دستگاه گوارش: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) (تغییرمسیر به گوارش، دستگاه حذف شد) برچسب: تغییرمسیر حذف شد |
Mohammadi1 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دستگاه گوارش (digestive system) | دستگاه گوارش (digestive system) | ||
همه اندام‌ها و بافت‌های بدن در گوارش غذا مشارکت دارند. در جانوران، این اندام‌ها شامل دهان، معده، روده‌ها، و غدد مرتبط با آن‌هایند. طی فرآیند گوارش، غذا با روش‌های فیزیکی و شیمیایی به عناصر مختلفی تجزیه می‌شود که بدن برای به‌دست آوردن انرژی و تولید و ترمیم بافت به آن‌ها نیاز دارد. گوارش از دهان شروع و در معده کامل می‌شود. بعد از آن، بیشتر مواد مغذی در رودۀ کوچک جذب می‌شوند، از دیوارۀ روده به جریان خون وارد می‌شوند، و باقی‌ماندۀ غذا تغلیظ شده و به‌صورت مدفوع در رودۀ بزرگ ذخیره می‌شود. پرندگان دو اندام گوارشی اضافی، با نام چینه‌دان<ref>crop</ref> و سنگدان<ref>gizzard</ref>، دارند. در جانوران کوچک‌تر و ساده‌تر، مثل عروس‌های دریایی، دستگاه گوارش شامل یک فرورفتگی ساده، معروف به حفرۀ گوارشی، و یک دهان است که غذا از آن‌جا به‌داخل برده می‌شود. مواد هضم‌شدنی در این حفره حل و جذب، و باقی‌ماندۀ غذا از دهان بیرون ریخته می‌شود. دستگاه گوارش انسان در اصل مشتمل بر لولۀ گوارش<ref>alimentary canal</ref> است؛ یعنی مجرایی که از دهان شروع می‌شود و تا حلق، مری، معده، رودۀ کوچک و بزرگ، و راست‌روده ادامه می‌یابد و به مخرج ختم می‌شود. غذا از طول این مجرا با کمک حرکات دودی عبور می‌کند. این حرکات بر اثر انقباض و استراحت متناوب و غیر ارادی ماهیچۀ جدار لوله گوارش ایجاد شده و باعث نرم‌شدن غذا و مخلوط‌شدن آن با شیره‌های گوناگون گوارشی می‌شود. بیشتر شیره‌های گوارشی حاوی آنزیم‌های گوارشی<ref>digestive enzymes</ref>اند؛ موادی شیمیایی که واکنش‌های تجزیۀ غذا را سرعت می‌بخشند. شیره‌های گوارشی<ref>digestive juices</ref> دیگر نیز از غدد بزاقی کیسۀ صفرا و لوزالمعده، که بخشی از لولۀ گوارش‌اند، به‌داخل این لوله ترشح می‌شوند. چربیها، پروتئینها، و کربوهیدرات‌ها، شامل نشاسته<ref>starches</ref>ها و مواد قندی غذاها، حاوی مولکول‌های بسیار پیچیده‌ای‌اند و تجزیه می‌شوند. (← [[رژیم غذایی]]<ref>diet</ref>؛ [[تغذیه]]<ref>nutrition</ref>). نشاسته‌ها و مواد قندی پیچیده<ref>complex sugars</ref> به قند‌های ساده<ref>simple sugar</ref>، چربی<ref>fat</ref>ها به اسیدهای چرب<ref>fatty acids</ref> و گلیسرول<ref>glycerol</ref>، و پروتئین<ref>protein</ref>ها به اسیدهای آمینه<ref>amino acids</ref> و پپتیدها<ref>peptides</ref> تبدیل می‌شوند. غذاهایی مانند