یانگون: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
|تولیدات و صنایع مهم=کشتی سازی، پالایش نفت، برنج کوبی، پارچه بافی، و تولید ظروف سفالی | |تولیدات و صنایع مهم=کشتی سازی، پالایش نفت، برنج کوبی، پارچه بافی، و تولید ظروف سفالی | ||
|بناهای مهم=پاگودای شوه داگون | |بناهای مهم=پاگودای شوه داگون | ||
}}(نام سابق: رانگون<ref>Rangoon</ref>، تا ۱۹۸۹) پایتخت و بندر اصلی میانمار<ref>Myanmar</ref> (برمه)، کنار رود یانگون<ref>Yangon River</ref>، به فاصلۀ ۳۲کیلومتری اقیانوس هند، با | }}(نام سابق: رانگون<ref>Rangoon</ref>، تا ۱۹۸۹) پایتخت و بندر اصلی میانمار<ref>Myanmar</ref> (برمه)، کنار رود یانگون<ref>Yangon River</ref>، به فاصلۀ ۳۲کیلومتری اقیانوس هند، با 5,160,512 نفر جمعیت (۲۰۱۴) و 598.75 کیلومتر مربع مساحت. صنایع آن شامل کشتیسازی، پالایش نفت، برنجکوبی، پارچهبافی، و تولید ظروف سفالی است. یانگون مرکز ارتباطات جادهای، هوایی، و راهآهن، و نیز مرکز حملونقل رودخانهای و از بزرگترین بازارهای برنج جهان است. شهر داگون<ref>Dagon</ref> در ۷۴۶م در این محل بنا شد. و آلائونگپایا<ref>Alaungpaya</ref>، پادشاه برمه، در ۱۷۵۵ آن را رانگون، بهمعنای پایان کشمکش، نامید. هندیها و چینیهای زیادی جمعیت یانگون را تشکیل میدهند. قدیمیترین بناهای یانگون شامل معابد بودایی است که مهمترین آنها پاگودای شِوه داگون<ref>Shwe Dagon</ref>، ساخت ۵۸۵پم، و زیارتگاه بوداییان برمهای<ref>Burmese Buddhists</ref> است. پاگوداهای سوله<ref>Sule</ref> و بوتاتونگ<ref>Botataung</ref> نیز بیش از ۲هزار سال قدمت دارند. یانگون همچنین دارای مجسمههایی مشهور از بودا در حالت خوابیده و نشسته است. دانشگاه هنر و علوم یانگون در ۱۹۲۰ افتتاح شد و موزۀ ملی و موزۀ تاریخ طبیعی میانمار نیز در این شهر قرار دارند. | ||
| | ||