گاله پوش
گاله پوش thatching
نوعی روش بام‌پوشی با استفاده از نی و پوشال، که با میخ و قلاب فلزی به تیرهای بام نصب می‌گردد. گاه از خلنگ جارو و اولکس فرنگی[۱] نیز استفاده می‌شود. گالی تا قرن‌های 18 و 19 اصلی‌ترین مادۀ بام‌پوشی در مناطق روستایی، به ویژه در انگلستان و ویلز[۲]، محسوب می‌شد و بام‌پوش متداول ساختمان‌هایی بود که با کاهگل ساخته می‌شدند. گالی نی، همچون نمونه‌هایی که در نورفوک[۳] یافت می‌شود، ظاهری کاملاً زاویه‌دار با پشتۀ سنگین دارد. گالی کاهی[۴] واجد ظاهری نرم‌تر و گردتر است. در کنت[۵]، اسکس[۶]، و بخشی از ساسکس[۷]، جلو و انتهای بام به طور اتفاقی خوابانده، و چنگک زده می‌شود تا سطحی برآمده پیدا کند. سپس با دوخت عرضی محکم می‌گردد. گاه بام به نحوی مرتب می‌شود که سرشاخه‌ها روبه پایین قرار می‌گیرند و جلوه‌ای مرتب و پیرایش‌شده می‌یابند؛ این روش براساس نام مناطقی که خاستگاه آن است، با نام بام نی‌پوش دورست[۸] یا دون[۹] شهرت یافت. در مناطق باز و بی‌حفاظ - همچون جزیرۀ من[۱۰] و ساحل اقیانوس اطلس[۱۱] در اسکاتلند[۱۲]، بام‌های گالی‌پوش را با شبکه‌ای از طناب محکم می‌کنند.