جنگ کره

جنگ کُره (Korean War)

جنگ بین کرۀ شمالی با حمایت چین و کرۀ جنوبی با کمک نیروهای سازمان ملل متحد، که بیشترشان سربازان امریکایی بودند، از 1950 تا 1953م. نیروهای کرۀ شمالی در 25 ژوئن 1950م به کرۀ جنوبی یورش بردند و شورای امنیت سازمان ملل متحد، پس از خروج نمایندگان شوروی از جلسۀ شورا، به مقابله با آنان رأی داد. به هنگام ورود نیروهای کمکی امریکا در سپتامبر 1950م کرۀ شمالی بخش اعظمی از کرۀ جنوبی را تصرف کرده بود؛ امریکایی‌ها جنگ را تا مرز کرۀ شمالی با چین ادامه دادند. جین متقابلاً حمله کرد و آنان را تا اکتبر 1950م تا مرز اصلی عقب راند؛ مذاکرات ترک مخاصمه در 1951م آغاز شد، ولی جنگ تا 1953م ادامه یافت. سربازان کرۀ شمالی تا سپتامبر 1950م بیشتر نقاط کرۀ جنوبی را اشغال کردند و فقط ناحیه‌ای کوچک در اطراف پوسان، در جنوب شرقی کُره، در اختیار نیروهای سازمان ملل باقی ماند. پس از پیاده‌شدن غافلگیرنۀ سربازان امریکایی در همان ماه در اینچان، در ساحل غربی کرۀ جنوبی، روند جنگ تغییر کرد. سربازان امریکایی، به فرماندهی ژنرال داگلاس مک‌آرتور در اندکی بیش از یک ماه کرۀ شمالی را درنوردیدند و تا مرز چین پیشروی کردند. سربازان چینی در 25 اکتبر 1950م در امتداد رود یالو دست به حمله زدند و نیروهای سازمان ملل متحد را تا آن‌سوی مدار 38 درجه عقب راندند. گفت‌وگوهای ترک مخاصمه در ژوئیۀ 1951م آغاز شد و جنگ دو سال بعد پایان یافت و مرز همان مدار 38 درجه باقی ماند. کرۀ شمالی ترک مخاصمه 1951م را امضا کرد، ولی کرۀ جنوبی در مذاکرات شرکت نکرد و پیمان صلح امضا نشد و شبه‌جزیرۀ کره به مثابۀ یکی از میدان‌های جنگ سرد باقی ماند. جنگ کره نخستین برخورد میان دو ابرقدرت دورۀ جنگ سرد، امریکا و شوروی، بر سر کنترل سایر کشورها بود. اگرچه شوروی مستقیماً در جنگ شرکت نداشت، اما اسلحه در اختیار حکومت کمونیستی چین قرار داد تا از کمونیسم در کرۀ شمالی حمایت کند. جنگ کره عزم راسخ دو طرف را در دفاع و حمایت از کشورهای دوست و با گرایش ایدئولوژیکی مشابه نشان داد. امریکا با نجات کرۀ جنوبی از نابودی به دست کونیسم ارادۀ خود را به مداخله در هر نقطه از جهان بروز داد. آسیا به یکی از میدان‌های اصلی مبارزه بین سرمایه‌داری و مردم‌سالاری از یک‌سو و کمونیسم از سوی دیگر تبدیل شد. دو کره تا اواخر دهۀ 1990م حداقل تماس را با یکدیگر داشتند و مرز آن‌ها نظامی‌ترین مرز جهان به شمار می‌رفت.