ویتامین<ref>vitamins</ref>ها، مواد معدنی<ref>minerals</ref>، و آب برای جذب و ورود به جریان خون نیازی به تجزیه ندارند. رودۀ کوچک، که محل اصلی گوارش و جذب است، به سه بخش دوازدهه19<ref>duodenum</ref>، تهی‌روده<ref>jejunum</ref>، و تهی‌گاهی<ref>leum</ref> تقسیم می‌شود. سطح غشای مخاطی<ref>membrane</ref> روده را تعداد فراوانی برجستگی‌های ریز با نام پُرز<ref>villi</ref> می‌پوشاند که سطح جذب را افزایش داده و باعث انتشار مواد غذایی گوارش‌یافته به مویرگ‌های واقع در زیر بافت پوششی<ref>epithelium</ref> می‌شوند. | |||
دهان، حلق، و مری. فرآیند گوارش در دهان با جویدن و ترشح بزاق شروع می‌شود. هدف از جویدن، له‌کردن و نرم‌کردن غذاها به‌صورت ذرات کوچک است. بزاق از سه جفت غده<ref>gland</ref> با نام‌های بناگوشی<ref>parotid</ref>، تحت فکی<ref>submandibular</ref>، و زیرزبانی<ref>sublingual</ref> به‌داخل دهان ترشح می‌شود. غده بناگوشی بزاقی آبکی، و دو غدۀ دیگر بزاق چسبناکی حاوی موسین<ref>mucin</ref> ترشح می‌کنند. بزاق، به‌سبب وجود آنزیم پتیالین<ref>ptyalin</ref>، عمل شیمیایی مهمی دارد که طی آن، نشاستۀ غذای پخته را به نوعی قند با نام مالتوز<ref>maltose</ref> تبدیل می‌کند. همچنین، بزاق غذا را مرطوب می‌سازد، به‌طوری که به‌کمک زبان و کام به‌صورت گلوله‌های کوچک نرم درمی‌آید. وقتی غذا به اندازه کافی جویده شد، لقمه‌های کوچک به کمک زبان به عقب دهان و حلق رانده می‌شوند. در این هنگام، عمل غیر ارادی بلع با کمک حرکات ماهیچه‌ای غذا را به مری و از آن‌جا به معده هدایت می‌کند. | |||
معده. در دهانۀ معده، سوراخ فم‌المعده<ref>cardiac orifice</ref> قرار دارد که هنگام ورود غذا به حال استراحت و باز است و پس از آن منقبض و بسته می‌شود. غشای مخاطی معده را بافت پوششی استوانه‌ای می‌پوشاند که پر از فرورفتگی‌های ریزی به‌نام غدد معدی<ref>gastric glands</ref> است. این غدد در اثر برخورد غذا به آن‌ها و تحریک، شیرۀ معدی<ref>gastric juice</ref> ترشح می‌کنند. بافت ماهیچه‌ای معده حرکاتی ایجاد می‌کند که غذا را به‌شکل چرخشی به‌طرف روده می‌راند، اما باب‌المعده یا اسفنکتر پیلور<ref>pylour</ref> (سوراخ خروجی معده) فقط در پاسخ به تحریک اسیدی باز می‌شود. غذایی که از مری می‌آید، بر اثر ترشحات بزاقی قلیایی است و در معده باقی می‌ماند تا در نتیجۀ مخلوط شدن با اسید هیدرو کلریدریک شیرۀ معدی حالت اسیدی پیدا کند. همچنین، شیرۀ معدی حاوی آنزیم پپسین<ref>pepsin</ref> است که به‌صورت پپسنوژن<ref>pepsinogen</ref> غیر فعالی ترشح می‌شود. این آنزیم پروتئازی<ref>protease</ref> است که پروتئین‌های غذا را به پلی‌پپتید<ref>polypeptid</ref> تبدیل می‌کند. در نوزادان، آنزیمی با نام رنین<ref>rennin</ref> موجب انعقاد شیر می‌شود و آن را به‌حالت پنیر درمی‌آورد. حدود 30 دقیقه بعد از خوردن غذا، معده شروع به تشکیل ماده‌ای به نام کیموس<ref>chyme</ref> می‌کند که غذایی نیمه‌هضم‌شده و نیمه‌جامد است و آن را به‌طرف روده می‌فرستد. به هر حال، حدود سه ساعت طول می‌کشد که محتویات معده کاملاً خالی شود. | |||
