مریم کاویانی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۹ توسط Nazanin (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مریم کاویانی (اهواز 1 تیر 1349ش- )

مریم کاویانی
زادروز اهواز 1 تیر 1349ش
ملیت ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل کارشناسی ارشد پرستاری - دانشگاه بابل
شغل و تخصص اصلی بازیگر سینما، تلویزیون
آثار هوو (علیرضا داوودنژاد- ۱۳۸۴)؛ ستایش (محمدرضا رحمانی- ۱۳۸۵)؛ مخمصه (محمدعلی سجادی- ۱۳۸۵)؛ بیداری (فرزاد موتمن- ۱۳۸۷)
گروه مقاله سینما
خویشاوندان سرشناس رامین مهمان‌پرست (همسر)
مریم کاویانی
مریم کاویانی

بازیگر ایرانی سینما و تلویزیون. فارغ‌التحصیل دوره‌ی کارشناسی ارشد پرستاری از دانشگاه بابل است. تا سن ۱۰ سالگی در اهواز زندگی کرد و بعد از آن به همراه خانواده‌اش به بابل مهاجرت کردند. پس از اتمام دانشگاه در سال ۱۳۷۹ به تهران آمد و برای مدت سه سال در شغل پرستاری فعالیت داشت. او برای اولین بار در سال ۱۳۸۱ در فیلم رویای جوانی (ساخته‌ی نادر مقدس) و پس از آن در دو فیلم سینمایی دیگر (تردست: محمدعلی سجادی/ 1383 و اسپاگتی در هشت دقیقه: رامبد جوان/ 1383) نقش‌های کوتاهی را بازی کرد. کاری که موجب شهرت کاویانی شد نقش رعنا در مجموعه‌ی تلویزیونی او یک فرشته بود (اثر علیرضا افخمی- 1384) می‌باشد. این سریال اولین تجربه‌ی بازیگری وی در تلویزیون بوده است.

مریم کاویانی همسر رامین مهمان‌پرست، سخنگوی پیشین وزارت امور خارجه و سفیر پیشین ایران در لهستان، است.


برخی از مجموعه‌های تلویزیونی

پدرخوانده (محمدرضا ورزی- 1384)؛ زیرزمین (علیرضا افخمی- 1385)؛ روز رفتن (جواد افشار- 1385)؛ به دنیا بگویید بایستد (محمدرضا آهنج- 1385)؛ روزگار قریب (کیانوش عیاری- 1386)؛ خط شکن (مسعود تکاور- 1387)؛ پنجمین خورشید (علیرضا افخمی- 1388)؛ فاصله‌ها (حسین سهیلی‌زاده- 1389)؛ دارا و ندار (مسعود ده‌نمکی- 1389)؛ معراجی‌ها (مسعود ده‌نمکی- 1392)؛ مدینه (سیروس مقدم- 1393).


برخی از آثار سینمایی

هوو (علیرضا داوودنژاد- ۱۳۸۴)؛ ستایش (محمدرضا رحمانی- ۱۳۸۵)؛ مخمصه (محمدعلی سجادی- ۱۳۸۵)؛ پوسته (مصطفی آل احمد- ۱۳۸۷)؛ بیداری (فرزاد موتمن- ۱۳۸۷)؛ اخراجی‌ها 3 (مسعود ده‌نمکی- 1389)؛ یکی برای همه (محمد آهنگرانی- ۱۳۹۰)؛ رسوایی (مسعود ده‌نمکی- ۱۳۹۱)؛ قرارمون پارک شهر (فلورا سام- ۱۳۹۵)؛ شهر اردیبهشت (فرهاد فلاحتگر- ۱۳۹۶).