آنتیگوا و باربودا
آنْتیگوا و باربودا (Antigua & Barbuda)
| آنتیگوا و باربودا | |
|---|---|
| نام فارسی | آنْتیگوا و باربودا |
| نام لاتین | Antigua & Barbuda |
| نظام سیاسی | فرمانداری کل با دو مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۸۹,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰م) |
| موقعیت | شرق دریای کارائیب در مجمع‌الجزایر هند غربی |
| پایتخت | سنت جانز |
| زبان | انگلیسی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۴۴۲ کیلومتر مربع |
موقعیت. کشوری جزیره‌ای در آنتیل‌های کوچک است و در مجمع‌الجزایر هند غربی و بخشی از جزایر لیوارد[۱] و در شرق دریای کارائیب[۲] جای دارد. مساحت آن ۴۴۲ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر سنت جانز[۳] است.
سیمای طبیعی. این کشور از سه جزیرۀ آنتیگوا با مساحت ۲۸۰ کیلومتر مربع، باربودا، با مساحت ۱۶۱ کیلومتر مربع، و جزیرۀ کوچک ریداندا[۴] تشکیل یافته است. با وجود این‌که بیشتر جنگل‌های جزیرۀ آنتیگوا زدوده شده و جابسنگ زیبا و شنزارهای پهناور، همراه با خلیج‌ها و خلیجک‌های بسیار، آن را از دیگر جزایر دریای کارائیب متمایز کرده‌اند. آتشفشان کوچک بوگی[۵]، با ارتفاع، ۴۰۲ متر در حاشیۀ جنوب غربی این سرزمین خودنمایی می‌کند. جزیرۀ مرجانی باربودا، در ۴۰کیلومتری شمال جزیرۀ آنتیگوا، جزیره‌ای تقریباً هموار و مسطح است و پوشش جنگلی غنی دارد و مرداب نسبتاً پهناوری در کرانۀ غربی آن دیده می‌شود. ریداندا جزیرۀ سنگی کوچک و خالی از سکنه‌ای است که در دوراب‌های جنوب غربی جزیرۀ آنتیگوا قرار دارد و منطقۀ حفاظت‌شده‌ای برای جانوران و گیاهان بومی به شمار می‌آید. این کشور اقلیم گرمِ مرطوب و پرباران دارد و آب شیرین آن اندک است. فصل گرم آن از خرداد تا آبان است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۰۰۰ میلی‌متر می‌رسد و توفندهای سهمگین فصلی دریای کارائیب آن را تهدید می‌کنند.
اقتصاد. گردشگری منبع عمدۀ درآمد این سامان را تشکیل می‌دهد. پلاژهای زیبا، کازینوهای متعدد، بناهای تاریخی مربوط به قرن ۱۸م و نیز کلیسای جامع بسیار زیبا، به سبک گوتیک، امکانات تفریحی و رفاهی، و بالابودن سطح سواد و فرهنگ مردم زمینه‌ساز جلب گردشگران و بالارفتن درآمدهای ارزی آن است. کشت نیشکر و تولید شکر نیز از دیگر منابع مالی آن به‌شمار می‌آید. افزون بر آن، تولید و فرآوری غذاهای دریایی و پالایش نفت نیز بخش دیگری از فعالیت‌های اقتصادی این کشور محسوب می‌شود.
حکومت و سیاست. این کشور، که زمانی از مستعمرات بریتانیا بود، به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شود و فرماندار کل آن را ملکۀ انگلستان تعیین و منصوب می‌کند. کشور مزبور دارای دو مجلس قانون‌گذاری است؛ مجلس سنای آن هفده عضو دارد که فرماندار کل، آنان را منصوب می‌کند و نمایندگان مجلس عوام را که آن نیز از هفده عضو تشکیل شده است، مردم برای دوره‌های پنج‌ساله انتخاب می‌کنند. فرماندار کل نخست‌وزیر را انتخاب می‌کند و هیئت دولت با هماهنگی و مشورت آن دو تعیین می‌شود.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور آنتیگوا و باربودا ۸۹,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰م). بیشتر مردم این کشور، که از تبار بردگان سیاه افریقایی دوران استعمارند، در جزیرۀ بزرگ آنتیگوا به سر می‌برند. زبان رسمی این کشور انگلیسی است و بیشتر مردم آن مسیحی و پیرو کلیسای انگلیکان‌اند. کریستوف کلمب[۶] در ۱۴۹۳م این جزیره را کشف کرد. اسپانیایی‌ها در ۱۵۲۰م و فرانسوی‌ها در ۱۶۲۹م از اولین اروپاییانی بودند که در این جزیره ساکن شدند و پس از مدتی کوتاه به سبب کمبود آب شیرین آن‌جا را ترک کردند. انگلیسی‌ها در ۱۶۴۰م با ذخیره‌کردن آب باران در این جزیره ماندگار شدند و کاریب[۷]ها (بومیان اصلی جزایر) آن نواحی را به مرور از بین بردند و بردگان افریقایی را برای کار در کشتزارهای تنباکو[۸] و نیشکر[۹] به خدمت گرفتند. در ۱۶۶۶م جزیرۀ باربودا را نیز تصرف کردند و با بهره‌گیری از خدمت بردگان افریقایی به کشتِ گستردۀ نیشکر و تنباکو پرداختند. آنتیگوا و باربودا در ۱۸۷۱م به فدراسیون جزایر لیوارد پیوست و در ۱۹۵۶م از آن جدا شد. از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲م عضو فدراسیون هند غربی[۱۰] بود و در فوریۀ ۱۹۶۷م به یکی از ایالت‌های وابسته به بریتانیا مبدل شد. این کشور در یکم نوامبر ۱۹۸۱م به استقلال رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد[۱۱] پذیرفته شد. سران کشور مزبور پس از استقلال با دولت امریکا روابط نزدیک برقرار کردند و بخشی از خاک کشورشان را برای تأسیس پایگاه نظامی به امریکا اجاره دادند. توفند سهمگین ۱۹۹۵م و به دنبال آن توفندهای ۱۹۹۸ و ۲۰۰۶م به این سرزمین و تأسیسات آن به سختی آسیب رسانید.