آینه (ادبیات)

آینه (ادبیات)(mirror)
اصطلاحی ادبی متعلق به اواخر دورۀ رنسانس به معنی سرمشق یا نمونۀ ‌اعلا و نیز به‌معنی توصیف دقیق موضوعی خاص. نمونه‌های آن را در نام کتاب‌هایی مانند آینه‌ای برای قضات (۱۵۵۹م) و آینۀ زندگی پربرکت عیسای مسیح (ح ۱۴۰۰م) می‌بینیم. شکسپیر نیز هنری پنجم را «آینۀ همۀ شاهان مسیحی» توصیف کرده است. در ادبیات قدیم ژاپن، کاگامی (آینه) در عنوان بسیاری از کتاب‌های تاریخی آمده است و بر بازبینی گذشته دلالت می‌کند. اُکاگامی (آینۀ کبیر) (ح ۱۱۱۹م) در شرح وقایع دربار و خاندان فوجیوارا در اوایل دورۀ هِی‌یان؛ پس از آن ایماکاگامی (آینه حال) (ح ۱۱۸۰م) که می‌توان گفت دنبالۀ آن است؛ و میزوکاگامی (آینۀ آب) (نیمۀ دوم قرن ۱۲م) که دربارۀ امپراتورهای پیش از سال ۸۵۰م ازجمله امپراتوران افسانه‌ای ژاپن است.

 

---