رودۀ کوچک و بزرگ. رودۀ کوچک42<ref>small intestine</ref> شیرۀ لوزالمعده<ref>pancreatic juice</ref>ای ترشح می‌کند. لوزالمعده و کیسۀ صفرا، از طریق مجاری خود که به دوازدهه یا ابتدای رودۀ کوچک باز می‌شوند، ترشحاتشان را به روده می‌ریزند. شیرۀ لوزالمعدهای حاوی سه آنزیم است: تریپسین<ref>trypsin</ref>، که به‌صورت تریپسینوژن<ref>trypsinogen</ref> ترشح می‌شود و بر پروتئینها بیشتر از شیرۀ معدی اثر می‌کند و آن‌ها را به اسیدهای آمینه تبدیل می‌کند؛ آمیلاز<ref>amylase</ref>، که نشاسته را به مالتوز تبدیل می‌کند و در واقع عمل بزاق را ادامه می‌دهد؛ و لیپاز<ref>lipase</ref> که چربیها را به گلیسرول و اسیدهای چرب<ref>fatty acids</ref> تبدیل می‌کند. صفرا<ref>bile</ref> به خودی خود هیچ عمل گوارشی ندارد، اما به‌کار لیپاز کمک می‌کند. شیرۀ روده‌ای مشتمل است بر آنزیم‌های انتروکیناز<ref>enterokinase</ref> که در تولید تریپسین نقش دارد، و آمینو پپتیدازها<ref>aminopeptidases</ref> که به تریپسین در تجزیۀ پلی‌پپتید‌ها کمک می‌کند. همچنین، آنزیم‌هایی دارد که مالتوز و قند‌های دیگر را به گلوکز<ref>glucose</ref> تبدیل می‌کند. گلیسرول و اسیدهای چرب به رگ‌های لنفاوی<ref>lymphatic vessel</ref> راه یافته و به‌صورت گویچه‌های کوچک چربی درمی‌آیند. اسیدهای آمینۀ حاصل از پروتئینها وارد جریان خون می‌شوند و در ترمیم و ساختن بافت‌ها به‌کار می‌روند و مازاد آن‌ها در کبد به‌صورت اوره درمی‌آید که به کلیه‌ها می‌روند و از راه مثانه به‌صورت ادرار دفع می‌شوند. گویچه‌های کوچک چربی به مجرای سینه‌ای<ref>thoracic duct</ref> راه می‌یابند، و از آن‌جا وارد جریان خون می‌شوند و بالاخره به بافت‌ها می‌رسند. این مواد در بافت‌ها بر اثر اُکسایش<ref>oxidation</ref> گرما تولید می‌کنند یا به‌صورت بافت چربی ذخیره می‌شوند. قند در کبد<ref>liver</ref> موقتاً به صورت گلیکوژن<ref>glycogen</ref> ذخیره می‌شود و در صورت نیاز دوباره گلوکز می‌سازد. رودۀ کوچک حدود 6٫9 متر طول دارد و چهار ساعت زمان لازم است که مواد غذایی از آن عبور کنند. این مواد در رودۀ بزرگ، که 21 متر طول دارد، به آرامی حرکت می‌کنند و بعد از دوازده تا هجده ساعت به راست‌روده می‌رسند. در طول این مدت، آب جذب می‌شود و مواد زاید رفته‌رفته فشرده شده و به‌صورت تودۀ متراکمی به راست‌روده می‌رسند و بالاخره از مخرج دفع می‌شوند. نیز ← [[گوارش]]. | |||
