀ شرق را فرا گرفت. در ۱۳۴۲ش برای تکمیل معلومات خود به بغداد و از آن‌جا به هندوستان، عربستان، ترکستان، مصر، و ترکیه رفت و در بازگشت به خراسان، در وزارت معارف استخدام و به تدریس در مدارس پرداخت. دکتری خود را در رشتۀ ادبیات فارسی از دانشگاه تهران گرفت. سپس به تدریس در دانشکده ادبیات تبریز مشغول شد و مدیریت مجلۀ آن دانشکده و مجلۀ مهتاب را به‌عهده گرفت. پژوهش‌هايی را در زمينه‌های ادبی و زبان‌شناسی تاريخی انجام داد. در سال 1325ش به عضویت انجمن ادبی فرهنگستان ایران درآمد و با ادبای بزرگ هم‌عصر خود مانند بهار و فروزانفر ارتباط برقرار کرد. با نوشتن کتاب دستور نوین خود، گامی مهم در راستای تدوین دستور زبان فارسی برداشت و کتابش الگوی مناسبی برای محققان بعدی شد. از داستان‌های اوست: دخمه‌های سیاه یا کلبۀ بدبختان؛ شبح مخوف؛ انتقام عشق (تبریز، ۱۳۱۹ش). از تألیفات اوست: فرهنگ لغات ادبی، ۲ جلد (تبریز، ۱۳۴۹ش)؛ دیوان ادیب طوسی (تبریز، ۱۳۴۱ش)؛ فرهنگ لغات لهجه‌های محلی ایران؛ بودا در هند.