احبار

اَحْبار

(جمع حَبْر؛ در لغت به معنای دانشمند) لقب دین‌پژوه و روحانی یهودی (برابر با رَبّی) که چهار بار در قرآن آمده است (مائده، ۴۴، ۶۳؛ توبه، ۳۱ و ۳۴). بخش دوم نام کعب‌الأحبار، صحابی معروف که از یهودیت به اسلام گرویده بود، همین کلمه است. احباری که در قرآن از آنان صحبت شده است سه گروه‌اند: نخست، گروهی که به هدایت و نور الهی در تورات حکم می‌کنند (مائده، ۴۴)؛ دوم، گروهی که خداوند آنان را به سبب کارهای ناپسند توبیخ کرده است (مائده، ۶۳)؛ (توبه، ۳۴). خداوند گروهی از احبار را معرفی می‌کند که اموال مردم را به باطل می‌خورند و مردم را از راه خدا بازمی‌دارند، سیم و زر می‌اندوزند و انفاق نمی‌کنند و خداوند عذابی دردناک برای آنان در نظر گرفته است. سوم، گروهی دیگر از احبار (در توبه، ۳۱) معرفی می‌شوند که مردم آنان را به خداوندگاری و حتی خدایی خویش برمی‌گیرند و به جای خداوند آنان را پرستش می‌کنند. در حدیث نبوی، ابن عباس «حَبْرُالأُمَّه» خوانده شده است.