داوید، ژاک ـ لویی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
داوید، ژاک ـ لوئی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵م)(David, Jacques-Louis)<br /> {{جعبه زندگینامه | داوید، ژاک ـ لوئی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵م)(David, Jacques-Louis)<br /> {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =ژاک ـ لویی داوید | |عنوان =ژاک ـ لویی داوید | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|سمت =نقاش رسمی ناپلیون، نماینده پاریس، عضو کمیته امنیت عمومی | |سمت =نقاش رسمی ناپلیون، نماینده پاریس، عضو کمیته امنیت عمومی | ||
|جوایز و افتخارات =جایزه رم | |جوایز و افتخارات =جایزه رم | ||
|آثار =سوگند هراتیوس ها ( | |آثار =سوگند هراتیوس ها (۱۷۸۴م، لوور، پاریس)، ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها (۱۸۱۰م؛ ورسای)، مادام رِکامیه (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس) | ||
|خویشاوندان سرشناس =فرانسوآ بوشه (عمو) | |خویشاوندان سرشناس = فرانسوآ بوشه (عمو) | ||
|گروه مقاله =نگارگری و مجسمه سازی جهان | |گروه مقاله =نگارگری و مجسمه سازی جهان | ||
|دوره = | |دوره = | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}نقاش فرانسوی. از بزرگ‌ترین نقاشان نئوکلاسیک<ref>neoclassicism </ref> بود که می‌کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ [[انقلاب فرانسه]]<ref>French Revolution</ref> از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵م). در نقاشی خود با نام ''مرگ مارا''<ref>''Death of Marat'' </ref> (۱۷۹۳م؛ موزه‌های سلطنتی بروکسل<ref>Musées Royaux, Brussels</ref>)، قتلی سیاسی را همچون فاجعه‌ای کلاسیک<ref>classical</ref> عرضه کرده است. داوید نخست در [[پاریس، شهر|پاریس]]، و سپس در [[رم، شهر|رم]] هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه‌های روم باستان، و آشنایی با شخصیت‌های اصلی [[رنسانس]]<ref>Renaissance</ref> پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵م، با تأثیر از آثاری که در رم آفرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی ''سوگند هُراتیوس‌ها''<ref>''The Oath of the Horatii'' </ref> (۱۷۸۴م؛ [[لوور]]، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می‌خواست غیرت وطن‌پرستانۀ جمهوری‌خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ [[روبسپیر، ماکسیمیلیان (۱۷۵۸ـ۱۷۹۴)|روبسپیر]]<ref>Robespierre </ref>، پیشوای ژاکوبن<ref>Jacobin </ref>ها، دوباره به زندان افتاد و به‌سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ''ربودن زنان قوم سابین''<ref>''The Rape of Sabine Women''</ref> (۱۷۹۹م؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله‌های ملتمسانه‌اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به‌قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده‌هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ''ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ''<ref>''Napoleon Crossing the Alps'' </ref> (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس)، و ''ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها''<ref>''Napoleon Distributing the Eagles''</ref> (۱۸۱۰م؛ [[ورسای، شهر و کاخ|ورسای]]<ref>Versailles</ref>). گسترۀ آثارش، تک‌چهره‌سازی را نیز دربرمی‌گیرد؛ تابلوی ''مادام رِکامیه''<ref>''Mme Récamier''</ref> (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس) از گزیده‌ترین آن‌هاست. شیوۀ کار داوید، که شاگردانش، به‌ویژه اَنگر<ref>Ingres</ref>، میراث‌بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹م بر نقاشی [[فرانسه]] تسلط یافت. داوید در پاریس به‌دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش [[بوشه، فرانسوا (۱۷۰۳ـ۱۷۷۰)|فرانسوآ بوشه]]<ref>François Boucher </ref> فراگرفت، و سپس نزد [[وین، ژوزف ماری (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹)|ژوزف ماری وین]]<ref>Joseph Marie Vien</ref> (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹م)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم<ref>Prix de Rome</ref> بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴م آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا<ref>Ecole des Beaux-Arts</ref> پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ<ref>Convention</ref> دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به عضویت کمیتۀ امنیت عمومی<ref>Committee of Public Safety </ref> درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون‌ها<ref>Bourbons</ref> او را طرد کردند؛ از آن پس در [[بروکسل]] اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن‌جا ماند. | }} | ||
[[پرونده:Jacques-Louis David, Le Serment des Horaces.jpg|بندانگشتی|سوگند هُراتیوس‌ها اثر ژاک لوئی داوید]] | |||
نقاش فرانسوی. از بزرگ‌ترین نقاشان نئوکلاسیک<ref>neoclassicism </ref> بود که می‌کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ [[انقلاب فرانسه]]<ref>French Revolution</ref> از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵م). در نقاشی خود با نام ''مرگ مارا''<ref>''Death of Marat'' </ref> (۱۷۹۳م؛ موزه‌های سلطنتی بروکسل<ref>Musées Royaux, Brussels</ref>)، قتلی سیاسی را همچون فاجعه‌ای کلاسیک<ref>classical</ref> عرضه کرده است. داوید نخست در [[پاریس، شهر|پاریس]]، و سپس در [[رم، شهر|رم]] هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه‌های روم باستان، و آشنایی با شخصیت‌های اصلی [[رنسانس]]<ref>Renaissance</ref> پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵م، با تأثیر از آثاری که در رم آفرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی ''سوگند هُراتیوس‌ها''<ref>''The Oath of the Horatii'' </ref> (۱۷۸۴م؛ [[لوور]]، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می‌خواست غیرت وطن‌پرستانۀ جمهوری‌خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ [[روبسپیر، ماکسیمیلیان (۱۷۵۸ـ۱۷۹۴)|روبسپیر]]<ref>Robespierre </ref>، پیشوای ژاکوبن<ref>Jacobin </ref>ها، دوباره به زندان افتاد و به‌سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ''ربودن زنان قوم سابین''<ref>''The Rape of Sabine Women''</ref> (۱۷۹۹م؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله‌های ملتمسانه‌اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به‌قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده‌هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ''ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ''<ref>''Napoleon Crossing the Alps'' </ref> (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس)، و ''ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها''<ref>''Napoleon Distributing the Eagles''</ref> (۱۸۱۰م؛ [[ورسای، شهر و کاخ|ورسای]]<ref>Versailles</ref>). گسترۀ آثارش، تک‌چهره‌سازی را نیز دربرمی‌گیرد؛ تابلوی ''مادام رِکامیه''<ref>''Mme Récamier''</ref> (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس) از گزیده‌ترین آن‌هاست. شیوۀ کار داوید، که شاگردانش، به‌ویژه اَنگر<ref>Ingres</ref>، میراث‌بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹م بر نقاشی [[فرانسه]] تسلط یافت. داوید در پاریس به‌دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش [[بوشه، فرانسوا (۱۷۰۳ـ۱۷۷۰)|فرانسوآ بوشه]]<ref>François Boucher </ref> فراگرفت، و سپس نزد [[وین، ژوزف ماری (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹)|ژوزف ماری وین]]<ref>Joseph Marie Vien</ref> (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹م)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم<ref>Prix de Rome</ref> بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴م آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا<ref>Ecole des Beaux-Arts</ref> پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ<ref>Convention</ref> دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به عضویت کمیتۀ امنیت عمومی<ref>Committee of Public Safety </ref> درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون‌ها<ref>Bourbons</ref> او را طرد کردند؛ از آن پس در [[بروکسل]] اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن‌جا ماند. | |||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۴
داوید، ژاک ـ لوئی (۱۷۴۸ـ۱۸۲۵م)(David, Jacques-Louis)
| ژاک ـ لویی داوید Jacques-Louis David | |
|---|---|
| زادروز |
پاریس۱۷۴۸م |
| درگذشت | ۱۸۲۵م |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| سبک | نیوکلاسیسیسم |
| آثار | سوگند هراتیوس ها (۱۷۸۴م، لوور، پاریس)، ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها (۱۸۱۰م؛ ورسای)، مادام رِکامیه (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
| خویشاوندان سرشناس | فرانسوآ بوشه (عمو) |
| جوایز و افتخارات | جایزه رم |
نقاش فرانسوی. از بزرگ‌ترین نقاشان نئوکلاسیک[۱] بود که می‌کوشید به هنرش معنایی سیاسی بخشد. در دورۀ انقلاب فرانسه[۲] از طرفداران فعال جمهوری بود، و به همین سبب، زندانی شد (۱۷۹۴ـ۱۷۹۵م). در نقاشی خود با نام مرگ مارا[۳] (۱۷۹۳م؛ موزه‌های سلطنتی بروکسل[۴])، قتلی سیاسی را همچون فاجعه‌ای کلاسیک[۵] عرضه کرده است. داوید نخست در پاریس، و سپس در رم هنر آموخت. در رم به طراحی از روی مجسمه‌های روم باستان، و آشنایی با شخصیت‌های اصلی رنسانس[۶] پرداخت. از ۱۷۷۵ تا ۱۷۸۵م، با تأثیر از آثاری که در رم آفرید، اسلوب نئوکلاسیک نظرگیر خود را پروراند؛ تابلوی سوگند هُراتیوس‌ها[۷] (۱۷۸۴م؛ لوور، پاریس) از آثار مهم این دوره است؛ داوید با این اثر می‌خواست غیرت وطن‌پرستانۀ جمهوری‌خواهان را برانگیزد. داوید پس از مرگ روبسپیر[۸]، پیشوای ژاکوبن[۹]ها، دوباره به زندان افتاد و به‌سختی از گیوتین رهایی یافت. تابلوی ربودن زنان قوم سابین[۱۰] (۱۷۹۹م؛ لوور، پاریس) را به همسرش اهدا کرد، که ناله‌های ملتمسانه‌اش به رهایی داوید از مرگ کمک کرده بود. زمانی که ناپلئون به‌قدرت رسید، نقاش رسمی او شد، و پرده‌هایی پرشکوه و شاهانه آفرید؛ ازجمله تابلوی ناپلئون در گذر از کوه‌های آلپ[۱۱] (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس)، و ناپلئون در حال تاراندن عقاب‌ها[۱۲] (۱۸۱۰م؛ ورسای[۱۳]). گسترۀ آثارش، تک‌چهره‌سازی را نیز دربرمی‌گیرد؛ تابلوی مادام رِکامیه[۱۴] (۱۸۰۰م؛ لوور، پاریس) از گزیده‌ترین آن‌هاست. شیوۀ کار داوید، که شاگردانش، به‌ویژه اَنگر[۱۵]، میراث‌بَر آن بودند، در نیمۀ اول قرن ۱۹م بر نقاشی فرانسه تسلط یافت. داوید در پاریس به‌دنیا آمد، و تعلیمات آغازینش را نزد عمویش فرانسوآ بوشه[۱۶] فراگرفت، و سپس نزد ژوزف ماری وین[۱۷] (۱۷۱۶ـ۱۸۰۹م)، نقاش نئوکلاسیک، هنر آموخت. اولین آرزویش دریافت جایزۀ رم[۱۸] بود، که سرانجام پس از چهار بار تلاش، در ۱۷۷۴م آن را دریافت کرد. سپس با ویِن به رم رفت. پس از بازگشت به فرانسه، در مدرسۀ عالی هنرهای زیبا[۱۹] پذیرفته شد، ولی آثارش همچنان از ویِن تأثیر داشت. در کنگرۀ[۲۰] دوران انقلاب، نمایندۀ پرشور پاریس شد، و به عضویت کمیتۀ امنیت عمومی[۲۱] درآمد. پس از سقوط ناپلئون، بوربون‌ها[۲۲] او را طرد کردند؛ از آن پس در بروکسل اقامت گزید، و تا آخر عمر در آن‌جا ماند.
- ↑ neoclassicism
- ↑ French Revolution
- ↑ Death of Marat
- ↑ Musées Royaux, Brussels
- ↑ classical
- ↑ Renaissance
- ↑ The Oath of the Horatii
- ↑ Robespierre
- ↑ Jacobin
- ↑ The Rape of Sabine Women
- ↑ Napoleon Crossing the Alps
- ↑ Napoleon Distributing the Eagles
- ↑ Versailles
- ↑ Mme Récamier
- ↑ Ingres
- ↑ François Boucher
- ↑ Joseph Marie Vien
- ↑ Prix de Rome
- ↑ Ecole des Beaux-Arts
- ↑ Convention
- ↑ Committee of Public Safety
- ↑ Bourbons