نسخهٔ ۱ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۱
دستگاه گوارش (digestive system)
همه اندام‌ها و بافت‌های بدن در گوارش غذا مشارکت دارند. در جانوران، این اندام‌ها شامل دهان، معده، روده‌ها، و غدد مرتبط با آن‌هایند. طی فرآیند گوارش، غذا با روش‌های فیزیکی و شیمیایی به عناصر مختلفی تجزیه می‌شود که بدن برای به‌دست آوردن انرژی و تولید و ترمیم بافت به آن‌ها نیاز دارد. گوارش از دهان شروع و در معده کامل می‌شود. بعد از آن، بیشتر مواد مغذی در رودۀ کوچک جذب می‌شوند، از دیوارۀ روده به جریان خون وارد می‌شوند، و باقی‌ماندۀ غذا تغلیظ شده و به‌صورت مدفوع در رودۀ بزرگ ذخیره می‌شود. پرندگان دو اندام گوارشی اضافی، با نام چینه‌دان[۱] و سنگدان[۲]، دارند. در جانوران کوچک‌تر و ساده‌تر، مثل عروس‌های دریایی، دستگاه گوارش شامل یک فرورفتگی ساده، معروف به حفرۀ گوارشی، و یک دهان است که غذا از آن‌جا به‌داخل برده می‌شود. مواد هضم‌شدنی در این حفره حل و جذب، و باقی‌ماندۀ غذا از دهان بیرون ریخته می‌شود. دستگاه گوارش انسان در اصل مشتمل بر لولۀ گوارش[۳] است؛ یعنی مجرایی که از دهان شروع می‌شود و تا حلق، مری، معده، رودۀ کوچک و بزرگ، و راست‌روده ادامه می‌یابد و به مخرج ختم می‌شود. غذا از طول این مجرا با کمک حرکات دودی عبور می‌کند. این حرکات بر اثر انقباض و استراحت متناوب و غیر ارادی ماهیچۀ جدار لوله گوارش ایجاد شده و باعث نرم‌شدن غذا و مخلوط‌شدن آن با شیره‌های گوناگون گوارشی می‌شود. بیشتر شیره‌های گوارشی حاوی آنزیم‌های گوارشی[۴]اند؛ موادی شیمیایی که واکنش‌های تجزیۀ غذا را سرعت می‌بخشند. شیره‌های گوارشی[۵] دیگر نیز از غدد بزاقی کیسۀ صفرا و لوزالمعده، که بخشی از لولۀ گوارش‌اند، به‌داخل این لوله ترشح می‌شوند. چربیها، پروتئینها، و کربوهیدرات‌ها، شامل نشاسته[۶]ها و مواد قندی غذاها، حاوی مولکول‌های بسیار پیچیده‌ای‌اند و تجزیه می‌شوند. (← رژیم غذایی[۷]؛ تغذیه[۸]). نشاسته‌ها و مواد قندی پیچیده[۹] به قند‌های ساده[۱۰]، چربی[۱۱]ها به اسیدهای چرب[۱۲] و گلیسرول[۱۳]، و پروتئین[۱۴]ها به اسیدهای آمینه[۱۵] و پپتیدها[۱۶] تبدیل می‌شوند. غذاهایی مانند ویتامین[۱۷]ها، مواد معدنی[۱۸]، و آب برای جذب و ورود به جریان خون نیازی به تجزیه ندارند. رودۀ کوچک، که محل اصلی گوارش و جذب است، به سه بخش دوازدهه19[۱۹]، تهی‌روده[۲۰]، و تهی‌گاهی[۲۱] تقسیم می‌شود. سطح غشای مخاطی[۲۲] روده را تعداد فراوانی برجستگی‌های ریز با نام پُرز[۲۳] می‌پوشاند که سطح جذب را افزایش داده و باعث انتشار مواد غذایی گوارش‌یافته به مویرگ‌های واقع در زیر بافت پوششی[۲۴] می‌شوند.
