شیلر، یوهان (۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)
شیلر، یوهان (۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)(Schiller, Johann)
| یوهان شیلر Johann Schiller | |
|---|---|
| زادروز |
۱۷۵۹م |
| درگذشت | ۱۸۰۵م |
| ملیت | آلمانی |
| شغل و تخصص اصلی | نمایش‌نامه‌نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر، مورخ |
| فعالیت‌های مهم | استاد تاریخ دانشگاه ینا |
| آثار | دربارۀ وقار و شأن؛ نامه‌هایی دربارۀ تعلیم زیبایی‌شناختی انسان (هردو در 1793) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
نمایش‌نامه‌نویس، شاعر، و مورخ آلمانی. با الهام از جنبش طوفان و طغیان[۱] شعر و نمایش‌نامه می‌نوشت، از‌جمله تریلوژی نمایشی والنشتاین[۲] (۱۷۹۸ـ۱۷۹۹). شیلر آرمان‌گرا بود و غالب آثارش گویای آرزوی آزادی سیاسی و اجتناب ازمیان‌مایگی است. پس از موفقیت نمایش‌نامه‌اش با نام راهزنان[۳] (۱۷۸۱)، تراژدی‌های توطئۀ فیسکو در جنووا[۴] (نخستین نمایش‌نامه تاریخی‌اش) و نیرنگ و عشق[۵] را تکمیل کرد (۱۷۸۳). در ۱۷۸۷ نمایش‌نامۀ کمال‌یافته‌تر دون کارلوس[۶] را منتشر کرد که به شعر سپید سروده بود و در همین سال «برای شادی[۷]» را سرود که بعدها بتهوون در سمفونی نُهم خود از آن استفاده کرد. در مقام استاد تاریخ دانشگاه ینا[۸] از ۱۷۸۹، تاریخ جنگ‌های سی‌ساله[۹] را نوشت و دوستی با گوته را پس از آن که مدتی میان‌شان اختلاف افتاده بود از سر گرفت. مقالات او در باب زیبایی‌شناسی شامل قطعۀ نقد ادبی با نام دربارۀ شعر ساده و احساساتی[۱۰] (۱۷۹۵ـ۱۷۹۶) است. شیلر با نوشتن نمایش‌نامه‌های کلاسیک مانند والنشتاین، ماریا استوارت[۱۱] (۱۸۰۰)، دوشیزۀ اورلئان[۱۲]۱ (۱۸۰۱)، و ویلهلم تل[۱۳] (۱۸۰۴) شاخص‌ترین نمایش‌نامه‌نویس آلمانی شد. او در مارباخ[۱۴]، نزدیک رود نکار[۱۵]، به‌دنیا آمد. در مقام جراح در هنگی در اشتوتگارت مشغول خدمت شد. اما پس از دیدار اتفاقی با گوته به شعر و نمایش‌نامه‌نویسی روی آورد. شیلر در ۱۷۸۳ به مانهایم آمد و در آن‌جا مدیر تئاتر مانهایم او را «شاعر تئاتر» خود کرد. در ۱۷۸۵ به دعوت دوستی به نام کریستیان گوتفریت کورنر[۱۶] به لایپزیگ[۱۷] رفت. در آن‌جا برای نخستین‌بار در آرامش و در مرکز توجه محفلی از دوستان خوبش بود و در سرود «برای شادی» احساسات خود را بیان کرد. رمان نیز نوشت: جنایت برای شرف ازدست رفته[۱۸] (۱۷۸۶) و رمان ناتمام روح پین[۱۹] (۱۷۸۹). تراژدی او، دون کارلوس، با استقبال مواجه شد و شیلر به نوشتن آثار تاریخی دربارۀ شورش هلندی‌ها رو آورد (۱۷۸۸). در ۱۷۹۳ جنگ سی‌ساله را تمام کرد، سپس به مطالعۀ فلسفه، مخصوصاً آثار کانت رو آورد؛ و چنان‌که از آثار منثور او در باب هنر و زیبایی پیداست، به دانش فلسفی گسترده‌ای دست یافت. برخی آثار او در این زمینه عبارت‌اند از دربارۀ وقار و شأن[۲۰] و نامه‌هایی دربارۀ تعلیم زیبایی‌شناختی انسان[۲۱] (هردو در ۱۷۹۳)، و چند رساله در باب تراژدی. کتاب دربارۀ شعر ساده و احساساتی آخرین کار او در این دوره بود.
- ↑ Sturm und Drang
- ↑ Wallenstein
- ↑ Die Räuber/The Robbers
- ↑ Die Verschwörung des Fiesko zu Genua/Fiesco, or, the Genoese Conspiracy
- ↑ Kabale und Liebe/Intrigue and Love
- ↑ Don Carlos
- ↑ An die Freude/Ode to Joy
- ↑ Jena
- ↑ Geschichte des dreissigjährigen Kreiegs/History of the Thirty Year’s War
- ↑ Über naive und sentimentalische Dichtung/Naive and Sentimental Poetry
- ↑ Maria Stuart
- ↑ Die Jungfrau von Orleans/The Maid of Orleans
- ↑ Wilhelm Tell/William Tell
- ↑ Marbach
- ↑ Neckar
- ↑ Christian Gottfried Körner
- ↑ Leipzig
- ↑ Der Verbrecher aus verlorener Ehre/The Dishonoured Irreclaimable
- ↑ Der Geisterseher/The Ghost-seer
- ↑ Über Anmut und Würde/On Grace and Dignity
- ↑ Briefe über die Ästhetische Erziehung des Menschen/Letters on the Aesthetic Education of Man