آلدو فابریتسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
آلدو فابریتسی (رم 1 نوامبر 1905- رم 2 آوریل 1990م) (Aldo Fabrizi) | آلدو فابریتسی (رم 1 نوامبر 1905- رم 2 آوریل 1990م) (Aldo Fabrizi) | ||
بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی. | بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی. در طول حدود 45 سال فعالیت حرفه‌ای، از اوائل دهۀ 1940 تا اواخر دهۀ 1980م، در بیش از 90 فیلم سینمایی و فیلم و سریال تلویزیونی به عنوان بازیگر یا دوبلور حضور یافت و خود نیز فیلمنامۀ 9 فیلم سینمایی را نوشت و کارگردانی کرد. | ||
در خانواده‌ای که توان مالی نداشتند به دنیا آمد. از سن یازده سالگی، برای تأمین معاش خانواده‌اش، به دلیل مرگ پدرش مجبور به ترک تحصیل شد. در سال‌های آغازین دهۀ 1930 ابتدا به عنوان کمدین روی صحنه می‌رفت و سپس به راديو راه یافت. در اوایل دهۀ ۱۹۴۰ با ایفای نقش‌های دوم در فیلم‌های ایتالیایی به بازیگری روی آورد و با ایفای نقش کشیش شجاع ''رم، شهر بی‌دفاع''<ref>''Roma, città aperta''</ref> (1945) به شهرتی جهانی دست یافت. در پی آن، به بازی در نقش‌های دوم فیلم‌های کمدی و درام ادامه داد و در اواخر همین دهه گهگاه به نوشتن فیلمنامه و کارگردانی فیلم‌هایش نیز پرداخت. اما تجربه‌های کارگردانی او در خارج از ایتالیا انعکاس چندانی پیدا نکردند. فابریتسی در دهۀ ۱۹۳۰ به کار نمایش روی آورد و در کمدی تقلید لهجه تخصص پیدا کرد. همین امتیاز منجر به بازی در سینما و ایفای نقش در کمدی‌هایی شد که انعکاس زندگی روزمرۀ مردم فقیر و شرافتمند بودند. شخصیت‌هایی که از آدم‌های معمولی تصویر کرد، پرسونایی خشن را از او به نمایش گذاشتند. اما با ایفای نقش دون پیترو<ref>Don Pietro</ref> در ''رم، شهر بی‌دفاع''، از خطر گرفتار آمدن در کلیشۀ نقش‌های پیشین گریخت و شخصیت کشیشی کاتولیک را عرضه کرد که در جبهۀ مقاومت عليه فاشیست‌ها می‌جنگد و تا لحظۀ اعدام به مبارزه ادامه می‌دهد. این‌جا بازی درخشان فابریتسی بسیار مورد توجه قرار گرفت و فیلم، با شکستن رکورد فروش گیشه، آغازگر موفقیت سینمای نئورآلیسم در سراسر دنیا شد. او با دو فیلم موفق دیگر، ''پسرم پروفسور''<ref>''Mio figlio professore''</ref> و ''زندگی در صلح''<ref>''Vivere in pace''</ref>، بر بازیگری نئورآلیستی ایتالیا تاثیری بسیار عمیق برجای گذاشت. الساندرو بلازتی<ref>Alessandro Blasetti</ref> در ''نخستین اجتماع''<ref>''Prima comunione''</ref>، فابریتسی را در نقش پدری نالایق به بازی گرفت، اما در همان سال، [[روسلینی، روبرتو (۱۹۰۶ـ۱۹۷۷)|روسلینی]] ظاهر عجیب و غریب و هیکل چاق او را برای نمایش خصوصیات نیکلا<ref>Nicolaio</ref>ی ''فرانچسکو، دلقک خدا''<ref>''Francesco, giullare di Dio''</ref> مناسب‌تر از همه یافت. فابریتسی در دهۀ ۱۹۵۰ تجربۀ فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی را ادامه داد، اما نه تنها به اعتبار خویش نیفزود، بلکه در همین دهه و دهۀ بعد در فیلم‌هایی به ایفای نقش پرداخت که به‌ندرت در خارج از ایتالیا به نمایش درآمدند. هیکل بسیار تنومندش، از سوی دیگر او را بر آن داشته بود تا نقش شخصیت‌های مضحک را به عهده بگیرد و در اواخر کارش به طنزهای سطحی و پیش پاافتاده روی آورد. | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ ۲۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۰۹
آلدو فابریتسی (رم 1 نوامبر 1905- رم 2 آوریل 1990م) (Aldo Fabrizi)
بازیگر، کارگردان و فیلمنامه‌نویس ایتالیایی. در طول حدود 45 سال فعالیت حرفه‌ای، از اوائل دهۀ 1940 تا اواخر دهۀ 1980م، در بیش از 90 فیلم سینمایی و فیلم و سریال تلویزیونی به عنوان بازیگر یا دوبلور حضور یافت و خود نیز فیلمنامۀ 9 فیلم سینمایی را نوشت و کارگردانی کرد.