دهان، حلق، و مری. فرآیند گوارش در دهان با جویدن و ترشح بزاق شروع می‌شود. هدف از جویدن، له‌کردن و نرم‌کردن غذاها به‌صورت ذرات کوچک است. بزاق از سه جفت غده[۲۵] با نام‌های بناگوشی[۲۶]، تحت فکی[۲۷]، و زیرزبانی[۲۸] به‌داخل دهان ترشح می‌شود. غده بناگوشی بزاقی آبکی، و دو غدۀ دیگر بزاق چسبناکی حاوی موسین[۲۹] ترشح می‌کنند. بزاق، به‌سبب وجود آنزیم پتیالین[۳۰]، عمل شیمیایی مهمی دارد که طی آن، نشاستۀ غذای پخته را به نوعی قند با نام مالتوز[۳۱] تبدیل می‌کند. همچنین، بزاق غذا را مرطوب می‌سازد، به‌طوری که به‌کمک زبان و کام به‌صورت گلوله‌های کوچک نرم درمی‌آید. وقتی غذا به اندازه کافی جویده شد، لقمه‌های کوچک به کمک زبان به عقب دهان و حلق رانده می‌شوند. در این هنگام، عمل غیر ارادی بلع با کمک حرکات ماهیچه‌ای غذا را به مری و از آن‌جا به معده هدایت می‌کند.
معده. در دهانۀ معده، سوراخ فم‌المعده[۳۲] قرار دارد که هنگام ورود غذا به حال استراحت و باز است و پس از آن منقبض و بسته می‌شود. غشای مخاطی معده را بافت پوششی استوانه‌ای می‌پوشاند که پر از فرورفتگی‌های ریزی به‌نام غدد معدی[۳۳] است. این غدد در اثر برخورد غذا به آن‌ها و تحریک، شیرۀ معدی[۳۴] ترشح می‌کنند. بافت ماهیچه‌ای معده حرکاتی ایجاد می‌کند که غذا را به‌شکل چرخشی به‌طرف روده می‌راند، اما باب‌المعده یا اسفنکتر پیلور[۳۵] (سوراخ خروجی معده) فقط در پاسخ به تحریک اسیدی باز می‌شود. غذایی که از مری می‌آید، بر اثر ترشحات بزاقی قلیایی است و در معده باقی می‌ماند تا در نتیجۀ مخلوط شدن با اسید هیدرو کلریدریک شیرۀ معدی حالت اسیدی پیدا کند. همچنین، شیرۀ معدی حاوی آنزیم پپسین[۳۶] است که به‌صورت پپسنوژن[۳۷] غیر فعالی ترشح می‌شود. این آنزیم پروتئازی[۳۸] است که پروتئین‌های غذا را به پلی‌پپتید[۳۹] تبدیل می‌کند. در نوزادان، آنزیمی با نام رنین[۴۰] موجب انعقاد شیر می‌شود و آن را به‌حالت پنیر درمی‌آورد. حدود 30 دقیقه بعد از خوردن غذا، معده شروع به تشکیل ماده‌ای به نام کیموس[۴۱] می‌کند که غذایی نیمه‌هضم‌شده و نیمه‌جامد است و آن را به‌طرف روده می‌فرستد. به هر حال، حدود سه ساعت طول می‌کشد که محتویات معده کاملاً خالی شود.
