اصحاب الاعراف
اَصحابُ‌الاَعراف
(اعراف؛ جمع عُرفْ، به‌معنی بلندی و قسمت بالای هر چیز) در قرآن (اعراف، ۴۶ـ۴۹) ذکر اعراف و اصحاب اعراف آمده است. اغلب مفسّران برآن‌اند که اعراف بلندی‌های حایلی است که بین بهشت و دوزخ هست و رجالی در آن‌جا قرار دارند که مُشرِف به بهشت و دوزخ بوده و بهشتیان و دوزخیان را به قیافه و نشانه‌هایشان می‌شناسند. در مورد این‌که این مردان (اصحاب اعراف) چه کسانی هستند، نظرهای مختلفی وجود دارد که همه آن‌ها را می‌توان در سه دسته خلاصه کرد: ۱. عده‌ای از فرشتگان؛ ۲. کسانی که سیّئات و حسنات آنان برابر است؛ ۳. صاحبان مقام و منزلت، که در تعیین مصداق آن‌ها اختلاف است. آنچه محققین از مفسرین با تأمل در آیات قرآن گفته‌اند، قول سوم است و مهم‌ترین قولی هم که مفسران شیعه از امام علی (ع) نقل می‌کنند این است که فرمود: ما اصحاب اعرافیم و یاران خود را با علامت و سیمایشان می‌شناسیم.