جنگ چالدران
جنگ چالدران
عنوان جنگی در 920ق میان ایران و عثمانی در دشت چالدران (نزدیک خوی در آذربایجان غربی). به‌دنبال استقرار شاه اسماعیل اول صفوی بر تخت شاهنشاهی ایران و ایجاد دولت نیرومند شیعی در همسایگی عثمانی، دو طرف به‌دلایل مذهبی به تبلیغات علیه هم پرداختند و ارادت و دلبستگی مذهبی بسیاری از صوفیان شیعی آسیای صغیر به شاه اسماعیل اول نیز در تیره‌شدن روابط سیاسی ایران و عثمانی مؤثر واقع شد پس از مکاتبات متعدد سیاسی میان سلطان بایزید دوم و سپس سلطان سلیم اول عثمانی با شاه اسماعیل، سرانجام سلطان عثمانی به قصد جنگ با وی رهسپار ایران شد و در دشت چالدران جنگ میان دو سپاه در گرفت. در این جنگ که نیروهای عثمانی مجهز به سلاح آتیشین بودند، و تعداد آنان چند برابر سپاه ایران بود و موقعیت نظامی بهتری داشتند، توانستند که سپاه شاه اسماعیل اول را، با وجود رشادت فراوان او و سپاهش شکست دهند و بسیاری از سردارانش را در این جنگ بکشند. گویند در این جنگ همسر شاه اسماعیل به نام تاجلوبیگم به اسارت عثمانی‌ها درآمد. پس از پیروزی عثمانی‌ها و عقب‌نشینی ایرانیان، سپاه عثمانی روانه تبریز شد و آن شهر را بدون مقاومت تصرف کرد اما مدتی بعد به دلیل سرمای شدید و مقاومت مردم تبریز، آنجا را ترک کرد و به مرزهای خود بازگشت.