ابراهیم بن مهدی، ابواسحاق (۱۶۲ـ۲۲۴ق)
ابراهیم بن مهدی، ابواسحاق (۱۶۲ـ۲۲۴ق)
امیر، رامشگر و شاعر عرب. فرزند مهدی خلیفه عباسی از کنیز دیلمی او شِکْله بود. چون مأمون در خراسان علی بن موسی‌الرضا (ع) را به ولایتعهدی برگزید، عباسیان و امیران بغداد برای مخالفت با وی در مسجد جامع آن شهر با ابراهیم، که عموی مأمون بود، بیعت کردند. حکومت کوتاه ابراهیم در عراق با آشوب‌های سیاسی و نظامی همراه بود. پس از شهادت امام رضا (ع) و شکست سرداران ابراهیم از حسن بن سهل، که از سوی مأمون فرمانروایی عراق را داشت و درپی چیرگی بر بغداد بود، عباسیان که فقط بر سر مسئلۀ ولایتعهدی به مخالفت با مأمون برخاسته بودند ابراهیم را رها کردند و وی پس از یک سال و ۱۱ ماه حکومت گریخت، اما مأموران خلیفه او را دستگیر کردند و به فرمان خلیفه به زندانش افکندند. ابراهیم چون در مجلس مأمون حاضر شد عواطف او را برانگیخت و بخشیده شد. شهرت ابراهیم گذشته از وقایع سیاسی مهمی که در روزگار او به‌وقوع پیوست، بیشتر مربوط به موسیقی‌دانی و آوازخوانی اوست.