آتش (ادیان و اساطیر): تفاوت میان نسخه‌ها

<br/> نماد پاکی، پالایندگی یا ربوبیت در بسیاری از ادیان و فرهنگ‌هایی که در آن‌ها قربانی‌کردن ازجمله آیین‌های اصلی بوده است. با این همه در مسیحیت، آتش دوزخ از دیرباز در مقابل نور خدا و آسمان‌ها قرار داشته است. در دوران باستان، آتش نشانۀ هستیا<ref>Hestia</ref>، الهۀ خانه و کاشانه بود و در روم باکره‌های وِستا<ref>Vesta</ref>یی<ref>Vestal Virgins</ref>&nbsp;از آتش مقدس وِستا&nbsp;در آرامگاهش در فوروم<ref>Forum</ref>&nbsp;نگهبانی می‌کردند. در اساطیر باستان پرومتئوس<ref>Prometheus</ref>&nbsp;(پرومته) آتش را از خدایان ربود و به انسان‌ها داد. در مراسم وداییِ هندوها برهمنان&nbsp;آگنی<ref>Agni</ref>&nbsp;را در مقام آتش قربانی که حد واسط میان خدایان و انسان بود، بزرگ می‌داشتند. در قرآن از آتش جهنم و عذاب آتش یاد شده و شیطان و جن از آتش بی‌دود آفریده شده است.