مونته وردی، کلاودیو جووانی (۱۵۶۷ـ۱۶۴۳م)

مونته‌وردی‌، کلاودیو جووانّی‌ (۱۵۶۷ـ۱۶۴۳م) (Monteverdi, Claudio Giovanni)

کلاودیو جووانی مونته وردی Claudio Giovanni Monteverdi
زادروز	کرمونا ۱۵۶۷م
درگذشت	۱۶۴۳م
ملیت	ایتالیایی
شغل و تخصص اصلی	آهنگ ساز
آثار	افسانه اورفیوس (۱۶۰۷م)؛ تاج گذاری پوپه آ (۱۶۴۲م)؛ اپرا جدال تانکردی و کلوریندا (از روی تاسّو، ۱۶۲۴م). باله‌ها مجلس رقص ناسپاسان (۱۶۰۸م) و تیرزیاس و کلوریس (۱۶۱۹م). آوازی مس‌ها، ماگنیفیکات‌ها، و مزامیر؛ سانکتا ماریا برای خواننده و هشت ساز؛ ۴۰ مادریگال مذهبی؛ ۲۱ کانتسونتو برای سه خواننده، مادریگال‌های عشق و جنگ ؛ ۲۵ اسکرتسوی موسیقایی برای یک تا سه خواننده (۱۶۰۷م)
گروه مقاله	موسیقی
خویشاوندان سرشناس	کلاودیا کاتانیو (همسر)

کلاودیو جووانی مونته وردی

آهنگ‌ساز ایتالیایی. با آثاری همچون افسانۀ اورفئوس (۱۶۰۷م) و تاج‌گذاری پوپه‌آ (۱۶۴۲م) نقش مهمی در پیشرفت و تکامل اپرا ایفا کرد. علاوه‌بر آن، مادریگال‌ها، موتت‌ها، و آثار مذهبی نیز می‌ساخت که از آن میان به وسپرها (۱۶۱۰م) می‌توان اشاره کرد. مونته‌وردی در کرِمونا به‌دنیا آمد. از حدود ۱۵۹۱ تا ۱۶۱۲م به دوکِ مانتوا خدمت می‌کرد، و از ۱۶۱۳م سرپرست موسیقی کلیسای سان مارکو، در ونیز بود. نخستین کسی بود که از یک ارکستر استفاده کرد و قابلیت‌های نمایشی فرم اپرایی را نشان داد. مونته‌وردی پسر یک پزشک بود. در گروه کر کلیسای جامع کرِمونا آواز می‌خواند و از اینجِنیری تعلیم می‌گرفت، سپس ارگ‌نواز و نوازندۀ ویول شد و در ۱۵۸۳م، در ۱۶‌سالگی، مادریگال‌های مذهبی خود را انتشار داد. در حدود ۱۵۹۱م با سِمت نوازندۀ ویولا و خواننده به خدمت دوک مانتووا، وینچنتسو گنتساگا، درآمد، و در آن‌جا با کلاودیا کاتانئو، هارپ‌نواز، ازدواج کرد. احتمالاً ائورودیکه اثر پِری را در سال ۱۶۰۰م در فلورانس شنید و در ۱۶۰۲ استاد موسیقی دربار مانتووا شد. همسرش در ۱۶۰۷م پس از یک بیماری طولانی درگذشت، و همان سال مونته‌وردی نخستین اپرای خود، افسانۀ اورفئوس، را به‌پایان رساند؛ قدیمی‌ترین اپرایی که تا امروز هم مرتب اجرا می‌شود. اپرای بعدی او، آریانا، که اکنون تمامی آن غیر از قسمت معروف «شکوه و زاری» مفقود شده است، شهرت گسترده‌ای برای او به‌همراه داشت. در همان حال مونته‌وردی نخستین کتاب از پنج کتاب مادریگال‌های خود را نوشت، که اهمیت‌شان در پیشرفت این‌گونه کم نیست. در ۱۶۱۰م مجموعۀ آثار کلیسایی خود، وسپرها، را به پاپ پل پنجم اهدا کرد؛ در این اثر، از کرال آغازین برمبنای توکاتای اورفئوس تا ماگنیفیکات پایانی، حرکت موسیقی برای نخستین‌بار از کاربرد خصوصی به‌سوی عرصه‌های همگانی آشکار است. در ۱۶۱۳م از سوی ونیز به او سِمت مائستروی کلیسای سان مارکو داده شد، که برترین منصب کلیسایی در شمال ایتالیا است. مونته‌وردی تا پایان عمر در ونیز ماند و آثار کلیسایی عظیم و شگفت‌انگیزی را به دستاورد قبلی خود افزود؛ او تا آن زمان آثار کلیسایی فراوان و مادریگال‌های متعددی ساخته بود. موسیقی کلیسایی او با به‌کارگیری معماری خاص کلیسای سان مارکو جلوه‌های فوق‌العاده‌ای را ایجاد کرد، زیرا ساختمان این کلیسا به گروه‌های سازی و آوازی امکان می‌داد تا از‌هم جدا باشند و جلوه‌های آنتی‌فونال پدید آورند. ۹ کتاب مادریگال از قطعه‌های کوچکِ ۱۵۸۷م تا فرم‌های بی‌نهایت بسط‌یافتۀ کتاب هشتم در ۱۶۳۸م تشکیل شدند. مونته‌وردی در ۱۶۳۰م پس از گریختن از طاعون ونیز به ‌لباس روحانیت درآمد. در ۱۶۳۹م دومین سالن اپرای عمومی ونیز، تئاتر دئی سانتی جووانی اِ پائولو، با اپرای آدونیس مونته‌وردی گشایش یافت، و آریانا نیز همان سال با آغاز فعالیت تئاترو دی سان مویزه به اجرای مجدد رسید. دو اپرای دیگر نیز از این دوره به‌جا مانده‌اند: بازگشت اولیس به وطن (۱۶۴۱م)، و آخرین اپرای او تاج‌گذاری پوپه‌آ، که امروزه با انواع و اقسام ویراست‌ها در همه‌جا به‌اجرا درمی‌آید. کار مونته‌وردی در این گونه (ژانر)، از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است و تأثیر فراوانی بر ساختار اپرا در این دوران اولیه گذاشته است. در معنای وسیع‌تر، مونته‌وردی چهره‌ای بسیار مهم در ایجاد انگیزۀ تحول بود، تحولی که در آن موسیقی غیرمذهبی و موسیقی برای عموم مردم اهمیتی فزاینده می‌یافت. از‌جمله آثار اوست: اپرا جدال تانکردی و کلوریندا (از روی تاسّو، ۱۶۲۴م). باله‌ها مجلس رقص ناسپاسان (۱۶۰۸م) و تیرزیاس و کلوریس (۱۶۱۹م). آوازی مس‌ها، ماگنیفیکات‌ها، و مزامیر؛ سانکتا ماریا برای خواننده و هشت ساز؛ ۴۰ مادریگال مذهبی؛ ۲۱ کانتسونتو برای سه خواننده، مادریگال‌های عشق و جنگ ؛ ۲۵ اسکرتسوی موسیقایی برای یک تا سه خواننده (۱۶۰۷م).

 

---