پوچینی، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه زندگینامه|عنوان=جاکومو پوچّینی‌|نام=Giacomo Puccini|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=لوکا ۱۸۵۸م|تاریخ مرگ=۱۹۲۴م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز اپرا|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مانون لسکو (۱۸۹۳م)، لابوهِم (۱۸۹۶م)، توسکا (۱۹۰۰م)، مادام باترفلای (۱۹۰۴م)، اپرای ناتمام توراندخت (۱۹۲۶م)، اپرای قاب‌عکس سه‌تایی، باشلق، خواهر آنجِلیکا، جانّی اسکیکّی (۱۹۱۸م)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوچّینی‌، جاکومو (۱۸۵۸ـ۱۹۲۴م) (Puccini, Giacomo)[[پرونده:Puccini, Giacomo.jpg|بندانگشتی|جاکومو پوچینی]]

آهنگ‌ساز ایتالیایی اپرا. موسیقی او نشان‌دهندۀ استعدادی فوق‌العاده در آفریدن ملودی و جلوه‌های نمایشی است و اپراهایش ترکیبی از پیرنگ‌های داستانی غریب و حیرت‌انگیز با عناصر وِریسمو (واقع‌گرایی)‌اند. ازجمله اپراهای اوست: ''مانون لسکو''<ref>''Manon Lescaut''</ref> (۱۸۹۳م)، ''لابوهِم''<ref>''La Bohème'' </ref> (۱۸۹۶)، ''توسکا''<ref>''Tosca''</ref> (۱۹۰۰م)، ''مادام باترفلای''<ref>''Madame Butterfly'' </ref> (۱۹۰۴م)، و اپرای ناتمام ''توراندخت''<ref>''Turandot'' </ref> (۱۹۲۶م). پوچّینی در [[لوکا، شهر|لوکا]]<ref>Lucca </ref> به‌دنیا آمد و پنجمین نفر از نوازندگان و آهنگ‌سازان خانواده بود. اعضای قبلی عبارت بودند از جاکومو پوچّینی (۱۷۱۲ـ۱۷۸۱م)، پسرش آنتونیو پوچّینی<ref>Antonio Puccini </ref> (۱۷۴۷ـ۱۸۳۲م)، نوه‌اش دومِنیکو پوچّینی<ref>Domenico Puccini </ref> (۱۷۷۱ـ۱۸۱۵م)، و نتیجه‌اش میکِله پوچّینی<ref>Michele Puccini </ref> (۱۸۱۳ـ۱۸۶۴م). پوچّینی اگرچه پدرش را زود از دست داد، از عموی خود تعلیم موسیقی گرفت و در ۱۹‌سالگی [[ارگ|ارگ‌]]<nowiki/>نواز و سرپرست کُر کلیسای سان مارتینو<ref>San Martino </ref> شد و یک [[موتت]] ساخت. در ۱۸۸۰ مادرش با پاداش ملکه، او را به کنسرواتوار میلان<ref>Milan Conservatory</ref> فرستاد، و او در آن‌جا آهنگ‌سازی را ابتدا زیرنظر آنتونیو باتسینی<ref> Antonio Bazzini</ref> (۱۸۱۸ـ۱۸۹۷م) و بعد زیرنظر آمیلکاره پونکیِلّی<ref>Amilcare Ponchielli </ref> آموخت. در آن زمان یک ''کاپریچّو سینفونیکو''<ref>''Capriccio Sinfonico'' </ref> برای ارکستر ساخت. پونکیِلّی او را واداشت تا در رقابتی برای ساخت اپرای تک‌پرده‌ای زیرنظر ناشر آثار موسیقایی، سونتسونیو<ref>Sonzogno </ref>، شرکت کند و پوچّینی اپرای ''اشباح''<ref>Le Villi </ref> را ساخت؛ اما جایزه نصیب ''کاوالِّریا روستیکانا''<ref>''Cavalleria rusticana''</ref> اثر [[ماسکانی، پیترو (۱۸۶۳ـ۱۹۴۵م)|پیِترو ماسکانْیی]]<ref> Pietro Mascagni </ref> شد. با‌این‌حال ''اشباح'' در ۱۸۸۴م در [[میلان، شهر|میلان]] به‌ روی صحنه رفت، و درنتیجه ریکوردی<ref>Ricordi </ref> به او سفارش ساختن یک اپرای دیگر، ''اِدگار''<ref>''Edgar'' </ref> (۱۸۸۹م)، را داد. این اثر شکست خورد، اما پوچّینی در ۱۸۹۳م در [[تورینو، شهر|تورینو]]<ref>Turin </ref> با ''[[مانون لسکو|مانون لِسکو]]'' اولین موفقیت بزرگ خود را به‌دست آورد؛ در ۱۸۹۶م نیز ''لابوهِم'' در همان شهر به روی صحنه رفت. ''توسکا''، اولین اپرای وِریسمو پوچّینی، موقعیت او را تثبیت کرد؛ ترکیب ملودی طبیعی، رنگ و بویی کاملاً نمایشی، و زیبایی کاستی‌ناپذیر رنگ‌آمیزی ارکستری، این اثر را ماندگارترین شاهکار پوچّینی کرده است. در ۱۹۱۰ ''دخترکی از غرب''<ref>''La fanciulla del West/The Golden Girl of the West''</ref> را در [[اپرای متروپولیتن]]<ref>Metropolitan Opera House</ref> [[نیویورک]] به روی صحنه برد. هرچند این اپرا، و نیز ''پرستو''<ref>''La rondine'' </ref> (۱۹۱۷م)، نشان از زوالی نسبی در کار حرفه‌ای پوچّینی داشتند؛ آخرین اثر او، ''توراندخت''، تعدادی از خیال‌پردازانه‌ترین عناصر ذهنی او را دربرداشتند، همچون رنج جسمانی، خشونت و بی‌رحمی، احساساتی‌گری شدید، و رنگ و بوی شرقی. در آخرین سال‌های عمر خود از سرطان حنجره رنج می‌برد و پس از تحمل یک عمل جراحی در [[بروکسل]] درگذشت. پوچّینی چهرۀ متنفذ موسیقی ایتالیایی زمان خود بود؛ و اپراهای او، که ترکیبی از ملودی پراحساس [[وردی، جوزپه (۱۸۱۳ـ۱۹۰۱)|وردی]]<ref>''Verdi'' </ref> و هارمونی غنی امپرسیونیست<ref>Impressionist </ref>های مدرن را در خود داشتند، از محبوبیت بسیاری برخوردارند. ازجمله آثار اوست: اپرای ''قاب‌عکس سه‌تایی''<ref>''Trittico'' </ref>، ''باشلق''<ref>''Il tabarro'' </ref>، ''خواهر آنجِلیکا''<ref>''Suor Angelica'' </ref>، و ''جانّی اسکیکّی''<ref>''Gianni Schicchi'' </ref> (۱۹۱۸م). ارکستری و کُرال ''اسکِرتسو سینفونیکو''<ref>''Scherzo Sinfonico''</ref> برای ارکستر (بعدها در ''لابوهم'' به‌کار رفت)؛ کانتات ''یونو (جونو)''<ref> ''Juno''</ref>؛ یک مس و یک موتِت ''سرود رم''<ref> ''Inno a Roma''</ref> برای کُر. آثار دیگر دو مینوئت برای سازهای زهی.