آموزش ابتدایی، دوره
آموزش ابتدایی، دوره (elementary education)
مرحله‌ای از آموزش و پرورش رسمی کودکان برای آموزش مبانی دانش‌های عمومی به آنان. این دوره در ایران، دومین مرحلۀ آموزش و پرورش رسمی است و شامل پنج سال آموزش در دبستان می‌شود. دورۀ اول دورۀ آمادگی است. دانش‌آموزی می‌تواند به دورۀ ابتدایی وارد شود که دست‌کم شش سال تمام داشته باشد و دوره یا مرحلۀ آمادگی را گذرانده باشد. در صورتی‌که دانش‌آموز بتواند دورۀ پنجسالۀ ابتدایی را با موفقیت پشت‌سر بگذارد، به او گواهی‌نامۀ پایان تحصیلات دورۀ پنجسالۀ ابتدایی داده خواهد شد و اجازه می‌یابد که در دورۀ راهنمایی تحصیلی ثبت‌نام کند. برنامۀ درسی دورۀ ابتدایی را وزارت آموزش و پرورش، به‌صورت متمرکز، تهیه و اعلام می‌کند. برنامۀ درسی این دوره مشتمل است بر: قرآن، تعلیمات دینی، انشای فارسی، املای فارسی، قرائت فارسی (خواندن و درک مطلب و دستور زبان)، مطالعات اجتماعی، ریاضیات، علوم تجربی و بهداشت، هنر (نقاشی، خوشنویسی، کاردستی)، و ورزش. تأسیس دورۀ ابتدایی در آموزش و پرورش ایران، به‌صورت رسمی و به سبک امروزی، به دوران قبل از انقلاب مشروطیت (۱۳۲۴ق/۱۲۸۵ش) بازمی‌گردد. در ۱۳۰۰ق/۱۲۶۱ش میرزا حسن رشدیه در تبریز مدرسه‌ای به نام دبستان رشدیه تأسیس کرد که سرآغاز آموزش ابتدایی ایران محسوب می‌شد. دبستان رشدیه مدتی در تبریز دایر بود و سپس تعطیل شد. در ۱۳۱۵ق/۱۲۷۶ش به همت امین‌الدوله، صدراعظم، مدرسۀ دیگری با نام مدرسۀ رشدیه در تهران تأسیس شد و از آن پس، به‌تدریج، مدارس ابتدایی دیگری دایر شدند. پس از استقرار مشروطیت، مدارس جدید رواج یافت و از آن پس به‌تدریج آموزش کودکان و دورۀ آموزش ابتدایی اهمیت یافت و سرانجام در ۱۲۹۰ش، قانون اساسی معارف تصویب شد که مقرر می‌داشت تعلیمات اجباری برای هر ایرانی، از ۷سالگی برقرار شود.