رودۀ کوچک و بزرگ. رودۀ کوچک42[۴۲] شیرۀ لوزالمعده[۴۳]ای ترشح می‌کند. لوزالمعده و کیسۀ صفرا، از طریق مجاری خود که به دوازدهه یا ابتدای رودۀ کوچک باز می‌شوند، ترشحاتشان را به روده می‌ریزند. شیرۀ لوزالمعدهای حاوی سه آنزیم است: تریپسین[۴۴]، که به‌صورت تریپسینوژن[۴۵] ترشح می‌شود و بر پروتئینها بیشتر از شیرۀ معدی اثر می‌کند و آن‌ها را به اسیدهای آمینه تبدیل می‌کند؛ آمیلاز[۴۶]، که نشاسته را به مالتوز تبدیل می‌کند و در واقع عمل بزاق را ادامه می‌دهد؛ و لیپاز[۴۷] که چربیها را به گلیسرول و اسیدهای چرب[۴۸] تبدیل می‌کند. صفرا[۴۹] به خودی خود هیچ عمل گوارشی ندارد، اما به‌کار لیپاز کمک می‌کند. شیرۀ روده‌ای مشتمل است بر آنزیم‌های انتروکیناز[۵۰] که در تولید تریپسین نقش دارد، و آمینو پپتیدازها[۵۱] که به تریپسین در تجزیۀ پلی‌پپتید‌ها کمک می‌کند. همچنین، آنزیم‌هایی دارد که مالتوز و قند‌های دیگر را به گلوکز[۵۲] تبدیل می‌کند. گلیسرول و اسیدهای چرب به رگ‌های لنفاوی[۵۳] راه یافته و به‌صورت گویچه‌های کوچک چربی درمی‌آیند. اسیدهای آمینۀ حاصل از پروتئینها وارد جریان خون می‌شوند و در ترمیم و ساختن بافت‌ها به‌کار می‌روند و مازاد آن‌ها در کبد به‌صورت اوره درمی‌آید که به کلیه‌ها می‌روند و از راه مثانه به‌صورت ادرار دفع می‌شوند. گویچه‌های کوچک چربی به مجرای سینه‌ای[۵۴] راه می‌یابند، و از آن‌جا وارد جریان خون می‌شوند و بالاخره به بافت‌ها می‌رسند. این مواد در بافت‌ها بر اثر اُکسایش[۵۵] گرما تولید می‌کنند یا به‌صورت بافت چربی ذخیره می‌شوند. قند در کبد[۵۶] موقتاً به صورت گلیکوژن[۵۷] ذخیره می‌شود و در صورت نیاز دوباره گلوکز می‌سازد. رودۀ کوچک حدود 6٫9 متر طول دارد و چهار ساعت زمان لازم است که مواد غذایی از آن عبور کنند. این مواد در رودۀ بزرگ، که 21 متر طول دارد، به آرامی حرکت می‌کنند و بعد از دوازده تا هجده ساعت به راست‌روده می‌رسند. در طول این مدت، آب جذب می‌شود و مواد زاید رفته‌رفته فشرده شده و به‌صورت تودۀ متراکمی به راست‌روده می‌رسند و بالاخره از مخرج دفع می‌شوند. نیز ← گوارش.
- ↑ crop
- ↑ gizzard
- ↑ alimentary canal
- ↑ digestive enzymes
- ↑ digestive juices
- ↑ starches
- ↑ diet
- ↑ nutrition
- ↑ complex sugars
- ↑ simple sugar
- ↑ fat
- ↑ fatty acids
- ↑ glycerol
- ↑ protein
- ↑ amino acids
- ↑ peptides
- ↑ vitamins
- ↑ minerals
- ↑ duodenum
- ↑ jejunum
- ↑ leum
- ↑ membrane
- ↑ villi
- ↑ epithelium
- ↑ gland
- ↑ parotid
- ↑ submandibular
- ↑ sublingual
- ↑ mucin
- ↑ ptyalin
- ↑ maltose
- ↑ cardiac orifice
- ↑ gastric glands
- ↑ gastric juice
- ↑ pylour
- ↑ pepsin
- ↑ pepsinogen
- ↑ protease
- ↑ polypeptid
- ↑ rennin
- ↑ chyme
- ↑ small intestine
- ↑ pancreatic juice
- ↑ trypsin
- ↑ trypsinogen
- ↑ amylase
- ↑ lipase
- ↑ fatty acids
- ↑ bile
- ↑ enterokinase
- ↑ aminopeptidases
- ↑ glucose
- ↑ lymphatic vessel
- ↑ thoracic duct
- ↑ oxidation
- ↑ liver
- ↑ glycogen