کروبینی، لوئیجی (۱۷۶۰ـ۱۸۴۲م)

کِروبینی، لوئیجی (۱۷۶۰ـ۱۸۴۲م)(Cherubini, Luigi)

لوئیجی کِروبینی Luigi Cherubini
زادروز	فلورانس۱۷۶۰م
درگذشت	۱۸۴۲م
ملیت	ایتالیایی
تحصیلات و محل تحصیل	در ونیز، جوزِپّه سارتی
شغل و تخصص اصلی	آهنگ‌ساز
آثار	فابیوی پنجم (1780)، آرمیدای رهاشده(۱۷۸۲)، آدریانو در سوریه(۱۷۸۲)، دِمِتریو، ایفی‌گِنیا در آئولید(۱۷۸۸)، پیگمالیون(۱۸۱۳)
گروه مقاله	موسیقی
خویشاوندان سرشناس	سِسیل تورت (همسر)

لوییجی کروبینی

آهنگ‌ساز ایتالیایی. در ۱۷۸۰ نخستین اپرای او، فابیوی پنجم، در آلساندریابه‌اجرا درآمد. در ۱۷۸۴ پس از پایان خدمتش در مقام آهنگ‌ساز دربار جورج سوم، پادشاه انگلستان، در پاریس مستقر شد و در آن‌جا آثار نمایشی متعددی بر روی صحنه برد که از‌جمله آن‌هاست: مده (۱۷۹۷)، وقایع دو روز (۱۸۰۰)، و بالۀ آناکِرئون (۱۸۰۳). از ۱۸۰۹ به بعد خود را بیشتر وقف موسیقی کلیسایی کرد. کِروبینی در فلورانس به‌دنیا آمد. پدرش از نوازندگان تِئاترو دِلا پِرگولا، آن شهر بود. نخست از پدرش و سپس از استادان مختلف، به‌ویژه آلِسّاندرو و بارتولومِئو فِلیچی تعلیم گرفت. در ۱۶سالگی یک اوراتوریو، چند مس، و قطعه‌های دیگر نوشته بود. در حدود ۱۷۷۸ با کمک‌هزینه‌ای از جانب گراند دوک برای تحصیل نزد جوزِپّه سارتی به ونیز رفت. اپرای دوم او، لودوییسکا (۱۷۹۱)، در لهستان بر روی صحنه رفت و موفقیت عظیمی به‌دست آورد. در لندن شاهزاده‌خانم دروغین (۱۷۸۵) و جولیو سابینو (۱۷۸۶) را اجرا کرد. در پاریس نخستین اپرای فرانسوی خود، دِموفون (۱۷۸۸)، را با لیبرِتّویی از مارمونتِل اجرا کرد. خیلی زود به رهبری ارکستر و ساختن اپرا پرداخت، که توفیق چندانی نیافت. در ۱۷۹۵ با سِسیل تورِت ازدواج کرد. در ۱۸۰۶ اپرای فانیسکا را در وین، شهری که این اپرا مخصوص آن سفارش داده شده بود، را به‌روی صحنه برد و با بتهوون آشنا شد، که کار او را بسیار تحسین می‌کرد و فیدلیو، یگانه اپرایش، را تحت تأثیر آن ساخت. پس از بازگشت به فرانسه بازنشسته شد و آثار کلیسایی و نیز اپراهای بیشتری نوشت. در ۱۸۱۵ یک اوورتور و یک سمفونی برای انجمن فیلارمونیک لندن ساخت. در ۱۸۱۶ او و لوسور با مقرری زیادی به نمازخانه سلطنتی پیوستند و در ۱۸۲۲ کروبینی مدیر کنسرواتوار پاریس شد، که در آن‌جا اغلب با برلیوز جوان و صاحب نبوغ درگیری پیدا می‌کرد. در ۱۸۳۳ آخرین اثر خود برای صحنۀ نمایش، علی‌بابا، یا چهل‌دزد را اجرا کرد. از آن پس خود را وقف موسیقی کلیسایی کرد و رکویِم در رِ مینور (۱۸۳۶) او از زیباترین آثارش بود. در سال‌های آخر عمر از اضطراب و افسردگی رنج می‌برد و روابط مناسبی با مقامات نداشت. در مقام آهنگ‌ساز به‌همراه گلوک، از نمایندگان سرسخت سبک کلاسیک والاتری در اُپرای فرانسوی برشمرده می‌شد؛ تأثیر او در کار تعلیم به‌سبب محدودیتی که با قانون‌های تنگ‌نظرانۀ نسل پیشین بر شاگردانش اعمال می‌کرد، بسیار زیان‌بار بود. بتهوون او را فوق‌العاده ستایش می‌کرد، اما کِروبینی نه بتهوون را می‌فهمید و نه از او خوشش می‌آمد. کروبینی فقط از مندلسون، یگانه هم‌دورۀ جوان خود آشکارا ستایش می‌کرد. ازجمله آثار اوست: نمایشی اپراهای آرمیدای رهاشده(۱۷۸۲)، آدریانو در سوریه(۱۷۸۲)، دِمِتریو، ایفی‌گِنیا در آئولید(۱۷۸۸)، پیگمالیون(۱۸۱۳)، باله ـ پانتومیم آشیل در اسکوروس.

 

---