ابن طاووس، احمد بن موسی ( ـ حله ۶۷۳ق)
| احمد بن موسی بن طاووس | |
|---|---|
| درگذشت | حله ۶۷۳ق |
| ملیت | عراقی |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه |
| لقب | ابن طاووس |
| آثار | بُشری‌المحققین؛ ملاذ علماء‌الامامیه و عین العبره فی غبن العتره |
| گروه مقاله | دین اسلام |
| خویشاوندان سرشناس | غیاث الدین ابوالمظفر عبدالکریم بن احمد (پسر) - رضی‌الدین علی بن موسی (برادر) |
ابن طاووس، احمد بن موسی ( ـ حله ۶۷۳ق)
(سید جمال الدین، احمد بن موسی بن جعفر بن طاووس حسینی حلی؛ ملقب به ابن طاووس و معروف به فقیه اهل بیت) فقیه و رجالی امامی. از خاندان سرشناس آل طاووس بود. در حدیث، ادبیات، کلام و تفسیر نیز دستی داشت و صاحب دیوان شعر بود. به برادرش رضی‌الدین علی بن موسی مشهور به سید بن طاووس و پسرش عبدالکریم، صاحب فرحة‌العزی نیز ابن طاووس گویند، ولی در منابع فقهی و رجالی، مراد از «ابن طاووس» هم اوست. فقیهان امامیه همه از او به بزرگی و احترام یاد می‌کنند. سید فخار بن مَعْد موسوی، ابوعلی حسن بن حشرم و شیخ نجیب‌الدین ابن نما از استادان او بودند. از شاگردان او می‌توان علامۀ حلّی، ابن داوود، صاحب رجال و علی بن عیسی اربلی را نام برد. ابن داوود در تدوین کتاب رجالی‌اش بسیار از او سود برده بود. صاحب معالم کتاب تحریر طاووسی خود را از کتاب رجالی او به نام حل‌الاشکال فی معرفة‌الرجال برگرفته است. از دیگر آثارش بُشری‌المحققین؛ ملاذ علماء‌الامامیه و عین العبره فی غبن العتره.