آلوارها

آلْوارها (Alvar)
گروهی از صوفیان دوره‌گردِ جنوب هند که از قرن‌ ۷ تا ۱۰م معبد به معبد می‌رفتند و در ستایش ویشنو آواز و سرود روحانی سر می‌دادند و سماع می‌کردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها بودند. آلوار در زبان تامیلی، که زبان نغمه‌سرایی آنان بود، به کسی اطلاق می‌شد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا است. بهکتی یا عبادت آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آن‌ها نفس را به زنی تشبیه می‌کردند که در آتش عشق خداوند می‌سوزد. گفته‌اند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش می‌رفتند و نمّاایوار عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی، هم‌کیشانش را تشویق می‌کرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آن‌ها را در معابد ویشنویی جنوب هند رواج داد. این مجموعه اشعار به نالاییرا پربندهم (مجموعۀ ۴هزار شعر) موسوم است.
 

 

---