تسیگلر، کارل (۱۸۹۸ـ۱۹۷۳): تفاوت میان نسخه‌ها

متخصص آلمانی شیمی‌آلی. جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۶۳ را با جولیو ناتا<ref>Giulio Natta</ref>ی ایتالیایی، به‌سبب تحقیق در زمینۀ شیمی و تکنولوژی پلیمرهای بزرگ<ref>large polymers</ref> به‌دست آورد. او مولکول‌های سادۀ گاز اتیلن<ref>ethylene </ref> (اتن<ref>ethene </ref>) را با هم ترکیب کرد و پلاستیک زنجیره‌بلند پلی‌اتیلن<ref>polyethylene</ref> (پلی‌اتن<ref>polyethene </ref>) ساخت. در ۱۹۵۳، تسیگلر و ناتا گروهی از کاتالیزورهای فضاویژه<ref>stereo-specific catalysts</ref> را کشف کردند که قادر به تولید ساختار دقیق و منظمی از پلیمرهای متفاوت بودند. این کشف تقریباً اصول همۀ پیشرفت‌های بعدی در پلاستیک‌های سنتزی<ref>synthetic plastics</ref>، الیاف (فیبرها)<ref>fibres </ref>، لاستیک‌ها<ref>rubbers </ref>، و فیلم‌ها<ref>films</ref>ی مشتق از اولفین‌هایی نظیر اتیلن (اتن) و بوتا دی ان<ref>butadiene </ref> (بوت ـ۱، ۲، ۳، ۴ـ دی ان<ref>but-1,2:3,4-diene</ref>) را بنا نهاد. تسیگلر در حوالی کاسل<ref>Kassel </ref> زاده شد و در ماربورگ<ref>Marburg </ref> درس خواند. از ۱۹۴۳، مدیر مؤسسۀ تحقیقات زغال‌سنگ کایزر (قیصر) ویلهلم<ref>Kaiser Wilhelm Institute for Coal Research</ref> (ماکس پلانک<ref>Max Planck</ref> فعلی) در مولهایم<ref>Mülheim </ref> بود. در ۱۹۳۳، روشی برای ساخت ترکیباتی کشف کرد که حاوی حلقه‌های بزرگی از اتم‌های کربن<ref>carbon </ref> بودند. بعدها تحقیقاتی در زمینۀ ترکیبات آلی آلومینیوم صورت داد. او با استفاده از تکنیک‌های الکتروشیمی<ref>electrochemy</ref> انواع متفاوتی از آلکیل‌های فلزی<ref>metal alkyl</ref> را از آلکیل‌های آلومینیوم<ref>(aluminium alkyl (alkyle</ref> تهیه کرد، از آن جمله است تترا اتیل سرب<ref>tetraethyl lead</ref> که از آن به‌منزلۀ مادۀ افزودنی به بنزین<ref>petrol </ref> استفاده شد. در ۱۹۵۳، تسیگلر دریافت که ترکیبات آلی فلزیِ<ref>organometallic compound</ref> آمیخته با فلزات سنگینِ<ref>heavy metals</ref> خاص اتیلن را در فشار اتمسفری پلیمره<ref>polymerize </ref> می‌کنند و پلیمری خطی با وزن مولکولی<ref>molecular weight</ref> (جرم مولکولی نسبی<ref>relative molecular mass</ref>) بالا می‌سازند که دارای خواص ارزشمند نظیر نقطه ذوب<ref>melting point</ref> بالاست.