شهنازی، عبدالحسین (تهران ۱۲۸۴ـ ۱۳۲۷ش): تفاوت میان نسخه‌ها

شهنازی، عبدالحسین (تهران ۱۲۸۴ـ ۱۳۲۷ش)<br>

[[پرونده: 26167200-1.jpg | بندانگشتی|شهنازي، عبدالحسين]][[پرونده: 26167200.jpg | بندانگشتی|شهنازي، عبدالحسين]]<p>تارنواز ایرانی. از شاگردان [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبر شهنازی]]، برادرش، و [[رامشگر، باقرخان (ح ۱۲۵۰ـ تهران ۱۳۳۸ق)|باقرخان رامشگر]] بود. از ۱۳۱۹ش در رادیو تهران با نوازندگان و خوانندگان بسیاری همکاری کرد. از تک‌نوازی او چندین صفحه به‌یادگار مانده است. همچنین از آثار اوست: تصنیفی با نام ''امید نوبهاری''، ترانه‌هایی چون ''جلوۀ گل''، و ''مِی اگرش شور افکن نظری است'' که [[بنان، غلامحسین (انگرود ۱۲۹۰ـ تهران ۱۳۶۴ش)|بنان]] آن را با شعری از [[رهی معیری (تهران ۱۲۸۸ـ ۱۳۴۷ش)|رهی معیری]] خوانده است؛ همچنین تک‌نوازی، هم‌نوازی برای خوانندگانی چون [[اقبال آذر، ابوالحسن (قزوین ۱۲۴۷ـ تبریز ۱۳۵۰ش)|اقبال آذر]] و [[بدیع زاده، سید جواد (تهران ۱۲۸۲ـ ۱۳۵۸ش)|سید جواد بدیع‌زاده]]. عبدالحسین شهنازی در جوانی درگذشت.</p>