پوچینی، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م)

پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴)

جاکومو پوچینی

جاکومو پوچّینی‌ Giacomo Puccini
زادروز	لوکا۱۸۵۸م
درگذشت	۱۹۲۴م
ملیت	ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی	آهنگ‌ساز اپرا
آثار	مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸)
گروه مقاله	موسیقی

(Puccini, Giacomo)

آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: مانون لسکو (۱۸۹۳)، لابوهِم (۱۸۹۶)، توسکا (۱۹۰۰)، مادام باترفلای (۱۹۰۴)، و اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶). پوچّینی در لوکا به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱)، پسرش آنتونیو پوچّینی (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی ارگ‌نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو شد و یک موتت ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی آموخت. در آن زمان یک کاپریچّو سینفونیکو برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو، شرکت کند و پوچّینی اپرای اشباح را ساخت؛ اما جایزه نصیب کاوالِّریا روستیکانا اثر پیِترو ماسکانْیی شد. با‌این‌حال اشباح در ۱۸۸۴ در میلان به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، اِدگار (۱۸۸۹)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳ در تورینو با مانون لِسکو اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶ نیز لابوهِم در همان شهر به روی صحنه رفت. توسکا، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ دخترکی از غرب را در اپرای متروپولیتن نیویورک به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز پرستو (۱۹۱۷)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، توراندخت، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در بروکسل درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس وردی و هارمونی غنی امپرسیونیستهای مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، و جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸). ارکستری و کُرال اسکِرتسو سینفونیکو برای ارکستر (بعدها در لابوهم به‌کار رفت)؛ کانتات یونو (جونو)؛ یک مس و یک موتِت سرود رم برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.