مجموعه بنای چلبی اوغلو
مجموعه‌بنایی تاریخی، مربوط به دورۀ ایلخانان، در شهر سلطانیه، ۵۰۰ متری جنوب غربی گنبد سلطانیه، بر سر راه قیدار. بنا مشتمل است بر ساختمان آرامگاهی منسوب به «اولو عارف چلبی» (چلبی اوغلو)، نوادۀ مولانا، و مجموعۀ اتاق‌ها و حجرات و صحن و تالارهای زاویه (خانقاه). در زمان ساخت دو بنا، سازندگانشان، مدفون مقبره و تقدم و تأخر ساخت یکی بر دیگری نظرات گوناگونی است. اما به دلیل اسناد تاریخی‌ای که دربارۀ درگذشت و دفن چلبی اوغلو در قونیه است و همچنین با استناد به کتیبه‌ای که بر ایوان خانقاه نصب شده، و نیز با توجه به متون تاریخی که از «شیخ براق» نام برده، به احتمال زیاد این آرامگاه به وی تعلق داشته باشد. به هر روی شکی نیست که آرامگاه مدفن نوادۀ مولانا نیست. هرچند به نظر می‌رسد این دو بنا در یک زمان ساخته نشده، اما فاصلهٔ زمانی زیادی نداشته‌اند. تاریخ بنیان اولیۀ خانقاه را می‌توان بنا بر شواهدی مربوط به اواخر سدۀ 7ق دانست که بنای بعدی (که ممکن است توسط چلبی اوغلو صورت گرفته) در ربعِ اولِ قرنِ 8ق بر روی آن ساخته شده و زمان ساخت آرامگاه را هم بین سال‌های ابتدایی سدۀ 8ق تا حدود سال 735ق می‌توان تخمین زد.
این مجموعه که در سال 1310ش، با نام «مقبرۀ چلپی اوغلی» در زمرۀ یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده، بین سال‌های ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۵ش به شکل زیبایی مرمت شده است.
مشخصات معماری
آرامگاه
مقبره، با نقشۀ هشت‌گوش، در بخش جنوبی خانقاه و احتمالاً درون فضای محصوری قرار داشته است. ارتفاع این بنا ۱۷ متر، طول هر ضلع از بیرون ۴/۱۶ متر و قطر بنا ۷/۶ متر است. برای ساخت بنا ابتدا سه ردیف سنگ سبز تراشیده‌شده چیده شده، سپس آجرچینی دیوارها با سبک زیبای آلت و لغت و کاربندی تا سطح ۲/۵ متری اجرا شده است. از این ارتفاع به بعد، فرم آجرچینی ساده شده و تفاوتی اساسی با بخش تحتانی خود دارد. هر ضلع خارجی مقبره، با طاقنماهای زیبایی نماسازی شده‌اند. بر بالای این طاق‌ها، گنبدی آجری با ساقه‌ای نسبتاً بلند استوار شده است. این گنبد، از دیوارهای خارجی کمی عقب‌تر است و روی پایه‌ای شانزده‌ضلعی قرار گرفته. درگاه‌ها، از قطعات سنگ تراشیده ساخته شده و کف بنا نیز از قطعات سنگ فرونشانده در آهک، سنگفرش شده است. در این کف، سوراخی برای دسترسی به سرداب زیرین تعبیه شده است. در این سرداب، قبر مدفون اصلی در وسط قرار دارد و اجساد مریدان با توجه به درجه و مراتب آنها در گرداگرد آن قرار داده شده است. محوطۀ داخلی مقبره شامل اتاق هشت‌گوش ساده‌ای به اضلاع ۳/۷۵ متر است. دیوارها کاملاً ساده است و در میان هر ضلع آن، طاقنما و طاقچۀ بلندی به ضلع ۱/۷۵ و ارتفاع ۳ متر به چشم می‌خورد. دیوارهای داخلی اضلاع مقبره، از یک قشر گچ پوشیده شده است. درِ ورودی، رو به طرف شمال است. در سمت جنوب نمای داخلی، محراب بسیار جالبی با مقرنس‌های گچبری دیده می‌شود. طاقنماهای اضلاع داخلی، در زیر گنبد، به ۱۶ ضلع تبدیل شده و سپس دایرۀ پایۀ گنبد بر روی آن قرار گرفته است. نورگیرهای بالای ترنبه‌ها بر گریو گنبد تعبیه شده است که نور داخل را فراهم می‌سازد. این بنا در بخش فوقانی - خاصه گنبد - فاقد تزئينات لازم از جمله پوشش کاشی است و چنین به نظر می‌رسد که بعد از این‌که مقبره را تا ارتفاع ۲/۵ متری ساخته‌اند، تحولاتی سبب شده که ساختمان مقبره را با سرعت بیش‌تر و تزئین کم‌تری بسازند. مقبره دارای حیاطی با دو در بوده؛ یکی در قسمت جنوبی و دیگری در منتهی‌الیه دیوار شرقی که هردو در دوره‌های بعد، به‌وسیلۀ سنگ‌های نامنظم و بدون ملاط، مسدود شده است. در قسمت جنوب غربی حیاط نیز آثار دو زیرزمین کشف گردیده که به نظر می‌رسد محل مقابری بوده است.