سیمونه مارتینی: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi3 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini) | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini) | ||
[[File:25358500.jpg|thumb|تابلوی جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک، اثر سیمونه مارتینی]] | [[File:25358500.jpg|thumb|تابلوی جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک، اثر سیمونه مارتینی]] | ||
نسخهٔ ۲۹ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۱۰
| جعبه زندگینامه |
|---|
سیمونِه مارْتینی (ح ۱۲۸۴ـ۱۳۴۴م)(Simone Martini)
نقاش ایتالیایی. از استادان مکتب سیه‌نا[۱]، نوعی سبک گوتیک بسیار باظرافت، بود. نقاشی را نزد دوتچو[۲] آموخت، و ضمن استفاده از رنگ‌های تابناک و خط‌های ظریف نقاشی سیه‌نایی، طبیعت‌گرایی[۳] تازه‌ای بدان افزود. جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک[۴] در ساختمان شهرداری سیِنا[۵] و عید بشارت[۶] (۱۳۳۳م؛ اوفیتسی[۷]، فلورانس[۸]) از برجسته‌ترین آثار اویند. سیمونه از حمایت شهر سیه‌نا، شاه ناپل، و پاپ برخوردار بود. دو دیوارنگاره[۹]اش در ساختمان شهرداری سیه‌ناست: مریم عذرا بر سریر ملکوت، و تک‌چهره‌ای از قهرمان شهر، گوئیدوریتچو دا فولیانو[۱۰]، سوار بر اسب. هنر گوتیک[۱۱] فرانسوی، و عنصر گوتیک در مجسمه‌سازیِ پیسانو[۱۲]ها (پدر و پسر)، سمت‌وسوی جدیدی به هنر سیمونه دادند، که تا دو قرن بعد در سیه‌نا مسلّط ماند. سفر به ناپل در ۱۳۱۷م، برای نخستین‌بار او را با فرانسه و زندگی دربار پیوند داد. در ناپل نقاشی محرابی[۱۳] کلیسای سان لورنتسو[۱۴] را برای روبر آنژویی[۱۵] آفرید، و سنت لوئیس[۱۶] را درحال‌گذاشتن تاج پادشاهی ناپل بر سر روبر تصویر کرد. در ۱۳۳۹م برای کاری دولتی به آوینیون[۱۷] رفت و باقی عمر را در آن‌جا گذراند، و با پترارک[۱۸] طرح دوستی ریخت، و تک‌چهره‌ای (اکنون مفقود شده است) از لورا[۱۹]ی ممدوحِ او پدید آورد، و دیوان اشعار ویرژیل[۲۰] را برای شاعر مصوّر ساخت، که اکنون در میلان نگهداری می‌شود.