بازی (نمایش)
بازی (نمايش)
عنوان فراگير همۀ حركت‌های گروهی كه جنبۀ نمايشی و تماشايی داشته باشد. كلمۀ بازی، كه در اصل پهلوی واژيک است، در متون پهلوی جزو كلمات نامطلوب و لغو ـ چنان‌كه پس از اسلام متداول شده ـ نبوده، بلكه در رديف خنيا و در شمار ساير تفريحات عمومی و مجاز استفاده می‌شده است. در عصر ساسانی هر تفريح و تماشا و صنعتی كه شايان توجه بوده را بازی می‌گفته‌اند. شايد از همين دورۀ ساسانی است كه اين واژه گسترش يافته و بعدها به گونه‌های متنوع نمايش ايرانی نيز گفته شده است. اين واژۀ فارسی، برابرنهاد مناسبی برای واژۀ Play است و می‌تواند وجوه گوناگونش را نشان دهد.
تركيب‌های بازی درآوردن، بازی‌ساز، بازیگر و غیره كه از دورۀ صفوی رواج يافته، مشخصاً به مفهوم نمايش، اجرای نمايش و بازيگری است. بازی در تركيب‌هایی مانند شب‌بازی، صورت‌بازی، خيمه‌شب‌بازی، لعبت‌باز و بازی خيال نيز به مفهوم نمايش به كار رفته است (مانند نمايش سايه كه بازی خيال نام داشت) و نشان می‌دهد که اين واژه كمابيش از همان آغاز گسترۀ مفاهيم نمايش را دربرگرفته است. در دورۀ اخير نيز تركيب‌های نوتری نظیر سياه‌بازی، بيشتر بيان‌كنندۀ شيوه‌ای از نمايش بوده است.