میرزا ابوالفضل گلپایگانی
میرزا ابوالفضل گلپایگانی
از رؤسا و فضلای معروف بهائیان، پسر میرزا محمد رضا مجتهد. در 1260ق در گلپایگان متولد شد. از زادگاهش به تهران رفت. حدود سه سال در مدرسۀ حكيم هاشم كه معروف به مدرسۀ مادرشاه بود، تحصيل كرد. در مدرسۀ مادرشاه در ارک حجرهای داشت و از طلاب سرشناس بود. در 1293ق و پس از ملاقات با فاضل قائینی و چند تن دیگر، در 33 سالگی بهایی شد. به این ترتیب، او که پیشتر از جمله مبلغان دین اسلام بود، مبلغ فرقۀ بهائیت شد و به تبلیغ آن پرداخت. او از طرف بهاءالله و پس از او، پسر ارشد و جانشیناش عباس افندی، مأمور نوشتن کتابهای استدلالی شد. کتابهای کشفالغطاء و دُرر بهیّه، حجج بهیّه، برهان لامع، رساله ایوبیّه و رساله اسکندریّه را در حمایت از مرام بهایى نوشت. کتاب "فرائد" او را مفصلترین و بالاترین کتاب استدلالى و نظرى بهائیّه مىدانند. او در آن کتاب، آیات قرآن و روایات اسلامی را تحریف و تأویل کرده است.
میرزا ابوالفضل گلپایگانی در مصر به "شیخ ابوالفضائل الایرانی الجر بادقانی" معروف بود. او سرانجام در مصر درگذشت.