ادویه، جزایر
اَدویه، جزایر (Spice Islands)
| ادویه، جزایر | |
|---|---|
| نام فارسی | جزایر ادویه |
| نام های دیگر | جزایر مولوک؛ مولوکاز؛ مالوکو |
| نام لاتین | Spice Islands |
| کشور | اندونزی |
| موقعیت | شرق جمهوری اندونزی |
| مرکز | آمبون |
| شهرهای مهم | هالماهرا، سرام، بورو، ترناته، آرو و باندا |
| جمعیت | ۲,۰۹۴,۷۰۰ نفر (۱۹۹۵) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۷۴۵۰۰ |
(یا: جزایر مولوک[۱]؛ مولوکاز[۲]؛ مالوکو[۳]؛ به هندی مولوکن[۴]) مجمع‌الجزایر و استانی در شرق جمهوری اندونزی، مرکب از ده‌ها جزیرۀ کوچک و بزرگ در میان جزیرۀ سلب[۵] و گینۀ نو[۶]. ۷۴,۵۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲,۰۹۴,۷۰۰ نفر جمعیت دارد (۱۹۹۵). معروف‌ترین این جزایر عبارت‌اند از هالماهِرا[۷]، سرام[۸]، بورو[۹]، آمبون[۱۰]، ترناته[۱۱]، آرو[۱۲] و باندا[۱۳]. بندر آمبون بزرگ‌ترین شهر و مرکز این مجمع‌الجزایر است. بسیاری از اهالی این استان مسیحی کاتولیک‌اند. مجمع‌الجزایر مزبور در ۱۵۱۲م به تصرف پرتغالی‌ها درآمد. آنتونیو دوبریتو در ۱۵۲۲م قلعۀ ترناته را ساخت و آنتونیو گالوایو از ۱۵۳۶ تا ۱۵۴۰م قدرت کشور پرتغال را به‌طور کامل در این مجمع‌الجزایر برقرار کرد. سلطان خیرون، پادشاه ترناته، در ۱۵۷۰م به دست پرتغالی‌ها کشته شد، اما در شورش مردم ترناته، به رهبری باب‌الله، فرزند سلطان خیرون و جانشین او، (۱۵۷۰ـ۱۵۸۴م) پرتغالی‌ها از ترناته خارج شدند (۱۵۷۴م) و چهار سال بعد قلعه‌ای در جزیرۀ تیدوره ساختند. هلندی‌ها از ۱۶۰۵ تا ۱۶۲۱م جزایر ادویه را از تصرف پرتغالی‌ها خارج کردند. در طول قرن ۱۷م چندین جنگ بزرگ در این مجمع‌الجزایر روی داد که یکی از آخرین آن‌ها از ۱۶۷۹ تا ۱۶۸۳م بود و با تسلیم کامل دولت ترناته به سود هلند خاتمه یافت. بخش جنوبی این مجمع‌الجزایر در ۱۹۴۹ کوشید با جنگ‌های فرقه‌ای، که تا سال ۲۰۰۰ ادامه داشت، از جمهوری تازه استقلال‌یافتۀ اندونزی جدا شود. نبرد مذهبی در جزایر ادویه، در ژوئیۀ سال ۲۰۰۰، رهبران مسیحی را بر آن داشت تا خواستار مداخلۀ سازمان ملل متحد شوند، اما عبدالرحمان وحید، رئیس‌جمهوری اندونزی، به‌رغم انتقادهای فزاینده، با این میانجیگری مخالفت کرد.