موزیکال
موزیکال (musical)
شکل قرن ۲۰ یک اجرای موسیقایی نمایشی، که ترکیبی از عناصر رقص، آواز، و گفتار است، و اغلب صحنه‌پردازی مفصل و بازیگران فراوان از ویژگی‌های آن به‌شمار می‌رود. این فرم از تکامل اُپِرت و کمدی‌های موزیکال قرن ۱۹ پدید آمده است.
اپرت نوعی سرگرمی سَبُکْ و نشاط‌انگیز است که محتوای موسیقایی گسترده‌ای دارد. ازجمله موسیقی‌دان‌هایی که اپرت می‌ساختند، عبارت‌اند از ژاک اوفنباخ[۱]، یوهان اشتراوس[۲]، فرانتس لهار[۳]، و گیلبرت[۴] و سالیوان[۵].
کمدی موزیکال شکل انگلیسی‌شدۀ اپرا بوفا[۶]ی فرانسوی است، و نخستین نمونۀ آن یک دختر سرزنده[۷] (۱۸۹۳) است که جورج ادواردز[۸] (۱۸۲۵ـ۱۹۱۵) در تئاتر گِیِتی[۹] لندن، آن را به روی صحنه برد. کمدی موزیکال‌های نمونۀ دهۀ ۱۹۲۰ عبارت بودند از رز ماری[۱۰] (۱۹۲۴) اثر رودولف فریمل[۱۱] (۱۸۷۹ـ۱۹۷۲)؛ شاهزادۀ محصل[۱۲] (۱۹۲۴) و ترانۀ صحرا[۱۳] (۱۹۲۶)، هر دو اثر زیگمونت رامبرگ[۱۴] (۱۸۸۷ـ۱۹۵۱)، و نه، نه، نانت[۱۵] (۱۹۲۵) اثر وینسنت یومَنْس[۱۶] (۱۸۹۸ـ۱۹۴۶). دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دوران کمدی موزیکال‌های پیچیده با نمونه‌های سینمایی بسیار و حضور قدرتمند امریکایی‌ها (اروینگ برلین[۱۷]، جروم کِرْن[۱۸]، کول پورتِر[۱۹]، و جورج گرشوین[۲۰]) بودند. در انگلستان نوئل کاوارد[۲۱] و آیور ناولو[۲۲] نیز کمدی موزیکال می‌ساختند.
نمایش موزیکال
در ۱۹۴۳ نمایش اوکلاهما![۲۳] کار راجرز[۲۴] و هامرشتاین[۲۵] نوع دیگری از پیرنگ داستانی و موسیقی را ارائه کرد، که در نمایش‌های بانوی زیبای من[۲۶] (۱۹۵۶) اثر آلن جِی لرنر[۲۷] و فردریک لووه[۲۸] و داستان وست ساید[۲۹] (۱۹۵۷) اثر لئونارد برنستاین[۳۰] نمود یافت. دوست پسر[۳۱] اثر سندی ویلسون[۳۲] (۱۹۵۳) جان تازه‌ای به نمایش موزیکال انگلستان بخشید و آثار پرفروشی همچون آلیور![۳۳] اثر لاینل بارت[۳۴] (۱۹۶۰) این راه را دنبال کردند. موزیکال‌ها با آثاری همچون آه! چه جنگ زیبایی[۳۵] (۱۹۶۳)، کار جوین لیتل‌وود[۳۶] و چارلز چیلتِرن[۳۷]، و موزیکال‌های عیسی مسیح ابرستاره[۳۸] (۱۹۷۱) و اِویتا[۳۹] (۱۹۷۸) اثر اندرو لوید وبر[۴۰]، دارای شاخه‌هایی با زمینه‌های سیاسی و مذهبی شدند. طبقۀ دیگری از نمایش‌های موزیکال، که در آن یک تم جانشین پیرنگ قراردادی می‌شد، دربرگیرندۀ آثاری همچون شرکت[۴۱] (۱۹۷۰) اثر اِشتِفِان سوندهایم[۴۲]، صف همسرایان[۴۳] (۱۹۷۵) اثر هاملیش[۴۴] و کلبان[۴۵]، و گربه‌ها[۴۶] (۱۹۸۱) اثر لوید وبر، با استفاده از شعرهای تی اس الیوت[۴۷] است. در دهۀ ۱۹۸۰ ملودرام قرن ۱۹ محبوبیت یافت؛ مانند بینوایان[۴۸] (نخستین اجرا در لندن ۱۹۸۵) و شبح اپرا[۴۹] (۱۹۸۶).
- ↑ Jacques Offenbach
- ↑ Johann Strauss
- ↑ Franz lehár
- ↑ Gilbert
- ↑ Sullivan
- ↑ opéra bouffe
- ↑ A Gaiety Girl
- ↑ George Edwardes
- ↑ Gaiety Theatre
- ↑ Rose Marie
- ↑ Rudolf Friml
- ↑ The Student Prince
- ↑ The Desert Song
- ↑ Sigmund Romberg
- ↑ No, No, Nanette
- ↑ Vincent Youmans
- ↑ Irving Berlin
- ↑ Jerome Kern
- ↑ Cole Porter
- ↑ George Gershwin
- ↑ Noël Coward
- ↑ Ivor Novello
- ↑ Oklahoma!
- ↑ Rodgers
- ↑ Hammerstein
- ↑ My Fair lady
- ↑ Allen Jay Lerner
- ↑ Frederick Loewe
- ↑ West Side Story
- ↑ Leonard Bernstein
- ↑ The Boy Friend
- ↑ Sandy Wilson
- ↑ Oliver!
- ↑ Lionel Bart
- ↑ Oh! What a Lovely War
- ↑ Joan Littlewood
- ↑ Charles Chiltern
- ↑ Jesus Christ Superstar
- ↑ Evita
- ↑ Andrew Lloyd Webber
- ↑ Company
- ↑ Stephen Sondheim
- ↑ A Chorus Line
- ↑ Hamlisch
- ↑ Kleban
- ↑ Cats
- ↑ T S Eliot
- ↑ Les Misérables
- ↑ The Phantom of the Opera