میرزا مصطفی کاتب

میرزا مصطفی کاتب

(میرزا مصطفی معروف به کاتب، با نام اصلی: ملا اسماعیل) از اهالی روستایی در اصفهان بود. ابتدا آن جا به شغل رنگرزی مشغول بود. سواد داشته و خطش هم خوب بوده است. در ۱۳۰۷ق که به فتوا و دستور شیخ محمد تقی معروف به آقا نجفی اصفهانی ۷ نفر را در آن آبادی به اتهام

بابی گری سربریدند، ملا اسماعیل نیز از جملۀ آن افراد بود که از دست قانون فرار کرد و خودش را به اصفهان رساند. اما پس از چند روز، در اصفهان دستگیر شد و به حکم حاکم وقت، ظل السلطان، و به رسم یکی از مجازات های آن زمان، یکی از گوش هایش را بریدند و همچون شتر مهارش زدند و در کوچه و بازار اصفهان گرداندند. بعد هم، او را از شهر اخراج کردند.

او پس از چند روز، پنهانی به روستای طار از توابع نطنز نزد آخوند ملا محمد باقر مجتهد طاری رفت که به آیین باب گرویده بود. میرزا مصطفی نزد او به کتابت آثار میرزا علی محمد باب مشغول شد. ظل السلطان از محل اختفای او اطلاع یافت و میرزا حسین خان سهام السلطنه اردستانی و سوارانش را برای دستگیری آخوند ملا محمد باقر و ملا اسماعیل فرستاد. آن دو پا به فرار گذاشتند. ملا اسماعیل به تهران گریخت و برای این که شناسایی نشود، نامش را به مصطفی تغییر داد و به فرقۀ ازلیه که فرقه ای از بابیه است، گروید.

او در 1318ق برای دیدار میرزا یحیی صبح ازل، پیشوای فرقه ازلیه، با دو دخترش به قبرس رفت. طی مدتی که در تهران و نیز قبرس نزد میرزا یحیی صبح ازل بود، به کتابت آثار باب و صبح ازل پرداخت و در میان فرقه بابیه، به میرزا مصطفی کاتب معروف شد. پس از مدتی، یک دخترش با عبدالوحید، پسر صبح ازل، ازدواج کرد. اما پس از فوت دامادش، او با دخترش به تهران بازگشت.

ملا اسماعیل حدود سی سال پایانی عمرش، شبانه روز به کتابت و تکثیر آثار باب و صبح ازل مشغول بود. سرانجام در ۱۳۳۹ق، حدود ۸۰ سالگی، در تهران درگذشت و در ابن بابویه به خاک سپرده شد.