ابوموسی، جزیره: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:11082300.jpg|بندانگشتی|جزیره ابوموسی]] | [[پرونده:11082300.jpg|بندانگشتی|جزیره ابوموسی]] | ||
ابوموسی، جزیره<br> | |||
<p>واقع در [[خلیج فارس]]. در دوراب‌های ۱۹۱کیلومتری جنوب غربی [[بندرعباس، شهر|بندر عباس]]، در [[هرمزگان، استان|استان هرمزگان]]، و در دوراب‌های ۷۵کیلومتری جنوب شرقی [[بندر لنگه، شهر|بندر لنگه]] قرار دارد. طول این جزیره پنج کیلومتر، مساحت آن دوازده کیلومتر مربع، و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، با نام کوه حلوا، ۱۱۰ متر است. شهر ابوموسی در ساحل غربی آن واقع شده و شهرک صیادی از دیگر آبادی‌های آن است. فاقد رودخانه است و جز چند مسیل کوچک در بخش شمالی و شرقی آن، زهاب‌های دیگری در این جزیره دیده نمی‌شود. نواحی شمالی آن تا اندازه‌ای ناهموار و پرعارضه است و نیمۀ جنوبی آن را دشت شنی همواری تشکیل داده است. این جزیره را در گذشته بوموسی، بن موسی، و بوموف می‌نامیدند. محمدمهدی ملک‌التجار حاکمِ بنادر و جزایرِ خلیج فارس، در زمان [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین‌شاه قاجار]]، پرچم ایران را بر فراز ابوموسی برافراشت و امتیاز استخراج خاک سرخ آن را به [[انگلستان]] واگذار کرد و در زمان [[مظفر الدین شاه قاجار|مظفرالدین‌شاه]] بخش گمرک ابوموسی دایر شد. انگلیسی‌ها، در اواخر قرن ۱۹، به بهانۀ مبارزه با راه‌زنان دریایی و برده‌فروشی و برای دفاع از [[هندوستان]]، به خلیج فارس نیرو فرستادند و مانع کار مأموران ایرانی در جزیرۀ ابوموسی شدند. شیخ [[شارجه]]، که از سوی [[بریتانیا]] حمایت می‌شد، از موقعیت استفاده کرد و مدعی مالکیت ابوموسی شد. در ۱۳۵۰ش، نیروی دریایی ایران در جزیرۀ مزبور پیاده شد و بیگانگان را از آن‌جا بیرون راند و مالکیت راستین خود را بر جزیرۀ مزبور مسجّل کرد.</p> | <p>واقع در [[خلیج فارس]]. در دوراب‌های ۱۹۱کیلومتری جنوب غربی [[بندرعباس، شهر|بندر عباس]]، در [[هرمزگان، استان|استان هرمزگان]]، و در دوراب‌های ۷۵کیلومتری جنوب شرقی [[بندر لنگه، شهر|بندر لنگه]] قرار دارد. طول این جزیره پنج کیلومتر، مساحت آن دوازده کیلومتر مربع، و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، با نام کوه حلوا، ۱۱۰ متر است. شهر ابوموسی در ساحل غربی آن واقع شده و شهرک صیادی از دیگر آبادی‌های آن است. فاقد رودخانه است و جز چند مسیل کوچک در بخش شمالی و شرقی آن، زهاب‌های دیگری در این جزیره دیده نمی‌شود. نواحی شمالی آن تا اندازه‌ای ناهموار و پرعارضه است و نیمۀ جنوبی آن را دشت شنی همواری تشکیل داده است. این جزیره را در گذشته بوموسی، بن موسی، و بوموف می‌نامیدند. محمدمهدی ملک‌التجار حاکمِ بنادر و جزایرِ خلیج فارس، در زمان [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین‌شاه قاجار]]، پرچم ایران را بر فراز ابوموسی برافراشت و امتیاز استخراج خاک سرخ آن را به [[انگلستان]] واگذار کرد و در زمان [[مظفر الدین شاه قاجار|مظفرالدین‌شاه]] بخش گمرک ابوموسی دایر شد. انگلیسی‌ها، در اواخر قرن ۱۹، به بهانۀ مبارزه با راه‌زنان دریایی و برده‌فروشی و برای دفاع از [[هندوستان]]، به خلیج فارس نیرو فرستادند و مانع کار مأموران ایرانی در جزیرۀ ابوموسی شدند. شیخ [[شارجه]]، که از سوی [[بریتانیا]] حمایت می‌شد، از موقعیت استفاده کرد و مدعی مالکیت ابوموسی شد. در ۱۳۵۰ش، نیروی دریایی ایران در جزیرۀ مزبور پیاده شد و بیگانگان را از آن‌جا بیرون راند و مالکیت راستین خود را بر جزیرۀ مزبور مسجّل کرد.</p> | ||
<p>برپایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1395ش، جمعیت ابوموسی 2131نفر بوده که از این میان اقلیت ناچیزی اتباع [[امارات متحده عربی|اماراتی]] هستند.</p> | |||
---- | |||
<br><!--11082300--> | <br><!--11082300--> | ||
[[رده:جغرافیای ایران]] | [[رده:جغرافیای ایران]] | ||
[[رده:هرمزگان]] | [[رده:هرمزگان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۶
ابوموسی، جزیره
واقع در خلیج فارس. در دوراب‌های ۱۹۱کیلومتری جنوب غربی بندر عباس، در استان هرمزگان، و در دوراب‌های ۷۵کیلومتری جنوب شرقی بندر لنگه قرار دارد. طول این جزیره پنج کیلومتر، مساحت آن دوازده کیلومتر مربع، و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، با نام کوه حلوا، ۱۱۰ متر است. شهر ابوموسی در ساحل غربی آن واقع شده و شهرک صیادی از دیگر آبادی‌های آن است. فاقد رودخانه است و جز چند مسیل کوچک در بخش شمالی و شرقی آن، زهاب‌های دیگری در این جزیره دیده نمی‌شود. نواحی شمالی آن تا اندازه‌ای ناهموار و پرعارضه است و نیمۀ جنوبی آن را دشت شنی همواری تشکیل داده است. این جزیره را در گذشته بوموسی، بن موسی، و بوموف می‌نامیدند. محمدمهدی ملک‌التجار حاکمِ بنادر و جزایرِ خلیج فارس، در زمان ناصرالدین‌شاه قاجار، پرچم ایران را بر فراز ابوموسی برافراشت و امتیاز استخراج خاک سرخ آن را به انگلستان واگذار کرد و در زمان مظفرالدین‌شاه بخش گمرک ابوموسی دایر شد. انگلیسی‌ها، در اواخر قرن ۱۹، به بهانۀ مبارزه با راه‌زنان دریایی و برده‌فروشی و برای دفاع از هندوستان، به خلیج فارس نیرو فرستادند و مانع کار مأموران ایرانی در جزیرۀ ابوموسی شدند. شیخ شارجه، که از سوی بریتانیا حمایت می‌شد، از موقعیت استفاده کرد و مدعی مالکیت ابوموسی شد. در ۱۳۵۰ش، نیروی دریایی ایران در جزیرۀ مزبور پیاده شد و بیگانگان را از آن‌جا بیرون راند و مالکیت راستین خود را بر جزیرۀ مزبور مسجّل کرد.
برپایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1395ش، جمعیت ابوموسی 2131نفر بوده که از این میان اقلیت ناچیزی اتباع اماراتی هستند.