کامو، آلبر (۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)
کامو، آلبر (۱۹۱۳ـ۱۹۶۰)(Camus, Albert)
| آلبر کامو Albert Camus | |
|---|---|
| زادروز |
موندووی الجزایر 1913م |
| درگذشت | 1960م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه الجزایر تحصیل نیمه‌تمام در مقطع دکتری فلسفه |
| شغل و تخصص اصلی | رمان‌نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | نمایش‌نامه‌نویس و اندیشمند |
| گروه مقاله | ادبیات غرب، تئاتر |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل ادبیات (1957) |
رمان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس و اندیشمند فرانسوی. در موندووی الجزایر به‌دنیا آمد. پدر و مادرش فرزندان اروپاییان فقیری بودند که درپی یافتن فرصتی بهتر راهی الجزایر شده بودند. پدر کامو، هشت ماه پس از تولد او در جنگ اول کشته شد. کودکی کامو در فقر شدید سپری شد. هنوز دورۀ دبیرستان را سپری نکرده بود که تشخیص دادند مسلول است. این بیماری او را در سراسر زندگی آزرد. در ۱۹۳۳ به دانشگاه الجزایر رفت. عنوان رسالۀ لیسانس او متافیزیک مسیحی و فلسفۀ نو افلاطونی بود. تحصیل فلسفه را در دورۀ دکتری نیز ادامه داد اما هرگز موفق به اخذ مدرک دکتری نشد. در ۲۰سالگی ولنگارانه با زنی زیبا به نام سیمون ازدواج کرد. این ازدواج دیری نپایید و کامو با زنی دیگر، به نام فرانسین فور ازدواج کرد. در اواسط دهۀ ۱۹۳۰ گروه تئاتری راه انداخت و به حزب کمونیست فرانسه پیوست. در ۱۹۳۷ از حزب، به‌سبب پشتیبانی از رادیکال‌های عرب اخراج شد. چون نشریۀ آلرج رپوبلیکن به‌دست اشغالگران نازی تعطیل شد، به کار صفحه‌بندی روزنامۀ پاری ـ سوار مشغول شد. پس از انتشار رمان مهمش، بیگانه (۱۹۴۲) و مجموعۀ مقالات اسطورۀ سیسوفوس، با سمت ویراستار در انتشارات گالیمار مشغول به‌کار شد. در ۱۹۴۳ به نهضت مقاومت فرانسه پیوست و سردبیری روزنامۀ زیرزمینی کومبا را برعهده گرفت. دو نمایش‌نامۀ مهمش، سوءتفاهم و کالیگولا را در ۱۹۴۴ـ۱۹۴۵ به روی صحنه برد. در همین ایام با ژان پل سارتر آشنا شد و بدین‌سان در مرکز صحنۀ روشنفکری فرانسه جایگاهی ویژه یافت. از این پس نام کامو، در کنار سارتر، چونان یکی از سردمداران اگزیستانسیالیسم مطرح شد. اولین آثار ادبی کامو پس از جنگ رمان طاعون و نمایش‌نامۀ شهربندان برای او شهرتی جهانی به ارمغان آورد. روند انتشار آثار ادبی و فلسفی کامو با چاپ نمایش‌نامۀ عادل‌ها (۱۹۴۹) و رسالۀ انسان طاغی (۱۹۵۱) و رمان سقوط (۱۹۵۶) ادامه یافت. در همین حین، کامو دامنۀ فعالیت‌های سیاسی ـ اجتماعی خود را گسترش بخشید. دریافت جایزه نوبل ادبیات (۱۹۵۷) اعتبار جهانی را تثبیت کرد. فعالیت‌های فرهنگی کامو از این زمان تا مرگ زودهنگامش براثر تصادف رانندگی، معطوف بود به اقتباس کارهای دیگران به‌صورت نمایش‌نامه و به روی صحنه بردن آن‌ها، ازجمله نمایش‌نامه‌ای به اقتباس از داستان مرثیه برای یک راهبه اثر ویلیام فاکنر. کامو یکی از پرارج‌ترین نویسندگان فرانسوی پس از جنگ بود. سارتر، که در اواخر عمر کامو با او رابطۀ چندانی نداشت، او را وارث سلسلۀ اخلاق‌گرایانی دانست که پرارج‌ترین آثار فلسفی و ادبی فرانسه را آفریده‌اند، و او را در ردۀ بزرگانی چون پاسکال و ولسترو مونتنی نهاد. کامو خود را فیلسوف حرفه‌ای نمی‌دانست؛ سرشت پاگانی و دل‌مشغولی‌های مسیحی، به اندیشه‌های او، چه در قالب رمان و چه در قالب مقاله و جستار، رنگ و بوی عمیقاً نهیلیستی داده است. آثار کامو مملو است از پرسش‌های اخلاقی درآمیخته با تجربه‌ای مبتنی بر پوچی، که به طغیان، شور و آزادی فردی و اخلاقی می‌انجامد.