در خانواده‌ای که توان مالی نداشتند به دنیا آمد. از سن یازده سالگی، برای تأمین معاش خانواده‌اش، به دلیل مرگ پدرش مجبور به ترک تحصیل شد. در سال‌های آغازین دهۀ 1930 ابتدا به عنوان کمدین روی صحنه می‌رفت و سپس به راديو راه یافت. در اوایل دهۀ ۱۹۴۰ با ایفای نقش‌های دوم در فیلم‌های ایتالیایی به بازیگری روی آورد و با ایفای نقش کشیش شجاع رم، شهر بی‌دفاع[۱] (1945) به شهرتی جهانی دست یافت. در پی آن، به بازی در نقش‌های دوم فیلم‌های کمدی و درام ادامه داد و در اواخر همین دهه گهگاه به نوشتن فیلمنامه و کارگردانی فیلم‌هایش نیز پرداخت. اما تجربه‌های کارگردانی او در خارج از ایتالیا انعکاس چندانی پیدا نکردند. فابریتسی در دهۀ ۱۹۳۰ به کار نمایش روی آورد و در کمدی تقلید لهجه تخصص پیدا کرد. همین امتیاز منجر به بازی در سینما و ایفای نقش در کمدی‌هایی شد که انعکاس زندگی روزمرۀ مردم فقیر و شرافتمند بودند. شخصیت‌هایی که از آدم‌های معمولی تصویر کرد، پرسونایی خشن را از او به نمایش گذاشتند. اما با ایفای نقش دون پیترو[۲] در رم، شهر بی‌دفاع، از خطر گرفتار آمدن در کلیشۀ نقش‌های پیشین گریخت و شخصیت کشیشی کاتولیک را عرضه کرد که در جبهۀ مقاومت عليه فاشیست‌ها می‌جنگد و تا لحظۀ اعدام به مبارزه ادامه می‌دهد. این‌جا بازی درخشان فابریتسی بسیار مورد توجه قرار گرفت و فیلم، با شکستن رکورد فروش گیشه، آغازگر موفقیت سینمای نئورآلیسم در سراسر دنیا شد. او با دو فیلم موفق دیگر، پسرم پروفسور[۳] و زندگی در صلح[۴]، بر بازیگری نئورآلیستی ایتالیا تاثیری بسیار عمیق برجای گذاشت. الساندرو بلازتی[۵] در نخستین اجتماع[۶]، فابریتسی را در نقش پدری نالایق به بازی گرفت، اما در همان سال، روسلینی ظاهر عجیب و غریب و هیکل چاق او را برای نمایش خصوصیات نیکلا[۷]ی فرانچسکو، دلقک خدا[۸] مناسب‌تر از همه یافت. فابریتسی در دهۀ ۱۹۵۰ تجربۀ فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی را ادامه داد، اما نه تنها به اعتبار خویش نیفزود، بلکه در همین دهه و دهۀ بعد در فیلم‌هایی به ایفای نقش پرداخت که به‌ندرت در خارج از ایتالیا به نمایش درآمدند. هیکل بسیار تنومندش، از سوی دیگر او را بر آن داشته بود تا نقش شخصیت‌های مضحک را به عهده بگیرد و در اواخر کارش به طنزهای سطحی و پیش پاافتاده روی آورد.